Όλο αυτό το διάστημα η δουλειά μας, η ζωή μας, το μυαλό μας κινείται γύρω από τον Κορονοϊό. Τις περισσότερες ώρες νιώθω μια γενικότερη ανησυχία, μια εγρήγορση, η οποία όμως δεν είναι αυτή η θετική ενεργοποίηση που με σπρώχνει να κάνω πράγματα, να είμαι παραγωγική.

Της Ειρήνης Χρηστάκη

Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι η ανάγκη της κοινωνικής επαφής είναι τόσο θεμελιώδης όσο και η ανάγκη της τροφής. Οι άνθρωποι φαίνονται να «πεινάνε» για κοινωνικές επαφές, η μοναξιά «πονάει», επειδή από πολύ παλιά εξυπηρετεί ένα σκοπό: δρα σαν «καμπανάκι» για να ωθήσει τους ανθρώπους να αναζητήσουν την κοινωνική διασύνδεση με τους άλλους, καθώς κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο για την ομαλή επιβίωση όλων. Έρχεται λοιπόν η επόμενη μετά Κορονοϊού μέρα και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πιο θετικά.

Το καλοκαίρι θα έχει θετική επίδραση πάνω μας, τουλάχιστον στην ψυχολογία μας. Δυστυχώς, η ανεμελιά των διακοπών (όπως γίνουν και για όσους) δεν θα μας ακολουθήσει το φθινόπωρο, το σημάδι του Κορονοϊού θα είναι βαθύ και ανεξίτηλο χαραγμένα μέσα μας , σε όλους τους τομείς. Στον υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, εκπαιδευτικό … Η ζωή φυσικά και θα συνεχιστεί και η κανονικότητα θα επιστρέψει ως ένα βαθμό όμως αυτή η νέα κανονικότητα θα πλησιάζει αυτή των πρώτων χρόνων της τελευταίας κρίσης.

Η νέα υποτίμηση της ζωής μας θεωρείται δεδομένη πλέον για όλους μας και μέσα μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το ζωνάρι θα σφίξει κι άλλο. Η πρώτη λογική αντίδραση σε μία τέτοια κατάσταση και οι πρώτες αποφάσεις, είναι να θες να βάλεις τα πράγματα σε μία σειρά. Αφού τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας και πάνω απ’όλα θωρακίσουμε την υγεία και τις πρώτες ανάγκες επιβίωσης, μετά ακολουθεί το κομμάτι της εργασίας και των υποχρεώσεων. Κάπου εδώ ξεκινούν οι δεύτερες σκέψεις , η ανασφάλεια και το άγχος του αβέβαιου αύριο.

Οι φόβοι της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, θα αποτελέσει πονοκέφαλο. Επιχειρήσεις (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) θα στηριχτούν με δάνεια, μερικές ρυθμίσεις έξτρα θα δοθούν σε δανειολήπτες, ο μοχλός πίεσης της ανεργίας θα γίνει πιο ισχυρός , ο φόβος των οφειλών , των ρυθμίσεων , των περικοπών σε συντάξεις – μισθούς – επιδόματα θα κάνουν τη κατάσταση ακόμα πιο ασφυκτική και η κοινωνία θα ψάχνει τρόπους να αντιδράσει , να διεκδικήσει και να εξασφαλίσει με ότι αυτό συνεπάγεται.

Μέσα σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο – εξωτερικό και εσωτερικό – αναρωτιέμαι με ποιο τρόπο και με ποια διάθεση θα επαναφέρουμε στο προσκήνιο τα διάφορα κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά θέματα με τα οποία θα πρέπει παράλληλα να ασχοληθούμε όπως για παράδειγμα η εθνική μας άμυνα και ασφάλεια, το προσφυγικό, η περίθαλψη των κοινωνικά αδύνατων και των ευπαθών ομάδων , η προώθηση πολιτιστικών και επιμορφωτικών δράσεων, ο τουρισμός , η παιδεία και τόσων άλλων θεμάτων που μας απασχολούσαν και στα οποία πολλοί ήταν «στρατευμένοι», όταν μετά την ολοκλήρωση της καραντίνας ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα προσπαθεί να καλύψει τις δικές του ανάγκες για επιβίωση και ασφάλεια. Η μέρα της απελευθέρωσης θα περιλαμβάνει μια αρκετά εγωκεντρική προσέγγιση. Μια προσέγγιση του τύπου: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς και μια προσέγγιση αυτόματων, ενστικτωδών κινήσεων και αποφάσεων.

Εδώ λοιπόν θα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος της ενεργοποίησης της έννοιας και της ιδιότητας της αλληλεγγύης , της ανιδιοτελής προσφοράς στο σύνολο των ανθρώπων γύρω μας , του συλλογικού και του οικουμενικού σκοπού μας .
Ακριβώς γι’ αυτό είναι διπλά δύσκολο (σαν να πηγαίνει κανείς κόντρα στις επιταγές της εξέλιξης) όταν συνειδητοποιεί ότι, εν μέσω πανδημίας, το κοινωνικό καθήκον του και η ευθύνη του απέναντι στους άλλους απαιτούν να βρίσκεται κανείς σε εγρήγορση με σύμμαχο τον χρόνο που είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που διαθέτουμε εφόσον και εάν χρειαστεί να ξανά ζήσουμε παρόμοια ή ίδια κατάσταση. Έχουμε λοιπόν την ευκαιρία να τον εκμεταλλευτούμε σωστά και όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να το πιστέψουμε.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here