Γύρος της λίμνης: Εκεί όπου η φύση σε κυριεύει

Είναι από εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια που επιλέγω να αποδράσω στο μυστικό μου ησυχαστήριο…

Εκεί όπου ο χρόνος σταματά και γίνεσαι «ένα» με το φυσικό περιβάλλον.

Ο φυσικός ήχος είναι ανώτερος ακόμα και από το πιο δημοφιλές τραγούδι του κόσμου.

Αφήνω το αυτοκίνητο λίγο μετά τη Μαυριώτισσα. Σε ένα από εκείνα τα κενά ανάμεσα στα δέντρα που υπάρχουν λες και σε φωνάζουν να αφήσεις το αυτοκίνητο για να ανακαλύψεις όσα υπάρχουν τριγύρω.

Η θερμοκρασία είναι ακόμα υψηλή, τι κι αν ο Σεπτέμβρης έχει διανύσει ήδη τη μισή διαδρομή του

Ώρα 3...Ώρα σιέστας θα έλεγε κανείς, ώρα φαγητού κάποιος άλλος, η καλύτερη ώρα για βόλτα θα πω εγώ. Οι καθημερινοί περιπατητές θα βγουν πιο μετά. Το ίδιο και οι ψαράδες, οι ποδηλάτες, ακόμα και οι άνθρωποι που θα επιλέξουν το αυτοκίνητο για τη βόλτα τους.

Από τα πρώτα βήματα αφήνεσαι στο μεγαλείο της φύσης. Ανοίγεις τα μάτια για να θαυμάσεις την χρωματική παλέτα που σε περιβάλλει. Τεντώνεις τα αυτιά για να ακούσεις και το παραμικρό θρόισμα των φύλλων που ετοιμάζονται για τη μεγάλη πτώση…

Τι κάνεις μόνος τέτοια ώρα στην ερημιά; θα φωνάξει ο πρώτος περαστικός οδηγός, πιθανότατα κατακρίνοντας την παρουσία σου εκεί, χαρακτηρίζοντάς την παράλογη…άντε να του εξηγήσεις τι και πως! Και γιατί άλλωστε να μπεις στη διαδικασία…

Τίποτα δεν είναι ικανό να σου στερήσει το επόμενο βήμα. Το επόμενο σάλτο ενός ψαριού στα νερά, το επόμενο αεράκι που θα δροσίσει το μέτωπό σου. Τη νοερή παρέα με το μοναχικό κωπηλάτη στο βάθος.

Κρατώ τη μηχανή στα χέρια, προσπαθώ να καταγράψω όσα παρατηρώ…αδύνατο! Οι λέξεις είναι λίγες…Κρεμώ τη μηχανή, κρύβω το κινητό στην τσέπη και συνεχίζω ακόμα πιο γρήγορα τη μεσημεριανή μου βόλτα. Κοιτάζω παρατηρώντας καθετί μου κάνει εντύπωση.

Το κεφάλι αδειάζει από σκέψεις και άγχη. Τα χρονοδιαγράμματα μπαίνουν στο pause.

Πότε έφτασα τόσο μακριά δεν το κατάλαβα…Οι πρασινο-καφέ αποχρώσεις στα δέντρα και στους θάμνους με παρέσυραν. Οι καρποί της εποχής με εντυπωσίασαν…

Πόσο πλούσια είναι η φύση αυτή την εποχή; Πόσα τραγουδιστά πουλιά στριμώχτηκαν στα κλαδιά του τεράστιου δέντρου την σκιά του οποίου απολαμβάνω; Πόσο γαλήνια δείχνει η λίμνη αυτή την στιγμή;

Βγάζω το τηλέφωνο να δω την ώρα. 5 κλήσεις, κάμποσα μηνύματα στο  Viber και μια σειρά ειδοποιήσεων, μου δείχνουν τον δρόμο της επιστροφής.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο κατευθυνόμενη στην πόλη. Η διαδρομή πλέον δε φαίνεται το ίδιο μαγευτική. Οι συνεχείς αναταράξεις από τις  λακκούβες με προσγειώνουν απότομα από το  συννεφάκι που βρισκόμουν πριν λίγα λεπτά.

Επιστροφή στην πραγματικότητα. 

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα καταφύγω στο μαγικό ησυχαστήριό μου…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

by…

www.aboutkastoria.gr