Της Ντίνας Αγράμπελη

«Θείτσα μου,

Χθες βράδυ σε είδα στο όνειρό μου. Είχες έρθει στο κρεβάτι μου και μου χάιδευες το κεφάλι, όπως τότε που έτρεχα σε σένα να με παρηγορήσεις όταν έτρωγα ξύλο από την μαμά μου.

Ήξερα πως θέλω κάτι να σου πω αλλά δεν  θυμόμουνα τι. Μόνο πως είναι χειμώνας και κάνει κρύο και πως μια κρύα λύπη έχει κουρνιάσει δίπλα μου. Κάθεται στο τραπέζι μου και τρώει από το πιάτο μου, τρώει, τρώει τρώει, το ασταμάτητο έχει. Το βράδυ ξαπλώνει δίπλα μου, δεν ροχαλίζει ούτε κοιμάται. Μπορώ να πω πως την συνήθισα, εγώ, που ξέρεις καλά πόσο πολύ μου αρέσει να κοιμάμαι μόνη. Η λύπη μου θείτσα μου δεν  μ αγαπάει και ας κοιμάται δίπλα μου. Μόλις με δει να βυθίζομαι σε έναν γλυκό ύπνο με σκουντάει και τότε ξυπνάω και θυμάμαι το χαμένο μου γάντι και κλαίω.

Σου έχω μιλήσει για τα γάντια μου; Πάντα χάνω το ένα, δεν ξέρω πως τα καταφέρνω και ζευγάρι δεν έχω ποτέ. Ίσως δεν τα προσέχω όσο τους αξίζει γιατί όσο και να πεις, αν θέλεις να έχεις και τα δύο σου γάντια, πρέπει να κρατάς σφιχτά στο χέρι σου και να τα ασφαλίζεις στην τσέπη σου με επιμέλεια. Αυτόν τον κανόνα, ενώ τον γνωρίζω, κάτι γίνεται και πάλι τον ξεχνάω. Προχθές έχασα πάλι ένα, αυτό που αγόρασα λίγο πριν την πρωτοχρονιά και που μου άρεσε τόσο. Και σήμερα που κάνει κρύο το ένα χέρι μου πάγωσε στο τιμόνι του αυτοκινήτου.

Έχω μια φίλη αερικό που με αγαπάει και μου γράφει ιστορίες για να γελάω. Της μιλάω για την κρύα λύπη που έχει γίνει θεόχοντρη γιατί την αφήνω να τρώει το φαγάκι μου, της λέω και για το χαμένο μου γάντι και γελάει. Μου λέει πως η καλή μου μοίρα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την ευχή της όταν γεννήθηκα γιατί οι άλλες μοίρες είχανε ακούσει ένα ανέκδοτο και γελούσανε δυνατά και έτσι έμεινε μισή, γι’αυτό χάνω πάντα το ένα μου γάντι, αλλά πως δεν πειράζει γιατί πάντα μπορώ να ξαναζητήσω την ευχή μου. Έτσι λέει η καλή μου και εγώ κάνω πως την πιστεύω.

Θείτσα μου,

χάρηκα που σε είδα στον ύπνο μου, έτσι ξανθιά και γαλανή και όμορφη και νέα, μου φάνηκε πως έμοιαζες με την καλή μου μοίρα. Και τώρα που το σκέφτομαι, λέω πως το μισό είναι μέρος του ολόκληρου, ενός ολόκληρου που έχει μέσα του και την ομορφιά και την ασχήμια. Και πού ξέρεις, μπορεί στο δικό μου μισό να ανήκει η μόνο ομορφιά θείτσα μου και ίσως αυτό να είναι το και μόνο που χρειάζομαι..»

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here