Ο Νόμος του εγκλεισμού ως φάρμακο του κορωνοϊού

Έχοντας μπει για τα καλά πλέον στην εποχή του Covid-19 κι έχοντας κατά νου τις αλλεπάλληλες, κατά τους τελευταίους δύο μήνες, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που διαδέχονται η μια την άλλη[1], κανένας πραγματικά δεν γνωρίζει αν πρέπει να ξεκινήσει από τα νομικά κείμενα ή από τα κακώς κείμενα της ζώσας πραγματικότητας. «Μέσα στη δίνη των περιορισμών της ατομικής ελευθερίας μας διεκδικούμε το καλό του συλλογικού μας μέλλοντος» λένε το Κράτος και οι Θεσμοί. Μήπως όμως αντ΄ αυτού προετοιμάζεται η συλλογική μας κατάρρευση; Θα φανεί, πιο σύντομα από όσο νομίζουμε, αν οι επιλογές στο παρόν εξασφάλισαν το μέλλον μας ή αν τελικά το υποθήκευσαν.Η Καστοριά ως παράδειγμα του αδιεξόδου των κρατικών διαταγμάτων για τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσηςΑναδρομή στα γεγονότα: Στην περίπτωση της Καστοριάς, το Γενικό Νοσοκομείο έγινε κατ΄ανάγκη νοσοκομείο αναφοράς για τα περιστατικά Covid-19, ενώ δεν υπήρχαν κι εξακολουθούν να μην υπάρχουν, οι αναγκαίες προς τούτο υποδομές. Η τραγικότητα των στιγμών καταδεικνύεται από το γεγονός ότι μετά από εκκλήσεις για δωρεές, οι γιατροί του νοσοκομείου προσέφυγαν στη χρήση μασκών αγροτικού εξοπλισμού που προσέφεραν καταστήματα προμήθειας γεωργικών φαρμάκων και οικοδομικών υλικών[2]. Πάνω από 30 άτομα του προσωπικού δεν εργάζονταν[3], είτε γιατί νόσησαν οι ίδιοι, είτε γιατί τέθηκαν σε καραντίνα. Χαρακτηριστικός δε, ήταν ο εμπαιγμός της κυβέρνησης που ενώ υποσχέθηκε προσλήψεις ιατρών, τελικά αρκέστηκε να κάνει μετακινήσεις ιατρικού προσωπικού στο νοσοκομείο Καστοριάς από περιφερειακά κέντρα υγείας και αγροτικά ιατρεία[4]. Οι στρατιωτικοί ιατροί και νοσηλευτές, που ήρθαν με εντολή της Γραμματείας της Πολιτικής Προστασίας δε συνέδραμαν ουσιαστικά στο νοσοκομείο, αλλά τοποθετήθηκαν στο κτίριο Πρόνοιας του δήμου Καστοριάς χαρτογραφώντας τα κρούσματα στην περιοχή και παρέχοντας συνταγογραφήσεις. Το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου, το νοσοκομείο της Καστοριάς πλησίασε στο να αδυνατεί να αναλάβει κάθε έκτακτο περιστατικό, αρνούμενο τη νοσηλεία του[5]. Το προηγούμενο χρονικό διάστημα η μαιευτική κλινική του ίδιου νοσοκομείου ουσιαστικά δε λειτουργούσε, με αποτέλεσμα να κάνουν μπαλάκι σε όμορα νοσοκομεία όποια γυναίκα ήταν έτοιμη να γεννήσει, αναγκασμένη εκ των περιστάσεων να παρακαλά να τη δεχτούν όμορα νοσοκομεία[6]. Ποια ήταν λοιπόν η απάντηση του κράτους σ΄αυτό το μεγάλο έλλειμμα της ευρύτερης περιοχής; Να απαγορεύσουν την κυκλοφορία – χωρίς καμία εξαίρεση μετακίνησης – από την 8η βραδινή μέχρι την 8η πρωινή ώρα σε ολόκληρο το νομό απαγορεύοντας ταυτόχρονα τις μετακινήσεις για σωματική άσκηση και την παροχή βοήθειας σε όσους έχουν ανάγκη[7]καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί αυτό σε μία πόλη – φάντασμα, πρωταθλήτρια πανελλαδικώς στα ποσοστά ανεργίας, και στην οποία ούτως ή άλλως δεν έβλεπες άνθρωπο κατά τις νυχτερινές ώρες; Πώς μπορεί άραγε να ερμηνευτεί το ότι η παροχή «βοήθεια στο σπίτι», που συνιστά κοινωνική δομή του Δήμου, αδυνατεί στην πραγματικότητα – και ούτε στην ουσία ανέμενε κανείς πως θα συνέβαινε- να αναλάβει τη βοήθεια όσων έχουν ανάγκη από τρίτα