Θεέ μου και Κύριέ μου…

Παρακαλώ Σε δέξου την προσευχή μου.

Δέξου τα δάκρυά μου και βοήθησε να βγάλω από την ψυχή μου τον πόνο και τη θλίψη.

Μου έδωσες έναν καλό φίλο, έναν άριστο συνεργάτη, τον κουμπάρο μου, τον Τζιμάκο όπως τον αποκαλούσα εγώ και πολλοί άλλοι στο Άργος Ορεστικό και μου είπες να τον βοηθήσω να ανοίξει τα «φτερά» του και να… πετάξει, να κάνει αυτό που ονειρευόταν, να προσφέρει, δηλαδή, ό, τι είχε και δεν είχε από πλευράς γνώσεων και ικανοτήτων στην αέναη και αρμονική λειτουργία του αθλητικού γίγνεσθαι στην περιοχή του.

Κι εγώ, Κύριε, έκαμα ό, τι περνούσε από το χέρι μου. Στάθηκα δίπλα του σαν αδελφός, όμως, δεν χρειάστηκε να γίνω και δάσκαλός του, γιατί, πολύ απλά, εκείνος ήξερε και, μάλιστα, πολύ καλά, τα βήματα που θα τον οδηγούσαν στην αναγνώριση και την επιτυχία. Ήταν, και λέω με σπαραγμό ψυχής «ήταν», ένας «δυνατός» αθλητικογράφος, που απέδιδε με όση αντικειμενικότητα διέθετε τα αθλητικά δρώμενα στο Άργος Ορεστικό, κερδίζοντας- επί πολλά χρόνια- με τα ρεπορτάζ του τον σεβασμό όσων τα παρακολουθούσαν μέσα από τις σελίδες ΣΕΝΤΡΑΣ, τόσο εκείνων που ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο όσο- κύρια- εκείνων που δραστηριοποιούνταν με το μπάσκετ, το αγαπημένο του σπορ.

Κορυφαία του διάκριση, η συγγραφή δύο βιβλίων με την Ιστορία του Α.Σ. Άργους Ορεστικού, στην παρουσίαση των οποίων έδωσαν «παρών» κορυφαία ονόματα του μπάσκετ της χώρας μας, πλέκοντας, παράλληλα, το εγκώμιο του Δημήτρη, για την άκρως επιμελημένη δουλειά του. Μα πάνω που άρχισε να απλώνει τις ηλιαχτίδες στην επαγγελματική του ζωή, αλλά και τη ζωή του γενικότερα, κάνοντας οικογένεια και αποκτώντας πριν τρία χρόνια τη μικρούλα Ελένη- Μιχαέλα, η Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017, ήταν μια μέρα, παλικάρι μου, καλέ μου φίλε, αγαπημένε κουμπάρε μου, που δεν ξημέρωσε καλά για σένα, μιας και ο Κύριος σε ήθελε κοντά Του, να μπορεί να τα λέει Εκείνος με έναν καλοσυνάτο άνθρωπο σαν εσένα, στερώντας σε μας τη χαρά να σε έχουμε δίπλα μας.

Φεύγοντας από τη ζωή μόλις στα σαράντα δύο σου χρόνια, αφήνεις, χωρίς καμία αμφιβολία, πίσω σου δυσαναπλήρωτο κενό, όμως, να είσαι σίγουρος Τζιμάκο, ότι ο φωτοδότης Θεός, ο Κύριός μας, θα φωτίσει το μονοπάτι της κορούλας σου, της γλυκούλας Ελένης- Μιχαέλας, και της μητέρας της Αλίκης, προσφέροντάς τες την ελπίδα πως η ζωή δεν έχει μόνο βάσανα και στενοχώριες, αλλά και στιγμές που οι καρδιές τους θα γλυκαίνουν.

Βοήθα, Θεέ μου, βοήθα, Παναγιά μου! Ακούστε την πονεμένη φωνή όλων όσων αγαπούσαμε τον Τζιμάκο και χαρίστε του τον παράδεισο, γιατί, πράγματι, του αξίζει.

Δαμιανός Δέλλιος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here