Ν. Σαργκάνης: Η ζωή μου – τα συγκινητικά λόγια για την Καστοριά

Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής καριέρας μου δεν απομακρύνθηκα από το ποδόσφαιρο…

Επί 10 χρόνια ήμουν στις Εθνικές ομάδες, στην θέση του εκπαιδευτή τερματοφυλάκων.

Είχαμε κάνει τότε κάποια προγράμματα για την ανακάλυψη ταλέντων απ’ όλη την Ελλάδα.

Στην κρίση όμως ατόνισε αυτό, γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα οικονομικής υποστήριξης, οπότε έφυγα από την Εθνική και συνέχισα να ασχολούμαι με τις ακαδημίες ποδοσφαίρου.

Έβγαλα και το δίπλωμα προπονητή Α’ Εθνικής πάρα πολύ νωρίς και εκείνη την περίοδο ανέλαβα για διάστημα πέντε μηνών τον Ηλυσιακό, την ομάδα που με ανέδειξε.

“Τα είδα όλα” εκεί και είπα «δεν είναι για εμένα ο προπονητικός χώρος!».

Γιατί τα πράγματα δεν εξαρτώνταν ούτε από εμένα ούτε από τους παίκτες.

Συντελούνταν και άλλα πράγματα, ώστε να μπορεί να διακρίνεται μια ομάδα, και εγώ ποτέ δεν ήθελα να μπλέξω σε τέτοια “ιστορία”.

Photo by Eurokinissi (Action Images).

Το παρελθόν μου δεν το ξεχνώ, κάποιες φορές ξαναβλέπω τις μεγάλες μου αποκρούσεις ή και τις εκτελέσεις πέναλτι.

Δεν είμαι άνθρωπος όμως που θα ασχοληθεί με αυτά που έγιναν στο παρελθόν, θα πω «αυτό έγινε, τώρα τι κάνω;».

Υπάρχουν αναμφισβήτητα ιδιαίτερες στιγμές και αναμνήσεις, όπως απ’ τον Τελικό Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό το 1988, όπου απέκρουσα δύο πέναλτι και εκτέλεσα ένα για τον Παναθηναϊκό. Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι, όπως και όλα τα παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων, πάντα είναι ντέρμπι, πώς να το κάνουμε; “Κρατάνε” δυνατά ακόμη, με όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν.

Στην Ακαδημία που διατηρούμε με τον Ηλία Μπέριο στου Γουδή τα περισσότερα παιδιά που έρχονται έχουν ήδη δει τις μεγάλες στιγμές μου.

Παιδιά και γονείς με αποκαλούν ακόμη «Φάντομ», με το προσωνύμιό μου δηλαδή, όταν έπαιζα. Αλλά και στον δρόμο, όταν με βλέπουν, μου λένε «γειά σου, Φάντομ»… Αυτό έχει μείνει πια!

Οι πατεράδες βάζουν τα παιδιά τους να δουν στιγμιότυπα, ώστε να καταλάβουν πού πάνε. Κι αυτό είναι κάτι ωραίο εκ μέρος του γονιού, να δείξει ποιος θα είναι ο εκπαιδευτής του παιδιού του.

Από εκεί και πέρα όμως, σημασία δεν έχει πού θα προπονήσεις ένα παιδί αλλά και η συμπεριφορά και ο τρόπος με τα οποία διδάσκεις τα παιδιά. Δεν είναι τόσο απλό το θέμα.

Προφανώς και ένας γονιός μάς εμπιστεύεται ως ονόματα και φέρνει το παιδί του στην Ακαδημία, αλλά εκτός αυτού χρειάζεται και σωστή δουλειά. Και αυτό είναι κάτι που το αναγνωρίζει ο κόσμος και αποτελεί έναν βασικό λόγο για τον οποίον μας εμπιστεύονται. Έρχονται για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα!

Εγώ δεν στάθηκα στο πόσο καλά έπαιζα. Πήγα σε σχολή στην Αγγλία και έμαθα πώς να διδάσκω, πώς να συμπεριφέρομαι ως προπονητής, ακόμα και στοιχεία που αφορούν στην εμφάνισή μου στο γήπεδο, ότι πρέπει δηλαδή να είναι ανάλογη με αυτό που είμαι. Έμαθα όλο το “πακέτο”.

Ο κάθε αθλητής που έχει παίξει ποδόσφαιρο, όταν ξεκινάει να κάνει προπόνηση σε άλλους, νομίζει ότι παίζει εκείνη την στιγμή και συμπεριφέρεται όπως (όταν) έπαιζε. Αυτό όμως δεν είναι σωστό.

Ο Νίκος Σαργκάνης αποκρούει το πέναλτι του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και ο Παναθηναϊκός επικρατεί του Ολυμπιακού στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, το 1988 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Θα πρέπει να ξέρεις πότε θα σταματήσεις την άσκηση για να διορθώσεις πράγματα, με ποιον τρόπο θα το πεις, τι θα πεις για να μπορεί να πιάσει τόπο η διδασκαλία.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: athletestories.gr