άτομα, όταν αυτό της «ανατέθηκε» με απόφαση της Πολιτικής Προστασίας; Πώς μπορεί να εξηγηθεί η έλλειψη ιατρικού και εν γένει υγειονομικού προσωπικού στο νοσοκομείο της Καστοριάς; Πώς μπορεί να συγκριθεί το γεγονός ότι το υποστελεχωμένο και εξαθλιωμένο υγειονομικό προσωπικό αγωνίζεται εκτεθειμένο στον ιό για να σώσει τους ασθενείς από αυτόν, την ίδια ώρα που οι ιδιωτικές κλινικές λαμβάνουν 100% αύξηση από το Κράτος για κάθε κλίνη ΜΕΘ; Πώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός ότι ενώ οι κυβερνώντες κερδίζουν – όπως λένε – χρόνο επιβάλλοντας μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας για να προλάβουν υποτίθεται να στελεχώσουν ένα απαξιωμένο δημόσιο σύστημα υγείας, ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ρυθμίζουν απλώς τον τρόπο της εξόδου μας στη νέα κανονικότητα; Άρνηση παροχής δημόσιας υγείας. Άρνηση πολιτικής ευθύνης.Η νομική βάση της εξουσίαςΗ κυβέρνηση αναγνώρισε από την αρχή την αδυναμία του εγκαταλελειμμένου δημόσιου συστήματος υγείας, αλλά παρέλειψε να φροντίσει για την άμεση ενίσχυσή του με προσωπικό, μέσα προστασίας και υλικό και προχώρησε στη σχεδόν γενική απαγόρευση κυκλοφορίας (πλην κάποιων εξαιρέσεων μετακίνησης που όρισε η ίδια η κυβέρνηση). Νομική βάση της σχετικής υπουργικής απόφασης είναι[8]το άρθρο 5 του Συντάγματος που ορίζει το απαραβίαστο της προσωπικής ελευθερίας (άρθρο 5 παρ. 3), κατοχυρώνει για τον καθένα δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1), στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας (άρθρο 5παρ. 5) και, τέλος, απαγορεύει «ατομικά διοικητικά μέτρα» που περιορίζουν την ελεύθερη κίνηση στη χώρα (άρθρο 5 παρ. 4). Εξαιρέσεις στην απαγόρευση είναι δυνατές με απόφαση δικαστηρίου (άρθρο 5 παρ. 4), με πράξη του εισαγγελέα και «όταν η λήψη μέτρων επιβάλλεται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών». Ωστόσο υπάρχει σοβαρή διχογνωμία για τη νομική ορθότητα της καθολικής απαγόρευσης, καθώς αμφισβητείται αν το σύνταγμά μας ανέχεται περιορισμούς στην μετακίνηση όταν αυτοί δεν προβλέπονται ως ατομικά διοικητικά μέτρα, δηλαδή ως εξατομικευμένες αποφάσεις που αφορούν συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά αποτελούν αντικείμενο νομοθετικής γενικής απαγόρευσης στο σύνολο του πληθυσμού[9].Ο λόγος της συνταγματικής προστασίας της ελευθερίας μετακίνησης, δικαιολογείται ευχερώς από το γεγονός πως ως μορφή έκφρασης της προσωπικής ελευθερίας έχει κυριαρχική θέση στην ανθρώπινη ζωή. Η προστασία της προσωπικής ελευθερίας συνιστά τον πυρήνα της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (που κατοχυρώνεται ανεπιφύλακτα στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος). Είναι δικαίωμα απόλυτο (κατά άποψη της επιστήμης) και η σχετική συνταγματική διάταξη που το ορίζει, ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» των μη αναθεωρητέων διατάξεων του Συντάγματος, χωρίς δηλαδή να προβλέπεται δυνατότητα αναθεώρησής της, ενώ δεν αναστέλλεται ούτε όταν κηρύσσεται η χώρα σε κατάσταση ανάγκης (άρθρα 110 και 48 παρ.1). Η φυσική ελευθερία συνδέεται στενά και αποτελεί προαπαιτούμενο στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας[10]. Αποδέκτης δε του δικαιώματος αυτού, υπό την έννοια ότι οφείλει να εγγυάται θεσμικά για την προστασία της, είναι το Κράτος. Εξειδίκευση δε αυτής αποτελεί η ελευθερία της κίνησης και εγκατάστασης του ανθρώπου, αυτή δηλαδή που στην ουσία, όχι μόνον δεν προστατεύεται αλλά, παραβιάζεται εν προκειμένω με την από 20-3-2020 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (άρθρο 68 παρ. 3) και τη σχετική κοινή υπουργική απόφαση.