Δύο αστέρια συναντιούνται

«Γιατί  απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί,
που αξίζεις να ζεις,
μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις κάποτε’
Τάσος Λειβαδίτης

Για να αποτιμήσεις ένα γεγονός, μια ανθρώπινη πράξη χρειάζεται χρονική απόσταση. Γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της μη σωστής αποτίμησης… είτε λόγω ενθουσιασμού είτε μη σωστής αντίληψης λεπτομερειών άμεσα. Πέρασε ο χρόνος. Γίνεται πιο έντονη η ανάγκη μου να εκφραστώ δημόσια για ένα δημόσιο πρόσωπο.

Του Αλέξανδρου Μακρίδη

Ας ξετυλίξουμε τον μίτο της ιστορίας μας… Το 2018 ξεκινά με ένα νέο πρόσωπο στη ζωή μου. Είναι ο Θανάσης. Είναι ο νέος μου φίλος από τη συμμετοχή στο εθελοντικό πρόγραμμα «Γίνε Φίλος» του συλλόγου Ατόμων με Αυτισμό Καστοριάς.. Ένας σύλλογος, δυναμικός, με πολλαπλές δράσεις που στέκεται δίπλα και ενισχύει τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού της περιοχής μας.

Και ο Θανάσης έλαχε να είναι ο δικός μου φίλος. Η γνωριμία μας και η παρέα μας άλλαξε τους ρυθμούς της ‘ κανονικότητας’ και της οπτικής μου για την ετερότητα, το διαφορετικό.. Μου έδωσες πολλά Θανάση! Και ένα από τα πολλά ήταν και η αγάπη σου για τον Κωνσταντίνο Αργυρό.

Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση. Μιλούσες με ενθουσιασμό για τον Κωνσταντίνο. Ήξερες όλα του τα τραγούδια. Μαζί σου έμαθα και εγώ τον Κωνσταντίνο.. Σε κάθε μας συνάντηση το πρώτο θέμα συζήτησης ήταν ο Κωνσταντίνος. Τόση αγάπη του έχεις. Ακούγαμε μαζί τα τραγούδια του. Το όνειρό σου: Να τον συναντήσεις κάποτε από κοντά.

Η αγάπη σου αυτή για τον Κωνσταντίνο με ώθησε να προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί του .Έψαξα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν και τις θετικές τους πλευρές, την επίσημη ιστοσελίδα του. Μέσα μου είχα έναν φόβο , έναν δισταγμό αν θα απαντούσες Κωνσταντίνε. Και όμως η απάντηση ήρθε άμεσα, σε λίγες ώρες. Ήταν θετική. Μας καλούσες να σε επισκεφτούμε στο νυκτερινό μαγαζί , που θα δούλευες την άνοιξη στη Θεσσαλονίκη. Ο ενθουσιασμός του Θανάση απερίγραπτος.2 μήνες αναμονής , 2 μήνες το πρώτο  θέμα συζήτησης μας η συνάντηση με τον Κωνσταντίνο Αργυρό. Λαχταρούσες να αγγίξεις το όνειρό σου.

Παρασκευή , 27 του Απρίλη. Ξημερώνει μια όμορφη  μέρα. Τελειώνει με μια μαγική βραδιά… Ο Θανάσης αναπνέει στον αέρα της συνάντησης με τον Κωνσταντίνο. Και ο Κωνσταντίνος στήνει το σκηνικό… ένα σκηνικό αξέχαστο.

Μπαίνουμε στο νυκτερινό κέντρο. Η χαρά του Θανάση γίνεται ενθουσιασμός και παρασύρει και εμάς τους υπόλοιπους. Η περιποίηση των συνεργατών σου, Κωνσταντίνε άψογη από την πρώτη στιγμή… Φροντίζουν σ’ έναν ασφυκτικά γεμάτο χώρο να μας οδηγήσουν σε ένα τραπέζι δίπλα στην πίστα. Και όταν εμφανίστηκες Κωνσταντίνε οδήγησες τον Θανάση στα ουράνια. Για  πέντε ολόκληρες ώρες τραγουδούσε και χόρευε ασταμάτητα. Τα τραγούδια και η θετική σου ενέργεια ήταν το κλειδί που ελευθέρωσαν τη χαρά, τον ενθουσιασμό, το όνειρο του μικρού. Μια εικόνα ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου: Ο Θανάσης να τραγουδά και να χορεύει και τα μάτια των γονιών του, της Ιωάννας και του Ναούμ να λάμπουν. Να λάμπουν από ευτυχία για την ευτυχία του γιού τους .Η μαγική βραδιά φτάνει στο τέλος της. Τελειώνει ακόμα πιο όμορφα. Μια συνεργάτης σου έρχεται διστακτικά και μας ανακοινώνει ευγενικά.’ Ο Κωνσταντίνος σας περιμένει στο καμαρίνι του.’

Κάθισες δίπλα του, του μίλησες, μας μίλησες όμορφα και απλά. Αφιέρωσες το χρόνο σου για τον Θανάση μας, Κωνσταντίνε. Και η αγκαλιά σου το πολυτιμότερο δώρο γι όλους μας. Η αγάπη και η ενέργεια που έδωσες στο Θανάση αποτυπώνονται πάνω του, πάνω μας. Του έδωσες την πίστη στο όνειρο, την πίστη στον Άνθρωπο.

Μας άγγιξες Κωνσταντίνε. Απλά και ανθρώπινα. Γνωρίσαμε την ανθρώπινη, την ευαίσθητη πλευρά σου. Ένα ευχαριστώ ίσως να μην φτάνει. Ζήσαμε την βραδιά της συνάντησης δύο αστεριών.

‘Αστέρια συναντιούνται.

Φως ξεχύνεται σε σκοτεινές εποχές.

Ο Άνθρωπος υψώνεται.

Κρατά στις παλάμες του ρόδα της αγάπης και του ονείρου.