Επέστρεφε.
Πάντα επέστρεφε.

Αυτό ζητώ κάθε χρόνο από τις τελευταίες νοτισμένες μέρες του Αυγούστου. Μια επιστροφή. Μια υπόσχεση ότι οι ηλιόλουστες μέρες δεν τελειώνουν εδώ και τώρα. Όσο κι αν γκριζάρει το συννεφιασμένο ηλιοβασίλεμα, ο σπόρος του επόμενου καλοκαιριού έχει ήδη φυτευτεί.

Της Μαρίας Πολίτη

Με μια δόση μελαγχολίας κλείνω τα παράθυρα στο φως. Οι τελευταίες ηλιαχτίδες πεισματικά ζητούν να τρυπώσουν από τις γρίλιες, λες και θα μπορούσαν να επιμηκύνουν τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Μάταιο.

Το κλειδί γυρίζει στην πόρτα. Μνήμες, ήχοι, μυρωδιές, λέξεις, αισθήσεις, όλα ένα κουβάρι. Αυτή είναι η προίκα μου για τον επικείμενο χειμώνα. Πρέπει να βρω τρόπο να τα βολέψω. Να τα τακτοποιήσω μέσα μου σε κουτάκια και να ανακαλώ τη μνήμη όποτε τη χρειάζομαι.

Με τις λέξεις  όμως τι γίνεται; Άπαξ και ειπώθηκαν, πάει τελείωσε.

Μπορώ να τις μεταφράζω κατά πως με βολεύει; Μπορώ να τους αλλάζω το νόημα για να μη μου γρατζουνούν την ψυχή;

Μα και αυτό το φετινό καλοκαίρι τελείως απρόσεχτο! Αναπάντεχο!

Σηκώνω τα μάτια στο φως αλλά το γκρίζο από τους καπνούς δεν διαλύθηκε ακόμα. Ο ουρανός παραμένει σταχτί έστω κι αν κάποιες επίμονες ηλιαχτίδες προσπαθούν να ξεγελάσουν τη λήθη.

Πότε η ζωή θα ξαναγίνει ένα παιχνίδι; Πότε οι χείμαρροι και οι καπνοί θα πάψουν να βαραίνουν τα βήματά μας; Πότε θα πάρει το δρόμο της χαράς χωρίς να τη βαραίνει μήτε ένας κόμπος αίμα;

Δουλειά μας η Ελπίδα.

Δουλειά μας να ξαναχτίσουμε τον Ήλιο.

Δουλειά μας να πάμε τη ζωή παρακάτω.

Έτσι κι αλλιώς η μελαγχολία, σαν αδειανή λέξη στον αέρα, ταιριάζει απόλυτα με τον επίλογο κάθε καλοκαιριού.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here