Ακόμη όμως και αν γίνει ανεκτή η επίκληση της ερμηνευτικής δήλωσης της παραγράφου 4 του άρθρου 5 του Συντάγματος, για να περιοριστεί η ελευθερία μας, θα πρέπει ο περιορισμός να έχει βραχυχρόνιο χαρακτήρα με βάση την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, δηλαδή θα πρέπει το μέτρο να είναι κατάλληλο, αναγκαίο και να μην προσβάλει περισσότερα δικαιώματα από όσα προστατεύει. Υπό το καθεστώς του Covid-19, η κρατική εξουσία απαγορεύει την κυκλοφορία, γεγονός που προσβάλλει δικαιώματα προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας (συνδικαλισμού, διαδηλώσεων κ.λ.π). Η απαγόρευση, σημειωτέον, αφορά στον περιορισμό της συμμετοχής των πολιτών στο δημόσιο χώρο και όχι στην εργασία την οποία εξάλλου εξακολουθούν να ασκούν – από ανάγκη επιβίωσης – πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στην χώρα. Είναι όμως αυτό το μέτρο κατάλληλο, δηλαδή σε θέση να επιφέρει την διάσωση του συστήματος υγείας, χωρίς την ενσωμάτωση του ιδιωτικού τομέα υγείας στο δημόσιο; Δεν είναι πιο αναγκαία τα μέτρα επίταξης των υποδομών, του εξοπλισμού και του προσωπικού των ιδιωτικών κλινικών; Των μεγάλων παραγωγικών μονάδων για να παράγουν υγειονομικό υλικό και εξοπλισμό; Δεν είναι εξίσου αναγκαία μέτρα αναστολής των εξώσεων και ελέγχου της αισχροκέρδειας; Ή η συνεργασία με πανεπιστήμια και άλλους φορείς για παραγωγή κρίσιμου υγειονομικού υλικού μέσω της τεχνολογίας (3D Printing[11]); Είναι άραγε ο περιορισμός του δικαιώματος της ελευθερίας όλων μας, το ηπιότερο και καταλληλότερο μέτρο που θα μπορούσε να λάβει η κρατική εξουσία, ιδίως όταν συγχρόνως έχει -και πάλι- στο απυρόβλητο το δικαίωμα της ιδιοκτησίας λίγων;Η στάθμιση μεταξύ της προσωπικής ελευθερίας και της δημόσιας υγείας και η πρόταξη της δεύτερης με την επιβολή μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας, δηλαδή σε βάρος της πρώτης, είναι απρόσφορη ελλείψει μέτρων άμεσης ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας. Αν δεν ενισχυθεί άμεσα με κάθε μέσο η καθολική παροχή υπηρεσιών υγείας, η κυβέρνηση απλά θα μεταθέσει χρονικά το σημείο κατάρρευσης των δημόσιων νοσοκομείων που θα επέλθει αυτόματα όταν παύσει την απαγόρευση. Πάνω από όλα όμως θα έχει αποτύχει στην παροχή του δικαιώματος υγείας που επικαλείται για τη δέσμευση της ελευθερίας μας. Θα έχει επέμβει με τρόπο που θα προσβάλλει τη δημόσια ψυχική υγεία, κλείνοντάς μας όλους στο σπίτι, σε αντίθεση με το άρθρο 5 παρ. 5 του Συντάγματος. Παράλληλα δεν θα μπορέσει να προστατεύσει το κοινωνικό δικαίωμα της δημόσιας υγείας, όπως υποχρεώνεται βάσει του άρθρου 21 παρ. 3 του Συντάγματος, που λέει ότι: «Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων».