Μ’ αρέσουν οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που μέσα στην απλότητα τους κρύβουν μαργαριτάρια. Ξέρεις από εκείνους που το βλέμμα τους μαρτυράει ζωή. Ζωή με τα όλα της. Με γέλια, χαρές, πόνο, προβλήματα, εμπειρίες και μια μοναδική σοφία.

Της Αλεξάνδρας Πετρίδου

Μ’ αρέσουν γιατί δεν έκρυψαν ποτέ τον πόνο τους για να μην φανούν δήθεν αδύναμοι, μα τον φώναξαν, ούρλιαξαν, έκλαψαν, τον μαλάκωσαν και συνέχισαν. Γιατί ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκαν τα σ’ αγαπώ τους, μα τα μοίρασαν απλόχερα…κι ας έφαγαν τα μούτρα τους. Γιατί όλες εκείνες τις φορές που έφαγαν τα μούτρα τους, έκλεισαν πονηρά το μάτι στη ζωή, έγραψαν ακόμα μια εμπειρία στο βιβλίο της ζωής τους και προχώρησαν.

Μ ‘αρέσουν οι απλοί άνθρωποι γιατί δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να χαμογελάσουν ψεύτικα, γιατί κάθε χαμόγελο τους έρχεται από την καρδιά. Γιατί ξέρουν να ακούν στον πόνο και να γελάνε στην χαρά. Έχουν μάτια καλοσυνάτα, από αυτά τα χαμογελαστά και ο λόγος τους αναβλύζει ευγένεια. Στην καλημέρα τους! Σε μια μόνο λέξη!

Αυτούς που δεν φοβήθηκαν τα «… δεν αντέχω άλλο», αλλά τα έκαναν σκαλί για να ανεβούν ψηλά. Αυτούς που τα κενά τους δεν τους άδειασαν αλλά τα γέμισαν με ψυχή και όχι με ύλη. Αυτοί που το να απλώσουν το χέρι τους είναι αυθόρμητο και δεδομένο. Που προσπαθούν να περάσουν σιωπηλά και απαρατήρητοι, αλλά τελικά κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο.

Αυτούς εάν τους βρεις να τους κρατήσεις κοντά σου…!

Φωτογραφία: Nic Low, Unsplash

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here