Πολλά συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον κόσμο. Ο καθένας προσαρμόζει τη ζωή του στα δικά του στάνταρ και προσπαθεί για το καλύτερο. Όπως μπορεί, με ό,τι μπορεί.

Του Τάσου Ζαννή

Πολλά αλλάζουν χωρίς να με ρωτάνε τώρα τελευταία. Μεγαλώνω, απομακρύνομαι σιγά σιγά, από την ειδική προστατευόμενη γυάλα του πανεπιστημίου, από τη δική μου λεγόμενη Εποχή της Αθωότητας.

Δεν ξέρω, έχεις νιώσει ποτέ ότι η ίδια σου η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από σένα και σε προσπερνάει, κι εσύ ανεβάζεις συνεχώς ρυθμούς για να την προλάβεις; Κάθε μέρα σχεδόν το ίδιο έργο σε επανάληψη. Και πάντα, για κάποιο λόγο, τα καταφέρνεις. Πάντα. Έχεις τόσο πείσμα και τόση καύλα μέσα σου για αυτό που κάνεις που πάντα θα βρίσκεις τον τρόπο να τα προλαβαίνεις όλα.

[Υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι είμαστε πολύ μικροί να μιλάμε ακόμα για τέτοια πράγματα. Δεν έχουμε υποχρεώσεις, δεν έχουμε σοβαρές έγνοιες. Δεν έχουμε προβλήματα. Μόνο προβληματισμούς]

Τις τελευταίες μέρες πήρα τη γενναία απόφαση να βγαίνω πιο τακτικά από το σπίτι. Δεν ξέρω, το τοπίο είναι εξωφρενικά όμορφο έξω για να έμενα μέσα. Ήθελα να εκμεταλλευτώ και την πιο μικρή στιγμή της μέρας εδώ πάνω.

Άφησα πίσω ροές ειδήσεων, άρθρα, αφιερώματα, έκλεισα για λίγο την τηλεόραση, σταμάτησα να είμαι junkie της πληροφόρησης και επέλεξα τη ζωή. Κάτι που είχα παραμελήσει κάπως τους τελευταίους μήνες.

Επέλεξα τα απλά πράγματα. Έναν καφέ, μια βόλτα στη βροχή, μπύρες και μουσική σε παγκάκια, ταινίες, κι όλα αυτά με ένα υπέροχο πλάσμα που με έκανε να θυμηθώ πώς είναι να είσαι φοιτητής. Λόγω πολλών που συνέβησαν το είχα ξεχάσει.

Απλά, καθημερινά πράγματα. Πράγματα που από δω και πέρα θα αρχίσουν να μειώνονται ή τέλος πάντων δεν θα γίνονται στον ρυθμό και την ένταση που γίνονταν μέχρι σήμερα.

Θα επανέλθω, όμως. Θα επανέλθω δριμύτερος γιατί δεν τελείωσε τίποτα. Φευ. Τώρα όλα ξεκινούν. Και νιώθω πιο έτοιμος από ποτέ.

Όλα τα πράγματα, καλώς ή κακώς, έχουν τη δική τους διάρκεια και κάνουν τον κύκλο τους. Θέλω να γράψω τόσα πολλά, για τόσα πολλά αλλά φοβάμαι ότι δεν έχω το μυαλό αυτή τη στιγμή.

Σήμερα κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου με ακόμα περισσότερα υποκεφάλαια που άνοιξαν εδώ και τέσσερα χρόνια, και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Δεν ξέρω καν πώς βρίσκω τις λέξεις και προσπαθώ να τις βάλω σε σειρά.

Κι όταν δεν μπορείς να κλείσεις εσύ ένα κείμενο, το κάνει η μουσική για σένα. How many special people change? How many lives are living strange? Where were you while we were getting high? Απλά το αφήνω εδώ να υπάρχει.

See you again in March, love. Stay beautiful, stay stunning xx.

Ο Τάσος είναι μικροκαμωμένος, ολιγόλογος, με ήπια και νηφάλια φωνή. Ο Τάσος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Καστοριά. Ο Τάσος έκανε την πρακτική του, εδώ, στη ΣΕΝΤΡΑ. Ο Τάσος επιστρέφει στον τόπο του, τις Κυκλάδες. Ο Τάσος έχει όνειρο να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Έγραφε ωραία, καθαρά και με ζήλο. Σήμερα έγραψε το παραπάνω κείμενο. Καλή συνέχεια, φίλος! Μακάρι να γίνεις δημοσιογράφος…
Μ.Π.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here