Όλα είναι δρόμος

Όλα είναι δρόμος. Ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα η ζωή. Βήματα χαραγμένα άλλοτε στην πέτρα κι άλλοτε στο χώμα. Βήματα ατέλειωτα, άλλοτε διστακτικά κι άλλοτε ποτισμένα με σιγουριά.

Της Μαρίας Πολίτη

Από την ώρα που γεννιόμαστε- για την ακρίβεια κάποιους μήνες μετά- σύμφωνα με τον γενετικό κώδικα, είμαστε προγραμματισμένοι να προχωράμε.  Δεν είναι καθόλου τυχαία η χαρά και η επιβράβευση που λαμβάνουμε, όταν σαν μωρά κάνουμε τα πρώτα μας βήματα. Θαρρείς, κι όλοι χαίρονται προκαταβολικά για τα χιλιόμετρα που θα διανύσουμε προσπαθώντας να φτάσουμε τη ζωή.

Δειλά-δειλά στην αρχή αφήνουμε αχνά αποτυπώματα ισορροπώντας ανάμεσα στην αλήθεια και την ελπίδα. Ύστερα, όμως, στερεώνουμε τα βήματα μας στο έδαφος. Η πατούσα μας γίνεται το μέσο που μετουσιώνει τη γήινη ύπαρξή μας. Καμιά φορά έχει το βάρος του σίδερου και μας βουλιάζει στην καθημερινότητα. Μα χρέος μας ο δρόμος.  Κι έτσι από πολύ νωρίς γινόμαστε περπατητές. Ανιχνεύουμε το όνειρο, ζυγίζουμε τις προοπτικές, κλέβουμε λίγη απ΄τη ζωντάνια του ήλιου και ξεκινάμε.

Η ζωή μας είναι δρόμος. Κάποιες φορές ανοιχτός, κάποιες φορές κλειστός και κάποιες άλλες μονόδρομος. Δύσκολο πράγμα ο μονόδρομος , πάντα καραδοκεί ο φόβος του αδιέξοδου. Μ΄αυτόν το φόβο στην καρδιά προχωράμε, μα ο φόβος δεν πρέπει να πάρει το μέρος της ελπίδας. Χρέος μας ο δρόμος. Η στασιμότητα δεν ταιριάζει σε άνθρωπο γνωστικό. Το ταξίδι είναι ο μόνος προορισμός. Βεβαιότητες δεν υπάρχουν, τα βήματα πρέπει να ‘ναι του ονείρου. Ας έχουμε κατά νου ότι ο δρόμος της ζωής μας δεν είναι ποτέ ευθεία. Άλλωστε οι ευθείες είναι βαρετές.

Υπάρχουν στροφές, παράδρομοι, στενά, ανηφόρες και κατηφόρες. Φαινομενικά οι ανηφόρες είναι οι πιο δύσκολες αλλά οι κατηφόρες είναι αυτές που κρύβουν τους περισσότερους κινδύνους. Τα εύκολα έχουν την ιδιότητα να μας ξεγελούν. Το γρήγορο και το απαίδευτο μπορεί να αποδειχτούν μοιραία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις στροφές, κυρίως όταν δεν υπάρχουν πινακίδες προειδοποίησης. Όμορφες, προκλητικές, ανοιχτές ή κλειστές οι στροφές ασκούν πάνω μας μια περίεργη γοητεία. Το θέμα είναι πως θα μπεις. Αν μπεις με μεγάλη ταχύτητα και με το θράσος της κατάκτησης , κινδυνεύεις να βρεθείς εκτός πορείας. Αν , όμως, ελιχθείς σωστά και το σώμα σου γίνει ένα με την άσφαλτο, τότε έχεις ελπίδες να ενσωματωθείς στο όνειρο. Έπειτα, υπάρχουν και οι λωρίδες. Σαφής υπενθύμιση των ορίων μας.

Στο δρόμο της ζωής δεν ταξιδεύουμε μόνοι μας. Πορευόμαστε με τους συνταξιδιώτες μας. Μόνοι μας διαλέγουμε ποιους θα πάρουμε μαζί μας και ποιους θα αφήσουμε πίσω. Είναι κάποιοι που μας δίνουν φτερά κάνοντας το ταξίδι μας πιο εύκολο, είναι όμως κι αυτοί που λειτουργούν ως  βαρίδια σπρώχνοντάς μας προς τα πίσω. Ακόμη κι αν απαλλαγούμε απ΄αυτούς τους ανθρώπους πάντα θα κουβαλάμε τα βάρη που μας φόρτωσαν, και θα τα αποδίδουμε στη ζωή. Κάποιες στιγμές αυτό το βάρος θα μοιάζει ασήκωτο, μα δε γίνεται αλλιώς. Ο δρόμος προστάζει. Η ζωή  δεν περιμένει.

Άλλωστε  είμαστε φτιαγμένοι από ιστορίες που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας. Κι εκεί, στην πορεία, όταν στενεύει η ψυχή, ας στρέψουμε το βλέμμα προς τα πάνω. Μόνο ο ουρανός μας ταιριάζει. «Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ΄ ουρανού, εξόν κι αν είναι τ΄ όνειρο  που με ξανακοιτάζει» είχε πει κάποτε ο Ελύτης. Το όνειρο από μόνο του δε μοιάζει αρκετό. Χρειάζεται και η σπίθα να μένει αναμμένη. Σε κάθε σταθμό που κατεβαίνουμε να μην αφήνουμε μισοφαγωμένες υποσχέσεις ότι το επόμενο ταξίδι θα είναι καλύτερο. Κάθε ταξίδι κάνε το να αξίζει. Κάθε Ιθάκη είναι μοναδική. Συνεχίζουμε να προχωράμε, συνεχίζουμε να ζούμε, να αναιρούμε, να γινόμαστε λίγο σοφότεροι, να μην αρκούμαστε στα προστάγματα της μοίρας. Η Ιθάκη δεν είναι ένα ταξίδι νόστου, είναι το επόμενο στοίχημα που βάζουμε με τον εαυτό μας. Είναι ένα ταξίδι αναζήτησης, χωρίς επιστροφή, κάθε φορά.

Έτσι χτίζεται η ζωή απ΄την αρχή μ΄ένα σύννεφο και μια ηλιαχτίδα. Κι αν κάνει ρωγμές θα βάζουμε τον ώμο μας κάτω από τα δοκάρια της ύπαρξής μας. Δεν ταιριάζει στον άνθρωπο η παραίτηση. Κι αν λερωθεί η ελπίδα,  θα την ξεπλύνουμε στην πρωινή δροσιά του αγιοκλήματος. Όσο και αν πορευόμαστε μόνοι, η μοναξιά νικιέται μέσα στη σοφία του Θεού. Δεν μας εγκαταλείπει, εμείς τον παραμερίσαμε σε μια σκονισμένη πτυχή της ψυχής μας. Αυτός πάντα θα ανατέλλει τον ήλιο και θα στέλνει τη μυρωδιά του γιασεμιού να γαργαλάει παιχνιδιάρικα τα ρουθούνια μας.

Τα παιδιά ξέρουν ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση. Οι ερωτευμένοι στοιχηματίζουν στην απεραντοσύνη του ορίζοντα ότι η αγάπη δεν θα τους προδώσει. Κάποιοι στη δύση της ζωής τους θρηνούν για απραγματοποίητα ταξίδια.

Σκοπός είναι να μην κλαίνε μέσα μας διωγμένα παραμύθια.