Απολογισμοί, χρέη και όνειρα

Όχι, μη λυπάσαι. Μη στοιβάζεις τη ματαιότητα του παλιού μέσα σε μία μόνο μέρα. Κι αν έχει έρθει αυτή η στιγμή, που άθελά σου αρχίζεις να μετράς νίκες και ήττες, μη φοβηθείς. Όλα τα χώρεσαν οι μέρες. Κι αν εσύ δεν τις θυμάσαι όλες μία προς μία, αυτό σημαίνει πως δεν ήταν όλες τους θορυβώδεις. Άλλωστε έχει περάσει προ πολλού  ο καιρός που τ’ αυτιά σου έχουν αποκτήσει κάποιου είδους αλλεργία στους κούφιους θορύβους. Αν νομίζεις πως είναι χρέος σου να αποτιμήσεις τις μέρες σου, μη γίνεσαι δήμιος των προσπαθειών σου.

Της Μαρίας Πολίτη

Όχι, μη λυπάσαι που δε μπόρεσες να πας εκείνο το ταξιδάκι που ονειρευόσουν. Οι οικονομίες σου δεν σου το επέτρεψαν και φέτος. Δεν πειράζει. Ίσως του χρόνου τα καταφέρεις.

Όχι, μη λυπάσαι που δε μπόρεσες να αντικαταστήσεις το παλιό σου αυτοκίνητο μ’ ένα καινούριο. Το σαραβαλάκι σου κουβαλάει μνήμες και μυρωδιές που ίσως δεν θέλεις να αποχωριστείς.

Όχι, μη λυπάσαι που δεν έκανες όλα εκείνα τα ωραία και τα σπουδαία που ονειρευόσουν πέρυσι τέτοια εποχή. Πάντα οι προσδοκίες λούζονται στο φως πριν καταλήξουν ματαιότητες στο σκοτάδι της λήθης.

Όχι, μη λυπάσαι που δεν έγινες κάποιος άλλος. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν είναι εκμαγεία που φτιάχνονται κατά παραγγελία, ούτε ανακυκλώσιμα υλικά από τα οποία θα ξαναγεννηθούν σε μια πιο βελτιωμένη έκδοση.

Όχι, μη λυπάσαι για τις αποτυχίες σου. Είναι μέρος του αγώνα. Είναι η δύναμή σου, που χτίζεται μέρα με τη μέρα. Η λύπη κοιτάζει πίσω. Ο φόβος κοιτάζει τριγύρω. Η πίστη κοιτάζει ψηλά. Δεν είσαι μόνος σου, να το ξέρεις. Ο φύλακας άγγελός σου ξαγρυπνά εκεί για σένα.

Όχι, μη λυπάσαι για τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή σου. Αν πραγματικά ήθελαν, θα έμεναν. Ότι αξίζει, έχει διάρκεια. Μεγαλώσαμε πια. Λιγόστεψε η ανοχή μας στο ψεύτικο. Δε βολευόμαστε με το λίγο.

Πάει, λοιπόν, κι αυτός ο χρόνος. Αδειάζει το φορτίο του. Βαρύ; Ελαφρύ; Ότι του λάχει του καθένα. Μια ακόμη διαδρομή χαραγμένη στις αισθήσεις. Μέσα στο ξεθωριασμένο πέπλο της θύμησης όλα ξεμακραίνουν. Αποτυχίες, φόβοι, τύψεις, ενοχές, όλα τα παίρνει η λησμονιά. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Και τώρα τί; Τί θ’ απογίνουμε δίχως βαρβάρους; Πώς θα συνεχιστεί το σισύφειο έργο μας;

Μα η απάντηση είναι ολοφάνερη. Όπως και πριν. Δεν αλλάζει κάτι. Το πέρασμα στη νέα χρονιά δεν είναι ένα καθορισμένο σύνορο ή ένα αυλάκι που το πηδάμε και ξεκινάμε ξανά απ’ την αρχή. Φορτίο κουβαλάμε στις πλάτες μας. Αυτά που ζήσαμε, τα λόγια που είπαμε ή αυτά που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε, οι μικροί μας θρίαμβοι, οι λύπες που μοιράστηκαν ή αυτές οι προσωπικές μας τραγωδίες, που κρατήσαμε μόνο για μας, είναι η προίκα μας για τη νέα χρονιά.

Αν, λοιπόν, φανταστούμε μια νοητή γραμμή που θα σηματοδοτεί την αφετηρία του νέου χρόνου, θα πρέπει όλοι να βρισκόμαστε στην γραμμή της εκκίνησης. Μιας νοητής εκκίνησης. Πάλι θα ανέβουμε το λόφο του ονείρου κουβαλώντας την πέτρα των προσδοκιών μας. Πάλι θα ποτίσουμε το βήμα με σιγουριά κι ελπίδα και πάλι αυτό θα λυγίζει από τους φόβους και τις υποχρεώσεις. Και μόλις σταματάμε να πάρουμε μια ανάσα, μια καινούρια μάχη θα ξεκινά. Κάθε μέρα θα επιλέγουμε ρόλο. Προμηθέας ή Επιμηθέας; Πώς θες να πορευτείς στη ζωή; Δική σου έγνοια. Δική σου επιλογή.

Μα στα διαλλείματα ανάμεσα στις μικρές ή μεγάλες μάχες σου αφιέρωσε λίγο χρόνο στα πράγματα. Παρατήρησε τον κόσμο, στρέψε το βλέμμα έξω από σένα. Περιεργάσου τους ανθρώπους, όπως διαβάζεις ένα βιβλίο. Προσπάθησε να διαβάσεις τα βλέμματα, τις σιωπές, τις απουσίες. Ανίχνευσε τους διπλανούς φόβους, τα επιφωνήματα επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας. Μάντεψε τις κινήσεις των χεριών, ίσως να καλούν σε βοήθεια. Μάντεψε αν οι λέξεις είναι ντυμένες με απόγνωση, αν κάποιος εκπέμπει SOS.

Σ’ αυτές τις μικρές ή μεγάλες μάχες δεν είσαι μόνος. Σκέψου…. Δεν είναι μάχες, είναι χορός. Βιεννέζικο βαλς. Άλλοτε καθοδηγείς κι άλλοτε αφήνεσαι να καθοδηγηθείς. Άλλοτε προπορεύεσαι κι άλλοτε ακολουθείς. Κι αν ακούσεις μια φωνή μέσα σου να σου λέει  «δεν μπορείς να χορέψεις», τότε μπορείς οπωσδήποτε να χορέψεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here