Είναι μια κακή μέρα η σημερινή για τον τόπο. Ίσως, τραγωδία. Άλλωστε η τραγωδία του καθενός σχετίζεται με τον μικρόκοσμό του. Ένα τρίχρονο σπαράζει αν βγει το κεφάλι από το playmobil, μια μάνα αν χάσει το παιδί της, ένας λαός αν του πάρουν την πατρίδα, και ούτω καθεξής.
Δεν ξέρω πότε και εάν είμασταν μια ευτυχισμένη κοινωνία. Ίσως κάποτε, απλά πλειοψηφούσαν τα μέλη που «δήλωναν» ευτυχισμένα. Δεν ξέρω, βέβαια, κι αν χωρούν συγκρίσεις δυστυχίας.
Δεν ξέρω αν η σημερινή διαγραφή της Καστοριάς από το χάρτη της Δυτικής Μακεδονίας, το θολό μέλλον της, οι στρατιές ανέργων και ξεριζωμένων, τα ερημωμένα χωριά που θα αυγατέψουν, μπορούν να συγκριθούν με τη δυστυχία των παππούδων μας, που έζησαν παγκόσμιους πολέμους, κατοχή, εμφύλιο.
Κατανοώ πως κάθε γενιά έχει τη δική της κλίμακα δυστυχίας, μεταβαλλόμενη στο πέρασμα του χρόνου. «Κάθε δυστυχισμένη κοινωνία είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο», έγραψε ο Τολστόι.
Πριν λίγους μήνες πιστεύαμε πως η πανδημία ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την Καστοριά, να που η ζωή μας ξεπερνά. Σήμερα μπήκε η βούλα στην προδιαγεγραμμένη εξαίρεση της Καστοριάς και των Γρεβενών από τη Δίκαιη Μετάβαση. Υπάρχουν ευθύνες, μένει να δούμε ποιοι και εάν θα τις πάρουν. Πιστεύω πως θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων. Θα τους προλάβουν τα αποτελέσματα ενός σχεδίου που υπόσχεται πολλά στη διπλανή πόρτα, όχι όμως εδώ. Ένα σχέδιο ανάπτυξης ή απλά επιβίωσης, που εάν θα πετύχει ή όχι θα το δείξει ο χρόνος, πάντως δεν μας αφορά.
Τα λόγια του υπουργού Κωστή Χατζηδάκη σαφή: «γενναία χρηματοδότηση, στήριξη της απασχόλησης, έξυπνη αγροτική παραγωγή, βιώσιμος τουρισμός, τεχνολογία, εμβληματικές επενδύσεις». Μπορεί και να ισχύουν αλλά δεν μας αφορούν. Θα φτιαχτούν δουλειές που δεν μπορούμε να πάρουμε, θα θεμελιωθούν εργοστάσια και μονάδες, που όμως δεν μπορούν να πατάνε τη γη της Καστοριάς.
Ελπίζω να μην γίνουμε αυτόχειρες του τόπου μας. Η απαγκίστρωση, όμως, από την προσδοκία για βελτίωση της ζωής, είναι το τέλος ενός τόπου.
Κλείνω με τον Ελύτη, που χάριν του τίτλου, πείραξα. Έλεγε ο μεγάλος ποιητής, «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
Αναρωτιέμαι με τι θα ξαναφτιάξουμε την Καστοριά.
Μάρκος Πετρόπουλος

Φωτογραφία: Απόστολος Νάτσης

Αντιγράφω από το δελτίο Τύπου του υπουργείου Ενέργειας: Ο πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης κ Κωστής Μουσουρούλης χαρακτήρισε άδικο τον χαρακτηρισμό της απολιγνιτοποίησης ως «βίαιης». Τόνισε ότι το masterplan είναι ένα δυναμικό κείμενο που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι και ο κύριος χρηματοδότης. Σημείωσε επίσης ότι έχουν ληφθεί υπόψη οι περισσότερες από τις προτάσεις της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, πλην εκείνων που ήταν προφανώς ασύμβατες με τις γενικές κατευθύνσεις ενός στρατηγικού σχεδίου όπως το Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης. … Υπογράμμισε ότι θα αναληφθεί μέριμνα –με εθνικούς πόρους όπου τίθενται περιορισμοί από την ενωσιακή νομοθεσία- για τους μη λιγνιτικούς δήμους (π.χ. Καστοριά, Γρεβενά).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here