Ξεχωριστό νομικό ζήτημα αλλά εξίσου σημαντικό, συνιστά το γεγονός πως εφόσον η διαρκής νομοθέτηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που εκδίδει η Κυβέρνηση συνεχιστεί επί μακρόθεν, αναπόφευκτα θα εγείρει ζήτημα σύγχυσης των δύο λειτουργιών (νομοθετικής και εκτελεστικής), και ως εκ τούτου ζήτημα συνταγματικότητας λόγω παραβίασης του άρθρου 26 του Συντάγματος (διάκριση των λειτουργιών). Και αυτό διότι σε μια τέτοια περίπτωση, ο ρόλος της Βουλής θα περιοριζόταν ουσιαστικά – όπως ήδη διαπιστώνουμε να συμβαίνει, εξαντλούμενος στην απλή επικύρωση ή μη των πράξεων αυτών της Κυβέρνησης. Η δε «κανονικοποίηση» ενός τέτοιου τρόπου νομοθέτησης σκάβει τον ίδιο το λάκκο στον δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και στρώνει το δρόμο στην απολυταρχοποίηση της εκτελεστικής εξουσίας.Ποιος θα πληρώσει τη «λυπητερή»;Το Κράτος την ίδια στιγμή που μας λέει πως βρίσκεται σε πόλεμο[12], απέχει από αυτόν, καθότι είναι εμφανές σε όλους πλέον -ή τουλάχιστον πρέπει να είναι- πως η φυσική ελευθερία μας «θυσιάστηκε» προκειμένω έτσι να διασωθεί η ελλιπής παροχή δημόσιων δομών υγείας και μέσω αυτής η δημόσια εικόνα της κυβέρνησης. Εν έτη 2020, και μετά από 10 ολόκληρα χρόνια άγριας λιτότητας για τους από τα κάτω, μόνιμοι κάτοικοι σε ένα βαθιά χρεοκοπημένο κράτος, ας μη γελιόμαστε μεταξύ μας άλλο. Δε νοιάζονται για εμάς περισσότερο από την πολιτική τους επιβίωση. Άνθρωποι χάθηκαν γιατί οι εκπρόσωποι του ΕΟΔΥ τους είπαν να μείνουν στα σπίτια τους. Ο αφηρημένος κίνδυνος στην υγεία ενός αόριστου αριθμού πολιτών, κρίθηκε εν προκειμένω υπέρτερος από τον πολύ συγκεκριμένο και επικείμενο κίνδυνο της υγείας της 41 χρονης μητέρας από την Καστοριά, που πέθανε χωρίς ιατρική περίθαλψη[13] ακριβώς εξαιτίας των ελλιπέστατων δομών υγείας, ενώ έπασχε ήδη από αναπνευστικά προβλήματα ακολουθώντας την οδηγία του ΕΟΔΥ να καθίσει στο σπίτι της. Την ίδια στιγμή που η μιντιακή προπαγάνδα για τον συνωστισμό στην παραλία της Θεσσαλονίκης ετοίμαζε το έδαφος για αυστηρά μέτρα περιορισμού και κυκλοφορίας με το πρόσχημα της ατομικής ευθύνης. Την ίδια στιγμή που στη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου πέθανε ένας εργάτης που έπασχε από κορωνοϊό, επειδή το εργοστάσιο δεν έκλεισε παρά το γεγονός ότι εργαζόμενοι νοσούσαν, ούτε έκανε απολυμάνσεις, ούτε έδωσε άδεια ασθενείας στους εργαζόμενους. Φυσικά δεν έκλεισε ούτε μετά, ακολουθώντας τα κρατικά διατάγματα.Αν λοιπόν «μας αντέξει το σκοινί» πάνω στο οποίο βαδίζουμε και βγούμε τελικά ζωντανοί από αυτόν τον πόλεμο, αυτό θα έχει γίνει ακριβώς επειδή οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, αλλά και ολόκληρος ο λαός τελικά, έβαλαν γερή πλάτη, και θα είναι αυτοί που στο τέλος θα «αξίζουν και το χειροκρότημα» και όχι η κυβέρνηση ενός Κράτους που απέχει της διασφάλισης των υπηρεσιών δημόσιας υγείας που επιτάσσει το Σύνταγμα και αρμόζουν σε κάθε πολίτη ανεξαιρέτως. Από την άλλη, όπου «στραβώνει το πράγμα», είναι βέβαιο ότι επιχειρείται η μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής ευθύνης από την κυβέρνηση πάνω σε εμάς, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιχειρήθηκε από το πολιτικό σύστημα των μνημονιακών χρόνων λέγοντας μας πως «μαζί τα φάγαμε», με την ιστορία να καταγράφει ποιος ήταν αυτός που κλήθηκε πάντως να «πληρώσει τη λυπητερή».