Ένα κείμενο καρδιάς και σκέψης μαθήτριας της Μαρίας Πολίτη

-«Η τσάντα στο σχολείο». Αυτή ήταν η πρώτη φράση που άκουσε εκείνο το δωδεκάχρονο κοριτσάκι, μόλις μπήκε στην τάξη.

-«Η τσάντα σας θα παραμένει στο σχολείο μια Παρασκευή κάθε μήνα κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Δεν θα έχετε καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία για το σπίτι, ούτε μελέτη των μαθημάτων σας. Θα είστε ελεύθεροι».

-«Μα γιατί;», εξέφρασε δυνατά την απορία της αυτή.

-«Μα για να περνάτε περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τους γονείς σας, έχοντας περισσότερη επικοινωνία τονώνοντας τον μειωμένο χρόνο δημιουργικής επαφής», απάντησε με τρομερή απάθεια ο δάσκαλος.

-«Δεν καταλαβαίνω», ξαναείπε το κορίτσι. «Αυτό μου ακούγεται τρελό. Δεν υπάρχει κανένας μειωμένος χρόνος δημιουργικής…… πώς το είπατε; Και με όλο το σεβασμό αυτά που ακούω τα θεωρώ κουραφέξαλα! Ανάξια λόγου κάθε δασκάλου»!

-«Λοιπόν, δεν θα αναφερθώ άλλο σ΄αυτό το ζήτημα. Παρακαλώ ανοίξτε τα τετράδια, γράφουμε ορθογραφία».

Το κοριτσάκι δε μπόρεσε να καταλάβει τίποτα. Έμεινε βυθισμένο στις σκέψεις του. Γιατί όλη αυτή η κούραση; Πολλά βιβλία, τσάντα γεμάτη, ποιοτικός χρόνος. Ανοησίες! Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Ώσπου ήρθε η μέρα της εφαρμογής αυτού του νέου μέτρου. Το κοριτσάκι πήγε κανονικά στο σχολείο, χωρίς να συμβαίνει τίποτα το διαφορετικό. Την τελευταία ώρα θέλησε φυσικά να πάρει την τσάντα της. Δεν το είχε ξεχάσει. Όχι! Απλά έκανε την επανάστασή της απέναντι σ΄αυτό το καινούριο σύστημα. Ο δάσκαλός της απόρησε και αρνήθηκε την πρότασή της. Εκείνη όμως δε φοβήθηκε, αντιστάθηκε. Είπε ότι μπορούσε και δε μπορούσε. Αράδιασε χίλιες λέξεις, ίσως και περισσότερες. Υποστήριξε την άποψή της. Οι συμμαθητές της την κοιτούσαν άναυδοι. «Τι λέει αυτή; Τρελάθηκε;», απόρησαν. Το κοριτσάκι συνέχισε, είπε ότι είχε κρατημένο. Δεν ξέχασε φυσικά να αναφέρει για το παιδαγωγικό σύστημα και για το Υπουργείο Παιδείας.

_ «Θέλουν σιγά-σιγά να μειώσουν τις μέρες μας στο σχολείο. Θέλουν να μας μειώσουν το δικαίωμα στη μάθηση. Μια αμόρφωτη κοινωνία ο στόχος τους».

Ο δάσκαλος έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Χωρίς να προλάβει να πει κουβέντα, το κοριτσάκι πήρε την τσάντα του και έφυγε. Τότε χτύπησε και το κουδούνι. Η γύρω ατμόσφαιρα περίεργη, φορτισμένη με αρνητική ενέργεια.

Αυτό συνέβη σ΄ένα σχολείο κάπου στην Ελλάδα. Η θεμελιώδης αντίσταση αυτού του κοριτσιού και η ανεξάντλητη επιμονή της, ήταν αυτά που την έκαναν ξεχωριστή και της έδωσαν τη δύναμη να εκφράσει τον προβληματισμό της, απέναντι σε μια κοινωνία που αδιαφορεί. Μια κοινωνία που δε φοβάται να γίνει αμόρφωτη. Μια κοινωνία απαίδευτη, ανυπεράσπιστη, ανάξια να λέγεται ανθρώπινη.

Θα έλεγα, και τί θα κερδίσουν αν το κάνουν αυτό; Μα αυτοί ούτε θα κερδίσουν, ούτε θα χάσουν τίποτα. Οι άνθρωποι, όμως, θα χάσουν. Θα χάνουν λίγο- λίγο το δικαίωμα της μόρφωσής τους. Το οποίο δε μπορεί να τους το στερήσει κανένας. Και πρέπει όλοι οι άνθρωποι να αγωνιστούν, για να το κρατήσουν ζωντανό. Ας ενωθούμε, λοιπόν, όλοι μαζί κι ας στρέψουμε τα μάτια μας σ΄αυτό. Ας επαναστατήσουμε. Ας αντισταθούμε σ΄αυτή τη μελλοντική άμαθη κοινωνία. Και έτσι θα δείξουμε την εξυπνάδα μας και θα φανούν όλοι αυτοί οι «έξυπνοι» ανόητοι. Έχω, λοιπόν, το δικαίωμα να τα εκφράσω όλα αυτά. Όπως το έχουμε και όλοι μας. Όλοι μαζί ενάντια σ΄αυτούς που μας θέλουν αμόρφωτους. Αλλά, μάλλον, δεν έχουν καταλάβει πως έτσι ρεζιλεύουν τον εαυτό τους. Ποιοτικό χρόνο με το παιδί και τον γονιό και κουραφέξαλα! Σε λίγο θα μας πείσουν πως δε χρειάζεται να πάμε και σχολείο. Τι τα θέλουμε; Ανούσιες δικαιολογίες, χωρίς νόημα.

Εγώ, λοιπόν, αυτό που είχα να πω, το είπα. Από ΄κει και πέρα είναι θέμα όλων μας. Ας ενωθούμε, ας δώσουμε μια μάχη κι ας κερδίσουμε. Ας κερδίσουμε κι ας δείξουμε σε όλους αυτούς τι πάει να πει μόρφωση. Γιατί αυτοί που θα πολεμήσουν μαζί μου θα έχουν αξίες, όνειρα για το μέλλον και θέληση να διεκδικήσουν το δικαίωμα για μόρφωση και παιδεία. Μόρφωση και παιδεία!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here