Έχω βάλει τα χαντς-φρι και σιγοτραγουδώ πέρα δώθε το «sing». Ναι, Travis. Και πόσο και το αγαπώ. Και πόσο οικτρά γκαρίζω θεέ μου. Γάτες ξύνουν λινάτσες μέσα στο χοντρό μου κεφάλι και ούτε που θέλω να με ακούω.

Της Μαριλένας Μπουμπάρη

Ούτε που θέλω να ακούω κι εσένα. Και κανένα πρέπει σου. Και να χέσω τα θέλω σου. Τα δικά μου είναι που μετρούν. Ναι τα δικά μου. Και τα δικά σου παρ’τα να τα σέρνεις πιο πέρα, μακριά (τι φοβάστε, άνθρωποι;).

Μακριά από έναν κόσμο που δε βλέπει, δεν πονάει, δε νιώθει. Ψάχνω επιφωνήματα να σου τσακίσω το είναι. Μα όλο γκρεμίζω το δικό μου (μη μου στεναχωριέσαι, φίλη).

Να μάθεις να είσαι και να πάρεις μαζί σου χίλιες υποτακτικές και καμία σύνταξη. Να λες «όχι» και τρία «δεν» σε μια πρόταση μαζί. Και αυτά να σου μάθουν τι άνθρωπος να είσαι.

Και εγώ θα είμαι. Θα είμαι οι θάλασσες που δεν είδες-πόσο αγαπώ αυτό το κλίσε. Όλα τα κλισέ αγαπώ. Και τα ανοιχτά παράθυρα. Παράθυρα σε ανάκληση να μου θυμίζουν όσα αμπάρωσα σε τέσσερις τοίχους. Εκκρεμότητες τσαλακωμένες σε δάπεδα, παρκέ (πάλι ξεγλίστρησε μια επιθυμία σου;)

Θα είμαι όσα ποτέ δε θα μάθεις, η γεύση του καφέ που δεν πίνεις, η ζάχαρη που με γέμισε κυτταρίτιδα δευτέρου σταδίου-ναι έτσι το λένε (και δε φεύγει, δε φεύγει!)

Θα είμαι μια σειρά δόντια που έφθειραν από το τρίψιμο, μα παραμένουν λευκά. Θα είμαι λεμόνι σε πατάτες στο φούρνο. Θα είμαι τα σεντόνια που δεν άλλαξα (πότε θα μάθεις να ζεις;)

Θα είμαι βιβλία που μόνο οι περίεργοι κυκλοθυμικοί γνωρίζουν. Βιβλία που δεν τελειώνουν, που αφήνουν αποσιωπητικά -που δεν ξέρεις πώς λέγονται (αποσιωπητικά λέγονται).

Θα είμαι οι άνθρωποι που φεύγουν και οι άνθρωποι που μένουν (ακούς φίλη;)

Είναι αστείο πώς οι άνθρωποι μεταφράζουν τη ζωή. Σα μια στάλα γνώση να μην έχουν. Κανονικότητα. Τι φοβόμαστε τόσο; (το βουλώνω και αφήνω τους Travis να κάνουν τη δουλειά τους).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here