Δέχεσαι το όνομα Μακεδονία για την ΠΓΔΜ; Δέχεσαι έστω και το συνθετικό Μακεδονία; Ποιά είναι η ερώτηση δηλαδή; Αν δέχομαι να βγάλω τον καρκίνο; ΟΧΙ, δεν δέχομαι να βγάλω τον καρκίνο φίλοι μου, ούτε το δέχομαι, ούτε το θέλω! Να όμως που νοσήσαμε, χρόνια πριν.

Της Χριστίνας Λαπόρδα

Και τώρα, δύο οι δρόμοι. Δέχεσαι την θεραπεία που μπορεί να φτάσει στον ακρωτηριασμό, τον έντιμο συμβιβασμό με αξιοπρέπεια για την Μακεδονία Μας, βλέποντας την μεγάλη εικόνα της χώρας και σήμερα και σε είκοσι χρόνια, ή θα κάνεις ότι δεν αρρώστησες ποτέ κι όσο πάει; Κι ας είναι Μακεδονία για όλα τα κράτη εκτός από εμάς; Στρουθοκαμιλίζοντας γι άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία μας;

Μέρες τώρα έχει φουντώσει και πάλι το ζήτημα της διπλανής χώρας. Κι όπως πάντα, μας αρέσει να ακούμε μόνο όσα μπορούμε να δεχτούμε, όσα ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά μας, όσα δεν πληγώνουν αυτόν τον εσωτερικό εγωισμό της ανωτερότητας μας έναντι των άλλων. Φευ, ανωτερότητα των προγόνων μας ναι, αλλά και δική μας;

Η συζήτηση φούντωσε, αλλά σα να έμεινε στα επιφανειακά και συναισθηματικά θέματα: η Μακεδονία είναι ελληνική, δε δεχόμαστε το όνομα κτλ. Έτσι αποσπασματικά όλα φαίνονται απλά και μονοδιάστατα. Είναι όμως έτσι; Αναρωτηθήκαμε γιατί τόσα κράτη “έτρεξαν” να τους αναγνωρίσουν ως Μακεδονία από το 1992; Γνωρίζουμε ότι μετά την απειλή άσκησης βέτο του 2008 η ΠΓΔΜ πήγε την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και εκεί η απόφαση ήταν καταδικαστική για εμάς; Αναρωτιόμαστε άραγε γιατί “έτσι ξαφνικά” άνοιξε και πάλι το ζήτημα; Ρωτήσαμε, μάθαμε αν στ’ αλήθεια είναι επί της ουσίας σημαντικό να λυθεί το θέμα τώρα και τι προεκτάσεις θα πάρει αν δε λυθεί; Ποιά θα είναι η επόμενη μέρα για εμάς είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση;

Η εξωτερική πολιτική είναι ένας σκληρός κι άδικος κόσμος, και πρέπει να ασκείται από γνώστες και ειδικούς. Φτάνουν πια οι πολιτικάντηδες που για δέκα ψηφαλακια πάνω ή κάτω παίζουν και με την ιστορία και με τα ιδανικά μας (ένθεν κακείθεν). Αντί λοιπόν να βλέπουμε όλους τους πολιτικούς να πετούν κορώνες φιλικές στον μέσο πολίτη, ή να το παίζουν παντογνώστες έτοιμοι να βρουν την τέλεια λύση την οποία δεν προετοίμασαν και ποτέ (γιατί άραγε), θα ήθελα να δω συνεδριάσεις όλων, με ιστορικούς, ειδικούς, διπλωμάτες και γνώστες που θα σκεφτούν σοβαρά όλες τις παραμέτρους και θα μας παρουσιάσουν (μακάρι περήφανα, αλλά ίσως και με πόνο ψυχής) την καλύτερη δυνατή λύση μετά την σωρεία λαθών όλα τα προηγούμενα χρόνια, την καλύτερη δυνατή λύση για την χώρα, το μέλλον και την ιστορία μας.

Αν γι άλλη μια φορά η λύση είναι να σπρώξουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί για τους επόμενους, τότε είμαστε ανάξιοι της ιστορίας της Μακεδονίας, όχι μόνο του Αλέξανδρου, αλλά και νεώτερων χρόνων, όπως των Βαλκανικών πολέμων ή της προσπάθειας σλαβοποίησης που μόνοι τους οι πρόγονοί μας Μακεδόνες μπόρεσαν να αντέξουν.

Κι όσο κι αν προσπαθώ να είμαι αντικειμενική και ψύχραιμη, τρελαίνομαι όταν το παίζουν ελληνάρες αυτοί που μέχρι πριν λίγα χρόνια μας έλεγαν Βούλγαρους… κι αργότερα Σκοπιανούς…

Και η απάντησή μου στον καθένα από αυτούς, είναι περήφανη, και στη γλώσσα των παππούδων μου: άκου νε ζνάις νιμ λάφις!!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here