Στην πόλη επικρατεί κυρίως η σιωπή…

Στο ηλιόλουστο γραφείο σήμερα νοιώθω ευτυχισμένη, ζεστή και ευγνώμων. Είναι Οκτώβριος, το καλοκαίρι με μια βαθιά υπόκλιση μας αποχαιρέτισε οριστικά, χρυσά φύλλα άρχισαν να στολίζουν τα πεζοδρόμια, τα βράδια κάνει κρύο και νωρίς το πρωί μια ομίχλη κουκουλώνει τα σπίτια και την διάθεση των ανθρώπων.

Της Ντίνας Αγράμπελη

Στο φέιζμπουκ τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι την μία ημέρα σημαντικά και την άλλη ξεχασμένα. Μας απασχόλησε η Καταλονία, γιορτάσαμε την μέρα των ζώων με φωτογραφίες των αγαπημένων μας «παιδιών» και νοιώσαμε ανώτερη φυλή γιατί τα αγαπάμε, η απόφαση για την αλλαγή φύλου έκανε διάσημο πρώην ποδοσφαιριστή και τις ομοφοβικές του απόψεις, ετερόκλητοι τοίχοι συμμετέχουν στον εφήμερο κόσμο αυτού του ιντερνετικού μέσου και τον αλλάζουν κάθε μέρα κατά τα γούστα τους.

Στην πόλη επικρατεί κυρίως η σιωπή. Λιγοστά αυτοκίνητα, άφθονοι χώροι για παρκάρισμα, χαίρεται κανείς να οδηγεί απρόσκοπτα και ταυτόχρονα νοιώθει τύψεις για τη χαρά του αυτή. Μελαγχολικοί άνθρωποι περπατάνε και ρίχνουνε κλεφτές ματιές στον κόσμο μέσα από τα κινητά τους, κάποιοι τυχεροί κάνουν περίπατο πιασμένοι χέρι-χέρι, τα κορίτσια έχουν βαμμένα μαύρα νύχια και σκουλαρίκια στην άκρη της γλώσσας τους, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι πληθαίνουν μέρα τη μέρα κάνοντας βάρκα την απελπισία τους.

Στο βουνό τα κάστανα ωριμάζουν, τα φύλλα αλλάζουν τα χρώματά τους και ενώ χάνομαι νοερά μέσα σε αυτήν την ομορφιά κάτι μούρχεται στον νου και τσουπ… θυμάμαι μια ρομαντική -σκέτη γλύκα – ταινία «Φθινόπωρο στην Νέα Υόρκη» τα κίτρινα φύλλα των δέντρων στο Μανχάταν, την ολόδροση και άτυχη Γουινόνα Ράιντερ, τον Ρίτσαρντ Γκιρ και τον ζηλευτό τους έρωτα.

Αυτά θυμάμαι και θέλω να φάω κάστανα πολλά, να είναι ψημένα όπως εκείνα του παππού μου στο χωριό που ξεφλούδιζαν με μια κίνηση ή, όπως εκείνα που τρώγαμε με την Α. στην Αθήνα και που για να τα αποκτήσουμε τρέχαμε με τα νυχτικά μας κάτω από το παλτό νύχτα στην πλατεία, «μαρόν γλασέ» λέγαμε στην χαμογελαστή πωλήτρια και τρέχανε τα σάλια μας. Ύστερα γελούσαμε ασυγκράτητα και με όλη μας την καρδιά και έτσι θαρρώ πως θεραπεύαμε κάθε μας μαύρου χρώματος διάθεση.

Διάβασα σήμερα μια φράση, «Ένα σύνολο σιωπών μπορεί να παράγει εκκωφαντικό θόρυβο» και την σκέφτομαι ώρες. Σκέφτομαι τα ζευγάρια που σωπαίνουν γιατί φοβούνται να ξανά -μιλήσουν για τις αταίριαστες επιθυμίες τους. Σκέφτομαι τα ξεχασμένα σπίτια που μετατρέπονται σε ερείπια μέσα στην δική τους σιωπηλή εγκατάλειψη. Σκέφτομαι τους έκπτωτους αγγέλους της ελληνικής επιχειρηματικότητας που εγκαταλείπονται στην δική τους μελαγχολική σιωπή και σε μια πτώση αμείλικτη. Και ύστερα σωπαίνω και εγώ και σιωπηλά ρουφάω ήλιο και φως και λαχταράω να χαρώ ένα ακόμα χρυσό φθινόπωρο…