Μπροστά στην υγειονομική κρίση που κατακλύζει τη χώρα με την παγκόσμια επέλαση του Covid-19, η κυβέρνηση απαντά με απαξίωση του τομέα της υγείας, αντεργατικούς νόμους, δώρα στους ιδιώτες και μέτρα κοινωνικής καταστολής, προετοιμάζοντας έτσι το τοπίο για την πολύ μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έρχεται. Πώς αλλιώς θα περισώσει το φιάσκο με τη διασπορά του ιού στη χώρα και την επίσημη απαξίωση των διαγνωστικών τεστ; Με άλλοθι την καταπολέμηση της διασποράς, περιορίζουν τα δικαιώματα μας. Η πιο συχνή λέξη που ακούγεται πλέον είναι “πειθαρχία”. Ο λαός πρέπει να πειθαρχεί στον επιβαλλόμενο κοινωνικό αυτοματισμό, ενόσω εκείνοι αδιαφορούν για τους εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέα, τις ευπαθείς ομάδες, τους άρρωστους, για εμάς όλους. Κατηγορούν τους πολίτες για «ατομική ευθύνη», τη στιγμή που έχουν αφήσει στοιβαγμένους πρόσφυγες στα μοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκατοντάδες έγκλειστους μέσα στις φυλακές χωρίς προστατευτικά μέτρα, τσουβαλιασμένους φαντάρους στα στρατόπεδα της χώρας.Εμείς τι κάνουμεΔεν θα πειθαρχήσουμε στην καθολική υποταγή και στη φτωχοποίηση των ζωών μας.Στην αδιαφορία τους, εμείς προτάσσουμε την συμπαράστασή μας στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό.Στην απαξίωση της υγείας, εμείς εκφράζουμε την αμέριστη αγανάκτησή μας.Στα ψέματά τους, εμείς στηρίζουμε την πληροφόρηση των πολιτών για το τι συμβαίνει.Μπροστά στην κρίση του ιού, εμείς καλούμε για αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια προς κάθε έναν και κάθε μία από εμάς που το έχει ανάγκη.Γιατί αποτελεί ατομική και κοινωνική ευθύνη του καθενός και καθεμιάς μας να βοηθήσουμε άτομα που λόγω φυσικής κατάστασης αδυνατούν να αγοράσουν τα απαραίτητα χωρίς να κινδυνέψουν, οικογένειες που δεν διαθέτουν χρήματα για τα προϊόντα πρώτης ανάγκης, τους συνανθρώπους μας που ήδη πλήττονται από τα νέα μέτρα.Στη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου, προτάσσουμε την αλληλεγγύη ως το μέγιστο αγαθό.Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η κοινωνία θα σώσει τον εαυτό της μέσω της μαζικοποίησης άμεσων δράσεων αλληλεγγύης. Και σε εμάς τους ίδιους θα οφείλουμε τελικά, τη σωτηρία μας.Περισσότερα για εμάς και την επικοινωνία με την ομάδα, μπορείτε να βρείτε στο https://www.facebook.com/AntiviruSolidarityThess/
Οι ομάδες εργασίας Νομικής Υποστήριξης, Δημοσιογραφίας και Μετάφρασης

COVID-19: ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ

Σημειώσεις [1]Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, μέχρι τις 10-4-2020 που γράφεται η παρούσα σημείωση, είναι οι από 10-2-2020, 25-2-2020, 2-3-2020, 11-3-2020, 14-3-2020, 20-3-2020, 25-3-2020 και 30-3-2020 ( οι περισσότερες από αυτές κυρώθηκαν με το νόμο 4681/2020 και 4682/2020 ( ήτοι οι από 10-2-2020, 2-3-2020, 11-3-2020, 14-3-2020 και 25-2-2020 ΠΝΠ) ενώ εκατοντάδες είναι οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις και οι εγκύκλιοι.