Σαν σήμερα, το 1948, γεννιέται  ο “πρίγκιπας” του ελληνικού ροκ. Όμορφος, άνετος, μάγκας, δίχως τύχη όμως. Πλήρωσε ακριβά την ώρα του stuff.

Ο πρίγκιπας ήταν όμορφος. Εντάξει, όλοι είναι. Σε αυτούς η ομορφιά ποτέ δεν ήταν αίνιγμα, ήταν ξεκάθαρη, οριστική απάντηση. Αυτός όμως έφτιαχνε και όμορφα πράγματα. Δεν έμενε στην εικόνα και τη γενναιοδωρία της φύσης και των άλλων. Έφτιαχνε μικρές ιστορίες και τους έδινε χρώμα και μια θέση στην καρδιά αυτών που τις άκουγαν. Σπουδαίο αυτό. Να βρίσκεις τα κενά της καρδιάς και να τα γεμίζεις με κάλλος και ευγένεια, να ευφραίνεις την ψυχή. Αυτός ο πρίγκιπας ήταν ωραίος τύπος. Το… αξίωμα δεν του δόθηκε ελέω Θεού, αλλά επί τη εμφανίσει της εικόνας και της ψυχής του. Αυτός ο πρίγκιπας δεν εξουσίαζε, αλλά άκουγε και έβλεπε τα της εξουσίας. Στεκόταν απέναντι και εξέφραζε την αντίρρηση του, όχι με κραυγές αλλά με φωνή ταξιδιάρικη, ήρεμα δυνατή! Αυτός ο πρίγκιπας ήταν μέρος ενός ποιήματος που δεν τελείωνε, λεπτομέρεια σε πίνακα της Αναγέννησης. Σαν να ξεπήδησε από τον κόσμο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ως άλλος πρίγκιπας Μίσκιν μας συστήθηκε έτσι ξαφνικά. “Ηλίθιος” δεν ήταν, αλλά την αθωότητα του την είχε σίγουρα, κι ας έζησε ανάμεσα σε θηρία. Η ομορφιά δεν τον έσωσε και το σώμα του ξάπλωσε στην απεραντοσύνη του λευκού και χάθηκε με μια ανορθογραφία στο μπράτσο. Η εικόνα του όμως έμεινε άφθαρτη και η φωνή του συνόδευσε την “Κ.”, τον “Μπάμπη τον φλου” τους μάγκες και στο τέλος ζήτησε ένα πράγμα: “Να μ’ αγαπάς…”. Ήταν πρίγκιπας με τα όλα του ο Παύλος Σιδηρόπουλος.

Ξεκίνημα από τη Θεσσαλονίκη

Ο δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου (σ.σ πεζογράφος, παιδαγωγός) γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα και ως τα έξι του έζησε στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του είχε έρθει από τον Πόντο και κατέληξε στην πρωτεύουσα όπου άνοιξε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού για φωτογραφίες. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε στο Μαθηματικό. Εκεί θα γνωρίσει τον Παντελή Δεληγιαννίδη (κιθαρίστα των “Olympians”) και θα φτιάξουν το ντουέτο “Δάμων και Φιντίας”. Κυκλοφορούν το “Το ξέσπασμα”, “Ο κόσμος τους” και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στον δίσκο “Ζωντανοί στο κύτταρο”. Στο “Κύτταρο” γνωρίζονται με τα “Μπουρμπούλια” (σ.σ συγκρότημα που έγινε γνωστό συνοδεύοντας τον Δ. Σαββόπουλο). Το δίδυμο ενσωματώνεται και το νέο σχήμα (Σιδηρόπουλος φωνή, Δεληγιαννίδης κιθάρα, Τσιλογιάνης ντραμς, Ντάλας μπάσο) βγάζει το “Ο Ντάμης ο ληστής” λογοκριμένο σε “Ο Ντάμης ο σκληρός”. Αυτό κρατάει από το 1972 ως το 1974.

Εκείνη την περίοδο άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την ελληνική μουσική. Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει στο σημείωμα του δίσκου “Τα μπλουζ του πρίγκιπα”:

“…όμως αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα βρούμε τον Παύλο με τα Μπουρμπούλια να δουλεύουν πάνω σε ροκ με εθνικά στοιχεία. Τζαμαρίσματα -με την πλήρη έννοια του όρου- που έπαιρναν τη μορφή μιας πολύ μεγάλης ελληνικής μουσικής. Ήταν τότε που ο Νίκος στα τύμπανα και ο Βασίλης στο μπάσα κράταγαν ένα τέμπο που όμοιο του δεν ακούστηκε ποτέ ξανά από ελληνική μπάντα… Ήταν τότε που στην κιθάρα ήταν ο Παντελής… Ήταν τότε που η φωνή του Παύλου ροκάριζε πάνω στις μουσικές μνήμες της Θράκης, της Ηπείρου και της Σμύρνης… Ήταν τότε που ο Παύλος άρχιζε να φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του για την ελληνική μουσική αλλά και την άποψη του. Μια άποψη σοβαρή που ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει -όπως αυτός οραματιζόταν- στο κοινό του”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: www.gazzetta.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here