Αυτό το φθινόπωρο, μια κόκκινη τεράστια καρδιά ανέβηκε στον ουρανό της πόλης.

Της Ντίνας Αγράμπελη

Οι άνθρωποι την κοίταξαν με έκπληξη και θαυμασμό-είχαν ξεχάσει πώς είναι να κοιτάζει κανείς ψηλά και να χαμογελάει. Και όπως σηκώσανε τα μάτια τους ψηλά και είδανε και τον ροζ ορίζοντα του ουρανού και το ολοστρόγγυλο φεγγάρι, θυμήθηκαν την ομορφιά και τότε ένα κόκκινο κύμα έκανε την καρδιά τους να χτυπήσει δυνατά. Κάποιος έπιασε ένα μαντολίνο και άρχισε να παίζει έναν σκοπό. Κάποιος άλλος άρχισε να τραγουδάει και όλοι μαζί συνεπαρμένοι από κάτι σαν θαύμα, χέρι-χέρι αρχίσανε να χορεύουν και να τραγουδούν.

Τα κορίτσια πιο εκεί βγάζανε σέλφι με φόντο την καρδιά και τα παιδιά δείχνανε ψηλά και τρέχανε γύρω γύρω. Τα μπαλκόνια γέμισαν ανθρώπους που ήθελαν να δουν και να βγάλουν φωτογραφίες και το σπάνιο αυτό γεγονός, το ότι δηλαδή μιά πελώρια κατακόκκινη καρδιά έκανε βόλτες στον ουρανό της πόλης, έγινε είδηση στις οθόνες των κινητών,και από στόμα σε στόμα και αυτί σε αυτί έφτασε σε κάθε σπίτι της μικρής πολιτείας. Σύντομα φάνηκε πως η κόκκινη καρδιά από εκεί ψηλά, συντόνισε τις καρδιές των ανθρώπων (που σήκωσαν τα μάτια ψηλά στον ουρανό για να τη δούνε) στον ίδιο σκοπό.

Και αυτό το τικ τακ, σαν δαχτυλάκι, πήρε και έδιωχνε από το στήθος τους πρώτα την λύπη, ύστερα την θλίψη και τέλος κάθε στεναχώρια που τους βασάνιζε.

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έστω για ένα απόγευμα. Έστω και κάτω από μια πανέμορφη, ψεύτικη, τεράστια, κόκκινη καρδιά..

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here