Η απεργία στα ΜΜΕ και οι απεργοσπάστες

Χθες (Τρίτη) και σήμερα (Τετάρτη) γίνεται απεργία στα μέσα ενημέρωσης, με βασικό αίτημα τη διάσωση του ταμείου (ΕΔΟΕΑΠ) για την περίθαλψη και την επικούρηση των εργαζομένων στον χώρο αυτό.

Το θέμα αφορά περίπου 20.000 ασφαλισμένους, αλλά δεν είναι ευρέως γνωστό, μολονότι οι άνθρωποι που πλήττονται έχουν ως βασικό έργο την προβολή των αιτημάτων όλων των επαγγελματικών ομάδων (πλην των δικών τους!).

Με λίγα λόγια η κατάσταση: για το Ταμείο αυτό πληρώνουν εισφορές οι ασφαλισμένοι, αλλά όχι οι εργοδότες. Παγκόσμια πρωτοτυπία, με την οποία είχαν επί δεκαετίες συμβιβαστεί οι πάντες: φυσικά οι εργοδότες, οι κυβερνήσεις και, δυστυχώς, οι ασφαλισμένοι. Βολεύονταν όλοι. Την εργοδοτική εισφορά αντικαθιστούσε ένας φόρος επί των διαφημίσεων (αγγελιόσημο). Τον οποίο κατάργησε πέρυσι η πρώτη φορά Αριστερά, χωρίς να φροντίσει για την επιβίωση του Ταμείου. Οι απανωτές υποσχέσεις των αρμόδιων υπουργών (λέγεται ότι έχει δοθεί διαβεβαίωση και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ) αποδείχτηκαν έπεα πτερόεντα μέχρι στιγμής. Το Ταμείο έχει κηρύξει ουσιαστικά στάση πληρωμών: δεν καταβάλλει επικουρική σύνταξη, πληρώνει με πολλούς μήνες καθυστέρηση τους συνεργαζόμενους γιατρούς και άλλους επαγγελματίες και ό,τι άλλο μπορεί να πάθει ένας άλλοτε υγιής οργανισμός, που του κόβουν το οξυγόνο.

Επαναλαμβάνω, για να γίνει κατανοητό: η κυβέρνηση, αριστερή παρακαλώ, επί ένα χρόνο παίζει τον παπά με το πρόβλημα. Ο πόρος που είχε το Ταμείο καταργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016, είμαστε στον Οκτώβριο του 2017 και δεν κατάφερε να βρει καμία λύση. Κι επειδή το «κυβέρνηση» είναι πολύ γενικό, ο άνθρωπος που χειρίζεται το θέμα λέγεται Τάσος Πετρόπουλος,υφυπουργός αρμόδιος για την κοινωνική ασφάλιση. Ειρωνεία της τύχης: είναι ο ίδιος άνθρωπος που στο παρελθόν ήταν νομικός σύμβουλος των συνδικαλιστικών ενώσεων του Τύπου και τώρα στα χέρια του πάει να σβήσει το Ταμείο τους.

Προκηρύχθηκε, λοιπόν, απεργία. Σπεύδω να διευκρινίσω ότι τάσσομαι με την άποψη που λέει ότι οι απεργίες στα μέσα ενημέρωσης πρέπει να γίνονται με φειδώ, επειδή, συνήθως, βολεύουν τις κυβερνήσεις. Ομως, στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντίδρασης. Και μια επαγγελματική ομάδα (δημοσιογράφοι, τεχνικοί, υπάλληλοι) η οποία πλήττεται καίρια, απεργεί. Η απεργία δεν είναι αυτό που κάποιος μπορεί να πει «αντικοινωνική», δεν πλήττει άλλες κοινωνικές ομάδες. Πιέζει τη κυβέρνηση και τους εργοδότες, ώστε να βρεθεί κάποια λύση.

Και όμως. Σε μια στιγμή που διακυβεύεται η περίθαλψη και η επικούρηση χιλιάδων ασφαλισμένων βρέθηκαν αρκετοί να υπονομεύσουν την απεργία εκ των έσω γινόμενοι απεργοσπάστες (ιδιαιτέρως προκλητική είναι η στάση ορισμένων στον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό ΣΚΑΪ). Κάποιοι εξ αυτών είναι, μάλιστα, ασφαλισμένοι στο Ταμείο και απολαμβάνουν τις παροχές του. Και την κρίσιμη στιγμή έσπευσαν να συνταχθούν με τους εργοδότες τους (που δεν θέλουν να πληρώνουν) και με την κυβέρνηση (που δεν δίνει λύση).

Δεν είναι έντιμη στάση αυτή. Οταν είσαι μέλος ενός επαγγελματικού σωματείου που κηρύσσει απεργία (εν προκειμένω η ΕΣΗΕΑ…), ακόμα κι αν διαφωνείς, απεργείς. Διαφορετικά δηλώνεις ότι δεν θέλεις να είσαι μέλος, παραδίδεις την επαγγελματική σου ταυτότητα και δεν συμμετέχεις σε καμιά απεργία. Επίσης, δεν μπορείς να προστρέχεις στη βοήθεια του Ταμείου σου, όταν τη χρειάζεσαι, αλλά να το υπονομεύεις, όταν εκείνο έχει ανάγκη, γινόμενος αρωγός όσων επιδιώκουν την κατάργησή του.

Εν κατακλείδι: ο χώρος των μέσων ενημέρωσης είναι ευαίσθητος και κάθε απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να γίνεται με προσοχή. Ομως, σήμερα απειλείται η ασφάλιση και η περίθαλψη των ανθρώπων του. Και χωρίς αυτά τα αγαθά κανένας επαγγελματίας δεν μπορεί να είναι καλός στη δουλειά του και να παράγει καλό προϊόν.

Οσοι δεν το καταλαβαίνουν κακό του κεφαλιού τους. Εδώ μας ενδιαφέρουν περισσότερο τα κεφάλια των επαγγελματιών του χώρου που επέλεξαν να σπάσουν την απεργία, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται και οι ίδιοι και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί τους.