Αντικορωνοϊακή ζώνη

Ζω την αγωνία του καθένα. Έχοντας ελάχιστες γνώσεις για την πανδημία όπως όλοι κάθομαι κάθε μέρα στις έξι και ακούω τον Τσιόρδα. Όχι για να μάθω λεπτομέρειες. Αλλά να ακούσω οδηγίες. Ε Επομένως είμαι ένα ς από τους πολλούς ,ένας από εσάς με τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους φόβους.

Του Βασίλη Λ. Κωνσταντίνου

Το άρθρο αυτό το γράφω για μια διαφορετική προσέγγιση στο φαινόμενο. Το 2005 όταν κάηκε ο Γράμμος έζησα από κοντά  αυτό τον χαμό. Ερωτευμένος παθιασμένος με το δάσος Κοτύλης παλιάς Κοτύλης με πήραν τηλέφωνο και όταν ανέβηκα το είδα μαύρο, καμένο ,απαίσιο. Από εκεί και πέρα υπήρχε ένας δρόμος που μπορούσε να λειτουργήσει σαν αντιπυρική ζώνη. Έκπληκτος άκουσα κάποιον πυροσβέστη να μου λέει κατ ιδίαν ότι πρέπει να βάλουμε φωτιά κοντά σε κάποια σημεία του  δρόμου ,να την ελέγξουμε και να μεγαλώσει η αντιπυρική ζώνη. Στην αρχή τον κοίταξα παράξενα. Το σκεπτόμουν συνέχεια. Όσο περνούσε η ώρα το έβλεπα ριψοκίνδυνο μεν σίγουρο δε. Έβλεπα ότι όπου υπήρχε υλικό δεν σταματούσε με τίποτα η φωτιά. Με λόγια απλά όπου είχε πρώτη ύλη που καιγόταν το μόνο που μπορούσε να κάνει τις περισσότερες φορές κάποιος ήταν να την παρακολουθεί και να προστατεύει τον εαυτό του. Κατόπιν πολλές φορές ασχολήθηκα και διάβασα ιστορικά βιβλία για την θεωρία της καμένης γης. Όταν έχαναν οι πολίτες ένα μέρος φεύγοντας έκαιγαν τα πάντα για να μην μπορεί να βρει εφόδια ο εχθρός. Και να δεν υπήρχαν εφόδια θα σταματούσε υποχρεωτικά. Αυτό αγαπητοί μου εφαρμόζουμε και σήμερα αν ά τον κόσμο. Καθήμενοι μέσα στο σπίτι, διατηρώντας την απόσταση δεν δίνουμε υλικό στον κορονοϊό να μεταδοθεί. Αν υποθέσουμε ότι είχαμε 100% συνεπείς και διαβασμένους πολίτες και κρατούσαν τις αποστάσεις εφάρμοζαν τα μέτρα δεν θα χρειαζόταν αυτοί οι περιορισμοί. Επειδή όμως είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει περίπτωση σε κανένα κράτος να υπάρχει τέτοιο επίπεδο συνετών και συνειδητοποιημένων πολιτών γι αυτό και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να λάβουν μέτρα και το κυριότερο να απομακρύνουν τον ένα από τον άλλο. Γιατί όπως και η φωτιά ο ιός αν βρίσκει υλικό θα πολλαπλασιάζεται. Θα «φουντώνει».

Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι. Δεν είναι ανθρώπινο. Δεν είναι εύκολο ,να μην χαιρετιόμαστε ,να μην αγκαλιαζόμαστε, να μην φιλιόμαστε! Μέσα μας όμως πρέπει να ριζωθεί αυτή η θεωρία της καμένης γης για τον ιό. Απομακρυνόμαστε εμείς  αλλά προτρέπουμε και τους άλλους να ακολουθούν τον κανόνα. Να δημιουργούμε γύρω μας για λίγο καιρό μια «αντικορονοϊακή ζώνη». Μόνο έτσι θα σβηστεί αυτή η «φωτιά».

Υγ. Σέβομαι την εκκλησία. Γιορτάζω και θα γιορτάζω το Πάσχα .Απορώ όμως για το ερώτημα και μόνο αν θα γιορτάσουμε το Πάσχα. Θα μαζευόμασταν χιλιάδες στις πλατείες. Θα ήταν σαν το παράδειγμα που προανέφερα να βάζαμε φωτιά στο πυκνό απάτητο Πευκοδάσος και να περιμέναμε άνωθεν δύναμη να σβήσει!!