Χρώματα… χρώματα παντού. Σε κάθε βήμα σου αυτή η πόλη , τώρα το φθινόπωρο, μια ζωγραφιά.  Πλατανόφυλλα πεσμένα, μικρές σχεδίες, ταξιδεύουν στα ατάραχα νερά. Είναι αρχές Νοέμβρη. Οι μέρες ακόμα γλυκές… Κάθισα στο αγαπημένο μου παγκάκι… στην άκρη της λίμνης.

Του Αλέξανδρου Μακρίδη

Τέτοιες στιγμές τις αναζητείς, στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Ξεχνάς τα καθημερινά άγχη και αφήνεις το μυαλό σου να καθαρίσει ατενίζοντας τη γαλήνη του υδάτινου στοιχείου και τα χρώματα του φθινοπώρου…

Και ταξιδεύεις . Ταξιδεύεις σε αναμνήσεις άλλων εποχών, άλλων τόπων. Σε αυτό μου ταξίδι, λείπουν οι παιδικές εικόνες από την πόλη τούτη αλλά τη φαντάζομαι, αρχοντική και περήφανη στα μεγαλεία της  και από διηγήσεις φίλων Καστοριανών… Ξένος σε τούτη την πόλη την αγάπησα… Με θλίβει όμως ταυτόχρονα αυτή η ηρεμία…

Η σιωπή της, αυτή, τα τελευταία χρόνια τείνει να γίνει εκκωφαντική. Ερημώνει. Οι δουλειές στερεύουν, οι άνθρωποι φεύγουν  αναζητώντας την τύχη τους σε χώρες μακρινές. Ο πληθυσμός της μειώνεται. Οι παιδικές φωνές αρχίζουν να ακούγονται όλο και λιγότερο, η διαρροή του μαθητικού πληθυσμού μεγάλη. Το γνωρίζω από την ιδιότητά μου…

Και όμως υπάρχει πλούτος, πλούτος μεγάλος. Είναι η ομορφιά της και ο πολιτισμός της. Φυσικό περιβάλλον, βυζαντινή κληρονομιά, αρχοντικά, Ντολτσό και Απόζαρι με τα γραφικά στενά. Αυτά αναζητούν οι επισκέπτες της αλλά και άλλα που δεν έχουν υλοποιηθεί ακόμα. Η επένδυση στον τουρισμό και στην πολιτισμική κληρονομιά  της μέσα από έναν σχεδιασμό μακρόπνοο όπου όλοι οι φορείς του τόπου θα συνεργαστούν μακριά από κομματικές ταυτότητες, είναι , πλέον, η μόνη επιλογή μας.

Διαφορετικά το φθινόπωρό της θα ακολουθήσει ένας χειμώνας, χειμώνας μεγάλος και δύσκολος… η παγωνιά του θα στερήσει από τις νεότερες γενιές τον ήλιο της ελπίδας… σε μια χειμέρια νάρκη διαρκείας…Και δεν το αξίζει τούτη η πόλη με τέτοιο παρελθόν…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here