Ο δικός μου πατέρας

Το τελεσίδικο χτύπημα του τηλεφώνου έμελε να αλλάξει για πάντα όχι μόνο το κοντινό μέλλον, αλλά κι ένα κομμάτι μέσα μου , που έμοιαζε κάτι περισσότερο από ασφαλές, άτρωτο.

Της Μαρίας Πολίτη

΄΄ Ο πατέρας έπαθε εγκεφαλικό΄΄ και ξαφνικά η είδηση αυτή μου παγώνει το αίμα. Νεκρώνει μέρος και των δικών μου εγκεφαλικών κυττάρων. Ο κόσμος γύρω μου γκρεμίζεται. Τα τείχη της ασφάλειας και της σιγουριάς που είχαν χτίσει τα γαλάζια μάτια του, παύουν να είναι απόρθητα. Πάντα βρίσκονται ΄΄δούρειοι ίπποι΄΄ για να μας θυμίζουν την εφημερότητα της ζωής.

Αυτό δε μπορούσα να το δεχτώ. Ο δικός μου πατέρας εγκεφαλικά νεκρός; Ο πατέρας μου , αν και είχε μπει στην τρίτη ηλικία , ήταν γερός σαν βράχος. Παρά τα εβδομήντα δύο του χρόνια, έπινε τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα της κάθε μέρα. Νόμιζα ότι η μέρα ήταν φτιαγμένη ειδικά γι΄αυτόν. Ξυπνούσε πάντα με το πρώτο φως της χαραυγής, έπινε τον καφέ του βλέποντας ΄΄Καλημέρα Ελλάδα΄΄και ξεκινούσε τον καθημερινό του αγώνα με χαμόγελο και καλαμπούρια. Είχε πάντα μια ηρεμία και το κάθε του βήμα απέπνεε σιγουριά. Σπάνια θα τον έβλεπες να νευριάζει, κακή κουβέντα δεν έβγαινε από τα χείλη του. Είχε τεράστια αποθέματα υπομονής, οφείλω να του το αναγνωρίσω αυτό. Κάθε αναποδιά την αντιμετώπιζε σαν ένα άτακτο παιδί. Την άφηνε στην άκρη δίνοντάς της τον απαραίτητο χρόνο να μπει στις εκκρεμότητες της επόμενης μέρας και συνέχιζε ακάθεκτος. Όταν ήμουν μικρή, στις πιο δικές μου, τις πιο προσωπικές μου στιγμές, τον παρομοίαζα με τον Ποπάι. Το ίδιο δυνατός, ακούραστος, πάντα με το πόδι στο γκάζι, να προλάβει τη μέρα, να προλάβει τη ζωή. Οι δουλειές πολλές και τα δυο του χέρια αγωνιζόταν να προλάβουν τα πάντα. Αγρότης από κούνια είχε γίνει ένα με τη γη. Μερικές φορές νόμιζα ότι την αγαπούσε και τη φρόντιζε πιο πολύ από τα παιδιά του. Με το πέρασμα των χρόνων κατάλαβα γιατί έπρεπε να είναι τόσο καλός μαζί της. Η γη ήταν το εισιτήριο για το καλύτερο μέλλον της οικογένειας. Και συνήθως του ανταπέδιδε αυτά που έπρεπε. Υπήρχαν, όμως, και χρονιές δύσκολες. Πώς να τα βάλει κανείς με τον καιρό ή με τον ίδιο τον Θεό; Τότε κατέβαζε το κεφάλι, τα μάτια του σκοτείνιαζαν και η μπουκιά του καθόταν στο λαιμό. Αμίλητος για μέρες προσπαθούσε να βρει τρόπο να πληρώσει τα σπασμένα.

Ο πατέρας μου , παρά το βάρος των χρόνων και της κούρασης κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και το κρύο του χειμώνα, ΄΄έβαζε κάτω΄΄ πολλούς εικοσάρηδες. Έπιανε την πέτρα και την έστιβε. Είχε δίψα για ζωή κι ας του έπαιζε αυτή τα δικά της παιχνίδια. Μερικές φορές νόμιζα ότι γεννήθηκε για να δουλεύει. Η πρώτη χαραμάδα φωτός το πρωί γινόταν το εφαλτήριο της νέας μέρας. Τόσα χρόνια κοντά του δεν έμαθα τι πάει να πει τεμπελιά. Αγάπησα τη δουλειά και δεν τη φοβήθηκα. ΄΄Η δουλειά αποδίδει καρπούς΄΄ έλεγε. Οι καρποί αυτοί του έδιναν το κουράγιο να συνεχίζει να προσπαθεί. Καρποί της δουλειάς του οι ελιές, τα σταφύλια, τα κηπευτικά του, τα σιτηρά του, μα γλυκύτερος καρπός η οικογένειά του. Καμάρωνε κρυφά για τα παιδιά του και δεν τα επαινούσε συχνά, για να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα.

Ως γνήσιο παιδί υπήρξαν στιγμές που τον αμφισβήτησα, που τον έκρινα και τον έβρισκα λάθος. Με ενοχλούσε που τον ένοιαζε η γνώμη του κόσμου και αυτό ήταν που τον έκανε περισσότερο αυστηρό απ΄όσο θα έπρεπε. Μα σαν απέκτησα κι εγώ δικά μου παιδιά, όλα μπήκαν στη θέση τους. Μόνο τότε ένιως πραγματικά τους γονείς μου κι έτσι μπόρεσα να εξηγήσω και να δικαιολογήσω συμπεριφορές και καταστάσεις. Κι αν τον αδίκησα ή με αδίκησε νερό κι αλάτι. Ποιος νοιάζεται;

Αυτό που ξέρω είναι πως θέλω να ρουφήξω τη ζωή κι αυτό μου το έμαθε εκείνος. ΄΄Αν ο καναπές κάνει λακκούβα , βούλιαξες΄΄ , συνήθιζε να λέει. Έτσι κι εγώ προσπαθώ να διατηρώ τον καναπέ μου καινούριο. Πού λεφτά άλλωστε για ανανέωση της επίπλωσης του σπιτιού;

Κάπως έτσι οι πατεράδες χτίζουν μέσα μας έναν κόσμο. Πλάθουν το ποιόν των ονείρων μας, καθοδηγούν την πατημασιά μας. Στους ώμους τους στηρίζουμε την ελπίδα , αν όχι να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουμε τουλάχιστον τόσο καλοί όσο αυτοί.

Πατέρα, έχω πλέον τη βεβαιότητα, ότι από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι με βλέπεις, με ακούς και προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη όσα δεν πρόλαβες.