«Είπαμε «καλή χρονιά» την ώρα της ΕΡΤ και των κινητών μας, ενώ έξω στην πόλη σκάγανε τα πυροτεχνήματα ένα λεπτό νωρίτερα, μπορεί στην Καστοριά ν’ αλλάζει ο χρόνος πιο γρήγορα, ποιος ξέρει.

Ανταλλάξαμε φιλιά και ευχές- οκτώ αγκαλιές, τρεις γενιές. Σπάσαμε το ρόδι, λερώθηκε πόρτα, πάτωμα, χαλί, πήραμε χαρτί κουζίνας και μαζεύαμε τα ζουμιά. Ο μπαμπάς μου θυμήθηκε, και η μαμά μας εξιστόρησε πώς, όταν ήταν εγγυος σε μένα ένας μαγαζάτορας της αρνήθηκε να της δώσει το ρόδι που – η μεν το είχε πολύ όρεξη και ο δε δεν τόδωσε γιατί του στόλιζε το μαγαζί. Το μακρινό 1956. Πολλά χρόνια αργότερα την συνάντησε και της ζήτησε συγνώμη γιαυτό του το ατόπημα. Και μένα αυτό μου θύμισε όλες τις επιβεβαιώσεις που μας συμβαίνουν -αφού γίνουν πουτάνα όλα- πολύ αργά και πιά δεν έχουν καμμία σημασία για μας.

Το φλουρί έπεσε στο σπίτι, καλή τύχη σπίτι πατρικό μας. Τα κορίτσια μας, όμορφα σαν φως καλοκαιρινό, φύγανε για τα ραντεβού με την τύχη τους και τα ρεβεγιόν τους, οι υπόλοιποι στο ραντεβού με το μαξιλάρι μας. Πριν κοιμηθώ ένοιωθα μια λύπη. Ήθελα να έχω και άλλους γύρω μου, όλους τους αγαπημένους μου εκεί, δεν τους είχα, τεσπα.

Ευχήθηκα γρήγορη ανάρρωση στους ασθενείς, και στους μόνους,να μην νοιώθουν αφόρητη την μοναξιά τους. Ύστερα βυθίστηκα στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του Black Mirror και με πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω. Σήμερα ο ήλιος του 2018 έχει κέφια και γαλανό ουρανό.

Άντε και του χρόνου..»

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here