Respect στην Κροατία, όχι όμως και στο Κράτος! Λίγα λόγια μετά τον άθλο…

Ο Τύπος της χώρας περήφανος όσο ποτέ άλλοτε προέτρεπε τον κόσμο να υποδεχθεί με τιμές… ηρώων την αποστολή «Σας ευχαριστούμε ήρωες» ήταν ο τίτλος της Vecernji, με τη Jutarnji να συμπληρώνει «Μας κάνατε περήφανους». Στους δρόμους το πάρτι δεν ήταν εκκωφαντικό, όμως οι Κροάτες ήταν υπερήφανοι κι ευγνώμονες στους παίκτες που τα έδωσαν όλα στα γήπεδα της Ρωσίας. Χάρη στη «Χρβάτσκα» οι ονειροπόλοι του ποδοσφαίρου ταξίδεψαν μαζί της, ήλπιζαν πως αυτό το Κράτος των 4 εκατομμυρίων θα κατάφερνε να σηκώσει το πολυπόθητο τρόπαιο. Δεν είχαν ζήσει πολλές φορές αυτό το συναίσθημα. Ακόμα όμως κι αν δεν έγινε πραγματικότητα, όλοι έζησαν στιγμές μοναδικές. Μέχρι και οι πολιτικοί της χώρας…. ξέφυγαν κι έζησαν συγκλονιστικές καταστάσεις «Μας κάνατε περήφανους» φώναζε συνέχεια η Πρόεδρος της χώρας, λόγια που οι πολιτικοί δεν έχουν εισπράξει  από τους πολίτες. Βέβαια, ίσως κι αυτοί προσπαθήσουν να εκμεταλλευθούν αυτή την συγκυρία και να χρησιμοποιήσουν την επιτυχία για τη λαϊκιστική ατζέντα τους!

«Όταν εξετάζουμε τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουμε, τότε ναι, είμαστε ένα παγκόσμιο θαύμα, φαινόμενο. Δεν έχουμε το σωστό γήπεδο για αγώνες με μεγάλες ομάδες. Αλλά έχουμε παίκτες που μας έφεραν αυτή τη χαρά. Αυτή είναι μια μοναδική επιτυχία. Είμαι υπερήφανος που υπό τις οδηγίες μου αυτή η ομάδα έφτασε αυτό το σημείο» τόνιζε ο Ντάλιτς και φυσικά αναφερόταν στην απουσία ενός σύγχρονου αθλητικού κέντρου, αλλά κι ενός μεγάλο γηπέδου. Αλλωστε, το «Μάξιμιρ» είναι… εχθρός για την Κροατία στα μεγάλα παιχνίδια!

Ένα σχέδιο για την κατασκευή ενός μεγάλου γηπέδου έχει ήδη βγει από το συρτάρι είναι τοποθετημένο στο γραφείο των αρμοδίων, αλλά ο φάκελος δεν έχει ανοιχτεί. Οπως και σε πολλά άλλα Κράτη, έτσι και στην Κροατία οι πολιτικοί είναι καλοί στο να μοιράζουν υποσχέσεις, αλλά ξεχνούν όταν  είναι να τις εκπληρώσουν. Αυτή τη φορά, πάντως είναι διαφορετικό, η Πρόεδρος της Κροατίας, Κολίντα Γκράμπαρ – Κιτάροβιτς έζησε από κοντά μοναδικές στιγμές, είδε την υπερπροσπάθεια των παικτών, έκλαιγε, πανηγύριζε. Πως είναι δυνατόν να μη βοηθήσει στην εκπλήρωση του ονείρου;

Υπάρχουν όμως και φωνές… λογικής που ζουν από κοντά την κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κροατίας. Ισως αυτή η επιτυχία να προσφέρει μόνο εφήμερη ευτυχία στην αθλητική ζωή της χώρας, όπως γράφει και ο ποδοσφαιρικός αναλυτής, Aleksandar Holiga. «Είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκατασταθούν οι καμένες γέφυρες στο εγχώριο ποδόσφαιρο και να αποκατασταθεί η πίστη των ανθρώπων σε κάτι που εδώ και χρόνια κυριαρχείται από… εγκληματικά στοιχεία με στενούς δεσμούς με ισχυρούς πολιτικούς. Είναι πολύ πιο δύσκολο να οικοδομήσουμε την τάξη από το χάος. Όταν η Κροατία ήρθε 3η στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, ήταν ακόμα ένα νέο έθνος γεμάτο πατριωτική υπερηφάνεια, σφυρηλατημένο στον αιματηρό πόλεμο για ανεξαρτησία.

Η γενική προοπτική ήταν αισιόδοξη, υπήρχε ελπίδα για το μέλλον και το ποδόσφαιρο έπαιξε σημαντικό μέρος της. Αναδρομικά, είναι σαφές ότι το έθνος απέτυχε να μάθει από αυτό. Αποτυχία ως μια κοινωνία. Αποτυχία ως οικονομία, καταλήγοντας ως το λιγότερο αναπτυγμένο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με ανησυχητικά ποσοστά μετανάστευσης».

Η ανάλυσή του στον Guaradian συγκλονίζει «Αποτύχαμε και στο ποδόσφαιρο. Μετά τους πανηγυρισμούς τους από άλλες χώρες, δεν έγινε απολύτως τίποτα… Χρειάζονται επενδύσεις σε υποδομές, εκπαίδευση και λαϊκές βάσεις. Χρειάζονται γήπεδα και προπονητικά κέντρα σε ολόκληρη τη χώρα κι ένα σχέδιο για το πώς θα αξιοποιήσει την προφανώς εξαιρετική βαθιά του παράδοση στα ταλέντα. Η χώρα πρέπει να εξασφαλίσει πως οι μελλοντικοί Μόντριτς και Λόβρεν πρέπει να αναπτυχθούν χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να πουλήσουν την ψυχή τους σε… παράγοντες.  Πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο όπου οι παίκτες, οι προπονητές, οι δημοσιογράφοι ή οποιοσδήποτε άλλος δεν θα φοβούνται ότι θα θέσουν σε κίνδυνο τη δουλειά τους….».

Κι όμως κάθε παίκτης σε αυτή την εντυπωσιακή ομάδα έχει μια δύσκολη ιστορία. Έχουν γίνει πρόσφυγες πολέμου, θύματα παραγόντων και ατζέντηδων, ενώ πολλοί προσπάθησαν να τους εκμεταλλευθούν. Ορισμένοι είχαν σκοπίμως περιθωριοποιηθεί από τους συλλόγους τους ή αναγκάστηκαν να φύγουν πριν είναι ώριμοι για να σώσουν την καριέρα τους. Κάποιοι κρίθηκαν επειδή… φοβήθηκαν να μιλήσουν, αλλά ποιος τους αδικεί. Αυτό που έκαναν όμως στα γήπεδα της Ρωσίας ήταν συγκλονιστικό. Εφτασαν στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τα δικά τους προσόντα, με τα δικά τους πλεονεκτήματα. Δούλεψαν σκληρά, έμειναν αφοσιωμένοι και ενωμένοι παρά τις δυσκολίες. Εκαναν έναν μεγάλο δώρο στη χώρα, έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία. Θα την εκμεταλλευθεί η Χρβάτσκα;

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr, FourFourTwo