Άνθρωποι μιας χρήσης

Μα έτσι είναι τα πράγματα. Ή καλύτερα, έτσι αφήσαμε να γίνουν τα πράγματα. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε την ύπαρξη αντικειμένων μιας χρήσης, που καταλήγουν στον κάδο των απορριμμάτων μετά το πέρας της αποστολής τους.

Της Μαρίας Πολίτη

Από τούδε και στο εξής στα είδη μιας χρήσης θα συγκαταλέγεται και ο άνθρωπος. Για την ακρίβεια αυτός που είναι φτιαγμένος από τα πιο φθηνά υλικά. Ευτελής πρώτη ύλη, άμεσα διαβρώσιμη στο ψέμα ή την αλήθεια, όπως το πάρει κανείς, και χαμηλής ανθεκτικότητας στους ηθικούς νόμους.

Στο χρηματιστήριο της ζωής οι μόνες μετοχές που κλείνουν με κέρδος, έστω και προσωρινό, είναι αυτές των φθηνών ανθρώπων. Αυτών των κούφιων ανθρώπων που καταφέρνουν να διατηρούνται στην επιφάνεια γιατί δεν διαθέτουν κανενός είδους ηθικό βάρος. Με άδεια ψυχή και άδεια χέρια επιπλέουν όπως ο φελλός, σαφώς συντονισμένοι με τη ροή του ανέμου.

Τέτοιους ανθρώπους, έχουμε όλοι μας συναντήσει. Στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας, ακόμη και στο πιο φιλικό ή συγγενικό μας περιβάλλον. Βρισκόμαστε στην προτίμησή τους, όσο διαρκεί η χρησιμότητά μας. Όταν , όμως, λήξει «το συμβόλαιο φιλίας ή συνεργασίας», λύεται αυτόματα και ο δεσμός μας. Μας απαλλάσσουν από τα δεσμά της χρησιμότητάς μας κι έτσι επιστρέφουμε ελαφρώς τσαλαπατημένοι και ανόητα προβληματισμένοι, λες και φάγαμε χαστούκι, στην πρότερή μας κατάσταση. «Αυτό δεν το περίμενα» , είναι η πρώτη φράση που λέμε και κάθε φορά μας συμβαίνουν αυτά που δεν περιμέναμε. Μα πότε, επιτέλους, θα ωριμάσουμε;

Δεν ξέρω αν αυτό το είδος ανθρώπου είναι απόκτημα των χρόνων της οικονομικής και ηθικής κρίσης που διανύουμε, αλλά είναι εδώ για να μας θυμίζει την πλαστικοποίηση της εποχής μας.

Όλα πλέον γίνονται γρήγορα και άκριτα, άδεια από ανόητους συναισθηματισμούς ή λόγια ντυμένα με ωραίες λέξεις. Οι σκέψεις έχουν γίνει αυτόματες, οι κινήσεις μηχανικές, λες και ζούμε μια προκαθορισμένη ζωή χωρίς να γνωρίζουμε ποιος έχει γράψει το σενάριο. Συχνά ακροβατούμε μεταξύ φόβου και ελπίδας, με το φόβο να κινδυνεύει να κόψει πρώτος το νήμα. Οι σχέσεις, αχ αυτές οι σχέσεις! Έγιναν τόσο εύκολες μα και τόσο δύσκολες συνάμα. Εύκολες στην προσέγγιση μα δύσκολες στη διατήρηση. Σαν όμορφοι, ψηλοί πύργοι, που όμως καταρρέουν στο πρώτο κύμα εγωισμού. Μάθαμε να αγαπάμε πιότερο το έξω, αλλά το μέσα διψάει για ουρανό.

Παύουμε σιγά-σιγά να είμαστε άνθρωποι. Γινόμαστε άτομα, ιδιώτες ζωής με σύμβαση έργου αορίστου χρόνου με εργοδότη και εργάτη τον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγοντας μόνοι και σαφώς αποδυναμωμένοι. Λες και μας ψέκασαν με κάποιο είδος αναισθητικού, έτσι που αποξενωθήκαμε από τον πόνο και τον Άλλο. Όλα έγινα στρογγυλά. Βολεύει θα μου πεις. Γλιτώνεις από επικίνδυνα χτυπήματα. Βάλαμε δίχτυ ασφαλείας όπου μπορέσαμε. Ντύσαμε και τα παιδιά μας με την πανοπλία της υπερπροστασίας και της τεχνολογίας και πορευόμαστε. Μα νιώθουμε ακόμη τρωτοί. Φοβόμαστε πως η «Αχίλλειος πτέρνα» μας θα γυρεύει πάντα νέους θύτες. Γι΄αυτό ψάχνουμε τη Θέτιδα για να μας φτιάξει μια πανοπλία που να κρατάει μακριά τα χτυπήματα της αβεβαιότητας και της φοβίας, γνωρίζοντας καλά πως η ζωή δεν επικαλύπτεται από κανενός είδους σιγουριά. Μα δε χωράνε μυθικοί ήρωες στις μέρες μας. Πότε η αθανασία πορεύτηκε με τον άνθρωπο χαρίζοντάς του πανοπλίες;

Ίσως, πάλι, αυτό να ΄ναι το σχέδιο του Δημιουργού. Χωρίς τρωτά σημεία πως θα μεγαλώσει η αντοχή μας; Χωρίς πίκρα και απώλεια πως θα δαμαστεί κάθε μικρός ή μεγάλος θάνατος;