[2] Βλ. πηγή [3]Χαρακτηριστική η δήλωση του πνευμολόγου ιατρού Κωνσταντίνου Κοσμίδη, «Το ζήτησα μόνος μου να έρθω για να βοηθήσω, δεν μου απάντησαν ελπίζω να με δεχτούν να έρθω να δουλέψω και να μην με απορρίψουν», πηγή: στη συνέντευξη του στον Alpha και σχετικές δηλώσεις περί της έλλειψης ιατρικού προσωπικού https://fouit.gr/2020/04/08/i-olympia-teligioridoy-meta-ti-syskepsi-gia-tin-katastasi-poy-epikratei simera-sto-nosokomeio-kastorias/[4]Βλ. περις. Για τον εμπαιγμό της κυβέρνησης που ψευδώς υποσχέθηκε προσλήψεις ιατρών αλλά έκανε μετακινήσεις ιατρικού προσωπικού στο νοσοκομείο Καστοριάς από περιφεριεακά κέντρα υγείας και αγροτικούς ιατρούς βλ. περισσότερα https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/237151_mono-me-logia-enishyoyn-nosokomeio-tis-kastorias[5]Βλ. ενδ. τελευταίες εξελίξεις στο https://sentra.com.gr/anafora-kastoria-2304202022222/όπου καταγράφεται πως μέχρι τις 23-4-2020, καταγράφηκαν 26 θύματα του ιού στη δυτική Μακεδονία (στο σύνολο των 130 θανάτων σ΄όλη τη χώρα).[6] Βλ. ενδ.https://www.alfavita.gr/koinonia/316685_thetiko-ston-koronoio-neogennito-stin-kastoria[7]Βλ.απόφαση υφυπουργού πολιτικής προστασίας https://www.civilprotection.gr/el/simantikathemata/prostheta-perioristika-metra-gia-ti-metakinisi-ton-politon-stoys-dimoys-xanthis, και τις γενικές διατάξεις ΚΥΑ Δ1α/Γ.Π. οικ 20036/22-3-2020 (ΦΕΚ Β’986/2020) άρθρο 68 παρ 3 της ΠΝΠ 20-3-2020 Για επιτακτικούς λόγους αντιμετώπισης σοβαρού κινδύνου δημόσιας υγείας που συνίστανται στη μείωση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19, είναι δυνατόν να επιβάλλονται ως μέτρα πρόληψης και για το απολύτως αναγκαίο χρονικό διάστημα, περιορισμοί ή απαγόρευση της κυκλοφορίας των πολιτών εν όλω ή εν μέρει στην Επικράτεια. Από τα μέτρα του προηγούμενου εδαφίου εξαιρούνται μετακινήσεις των πολιτών για την εξυπηρέτηση ζωτικών, προσωπικών ή επαγγελματικών, αναγκών τους που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με άλλον τρόπο.[8]Βλ. ΚΥΑ Δ1α/Γ.Π οικ 20036/2020 με τις εκεί τροποποιήσεις για ισχύ μέχρι την 27-4-2020, «Επιβολή του μέτρου του προσωρινού περιορισμού της κυκλοφορίας των πολιτών προς αντιμετώπιση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19».[9]Συγκεκριμένα, το άρθρο 5 του Συντάγματος ορίζει ότι : «1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας. 3. H προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος. 4. Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ` αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει. 5. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων. Ερμηνευτική δήλωση: Στην απαγόρευση της παραγράφου 4 δεν περιλαμβάνεται η απαγόρευση της εξόδου με πράξη του εισαγγελέα, εξαιτίας ποινικής δίωξης, ούτε η λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει».[10]Βλ. ενδεικτ. Α.Παπαθωμάς, Σπύρος Βλαχόπουλος, Θεμελιώδη Δικαιώματα, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2017, σελ, 119 επ[11]Ενδεικτικά για το τι συνέβη στην Ιταλία: https://www.forbes.com/sites/amyfeldman/2020/03/19/talking-with-the-italian-engineers-who-3d-printed-respirator-parts-for-hospitals-with-coronavirus-patients-for-free/[12]Βλ. μετακύ άλλων δηλώσεις Κ. Μητσοτάκη «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό…» https://www.iatronet.gr/eidiseis-nea/perithalpsi-asfalisi/news/54584/mitsotakis-gia-koronao-se-polemo-me-enan-aorato-exthro.html[13] Βλ. ενδεικτ. https://www.iefimerida.gr/ellada/koronoios-nekri-40hroni-se-horio-tis-kastorias