Νίκος Παναγιωτόπουλος: Ένα λυπημένο τέλος

Ένα λυπημένο τέλος…
Τόσες επίπονες μέρες σκιασμένες απ΄την πνοή του θανάτου δεν στάθηκαν ικανές στην ατέλεια της ζωής , όπως σαϊτεύει ο έρωτας σαϊτεύει και ο θάνατος . Κοιμόταν ήσυχη όταν δέχθηκε το τελευταίο χάδι του όταν πέταξε μόνη της για το αγύριστο ταξίδι της … και αυτός δίπλα της να την κοιτάζει με τρυφερότητα πιστεύοντας σε μια σύντομη στιγμή και όλα θα είναι όπως πριν. Επώδυνη η αποχώρηση και η αποδοχή του χωρισμού από το ταίρι του , αποδεκτό για αυτόν είναι η σταθερή παρουσία του δίπλα της ,σθεναρή η αντίσταση του με κραυγές διαμαρτυρίας και αναζήτησης να ξαναγυρίσει στο χώρο του σταθμού.
Τον βάλαμε στο αυτοκίνητο αρκετά ανήσυχο και τον μεταφέραμε αρκετά χιλιόμετρα μακριά στην απέναντι πλευρά της λίμνης σε εντελώς άλλο περιβάλλον.
Επ’ ουδενί λόγω να συνεργαστεί μαζί μας , ακολουθώντας την αντίθετη κατεύθυνση από το νερό της λίμνης . Κάποια στιγμή νομίσαμε ότι τα καταφέραμε και αποχωρίσαμε από την περιοχή να μην μας βλέπει και μας συνδέει με τα γεγονότα που έγιναν.
Αποτύχαμε… ο κύκνος διέσχισε την λίμνη και βρέθηκε πριν από εμάς στην περιοχή του σταθμού … είναι εκεί που θέλει ακόμη . Μακάρι να είχαμε λίγο από τον πλούτο των συναισθημάτων τους, το γεγονός πως ότι τα ζώα γνωρίζουν το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα τους σε εμάς τους ανθρώπους .
Όπως είπε και ο Martin Buber “ Τα μάτια ενός ζώου έχουν την ικανότητα να μιλούν μια σπουδαία γλώσσα”.
Νίκος Παναγιωτόπουλος