Ώρες ώρες, αυτός ο κόσμος με θλίβει, κομμάτια με κάνει. Μα δεν είναι του στυλ μου μια τέτοιου τύπου μίρλα. Μίρλα . Ανόητη λέξη, δεν ξέρω καν πού βαστά τις ρίζες της. Κάπως ηχομιμητική μου φαίνεται, τέτοια μάλλον θα ‘ναι.

Γράφει η Μαριλένα Μπουμπάρη

Στο σχολείο ήμουν πολύ καλή στην ανάπτυξη λόγου. Όχι δα πως κάποιος μου το πε. Μα δήθεν το κατάλαβα μοναχή μου δέκα χρόνια μετά. Δέκα χρόνια είναι πολλά να τα στείλεις χαράμι σε αναζήτηση του εαυτού σου. Σου είπαν να σαι έτσι κι όχι αλλιώς. Γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Ποιοι εκείνοι , μη με ρωτάς. Αυτοί που έπρεπε να σου πουν ποιος είσαι ή πως να κάνεις τα σωστά. Χρησιμοποιώ αόριστα υποκείμενα για να δώσω την εσανς του μυστηρίου στο λόγο. Έτσι ίσως να με θεωρήσεις πιο κουλ πιο βαθυστόχαστη και αλίμονο πιο ψαγμένη. Κουλτουριάρα. Μου αρέσει να είμαι αυτή που δεν καταλαβαίνεις κι ας παλεύω συχνά να με καταλάβεις . Και το κάνεις.

Θα ‘θελα να μαι όλα και θα θελα να μαι τίποτα. Όλα για να με βλέπεις και τίποτα για να μην ξέρεις πως θλίβομαι, πως συνθλίβομαι. Όχι από σένα. Από μένα. Από αυτά που προκάλεσα τον εαυτό μου να γίνει. Και έγινε.

Η μαμά μου λέει πως όλα θα τα μάθω σιγά σιγά. Μα εγώ μήτε τα λευκά στους 30 δεν ξέρω να πλένω. Τα βάζω εκεί που μου ταιριάζουν και τα κάνω εμπριμέ. Γιατί αυτά μου πηγαίνουν. Τα μακό και τα φλωράλ. Τα παραχωμένα μέσα σε τζιν παντελόνια.

Βγες έξω από τη ζώνη άνεσης σου. Έτσι μου χουν πει. Άνθρωποι που έχουν βγει και έχουν τσακιστεί. Μα ξέρετε τους προτιμώ. Εκείνοι θωρούν καλύτερα το αύριο. Κι εγώ θέλω να το ξέρω. Μισώ να ακούω για χαρίσματα και ταλέντα. Μπορεί γιατί πάντοτε ήθελα να με κοσμούν. Μα δεν το έκαναν. Υπάρχει μια πελώρια θεωρία περί ταλέντου που παλεύει να σου αποδείξει πως ναι μεν η ευφυία υπάρχει, μα το ταλέντο χτίζεται με κόπο. Και αγαπώ αυτή τη θεώρηση γιατί μου δίνει κουράγιο αν θες. Ξέρεις δε χρειάζεται να έχεις γεννηθεί ως το ιδιαίτερο παιδί της οικογένειας, του σχολείου, της πιάτσας ή της γειτονιάς. Χρειάζεται να παλέψεις για να γίνεις. Και να το κάνεις. Όχι για να αποδεικνύεις πάντα κάτι σε κάποιον που μάλλον δε νοιάζεται. Αλλά για να γίνεσαι πιο δυνατός ,πιο ανεξάρτητος και αυθύπαρκτος.

Να σε νοιάζει, άνθρωπε, να αγαπιέσαι. Να σε νοιάζει να δίνεσαι και να παραδίνεσαι. Ο κόσμος είναι πελώριος κι αλίμονο αν όλοι σε λαχταρούσαν. Κάποτε θα μάθεις πως δεν είχαν νόημα όσα σου παν να είσαι, μα όσα θέλησες να γίνεις. Και θα γίνεις. Και τα λευκά ξεφτισμένα φανελάκια θα πλύνεις. Και κολοκυθάκια αυγολέμονο θα κάνεις. Τα πάντα μπορείς. Τα πάντα μπορείς, ανόητε, μικρέ άνθρωπε. Μικρέ άνθρωπε!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here