Έχουμε γεμίσει το κεφάλι μας σκέψεις και δεν χωράνε τα όνειρα. Όνειρα που ζωγραφίζουν χαμόγελα στα χείλη, που ταξιδεύουν το μυαλό και πλημμυρίζουν με επιθυμία κάθε κύτταρο. Πως είναι δυνατόν να τα ανταλλάξαμε με μουδιασμένα μυαλά; Πότε ακριβώς άλλαξε ο προορισμός και από το «κυνηγώ τα όνειρα μου», έγινε «με κυνηγούν οι σκέψεις μου»;

Γράφει η Αλεξάνδρα Πετρίδου

Άσκοπες σκέψεις τις περισσότερες φορές. Ανούσιες και καταστροφικές. Τροφοδοτούνται από πιθανά σενάρια, πέρα και από τη σφαίρα της λογικής πολλές φορές, που δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Το μόνο που κάνουν είναι να μας κρατούν σε καταστολή. Σαν ένα καλά οργανωμένο έγκλημα, ενάντια στην ικανότητα και τη θέληση να ονειρευόμαστε.

Μα οφείλουμε να ονειρευτούμε. Πρώτα για εμάς και ύστερα για τα παιδιά μας, για τα δικά του κόσμου. Για να μεταλαμπαδεύσουμε αυτή την ικανότητα και σε εκείνα. Γιατί όταν τα δικά μας όνειρα φτάνουν μακριά, τα δικά τους αγγίζουν το άπειρο. Γιατί αν ονειρευόμαστε εμείς συμπαρασύρουμε μαζί μας και άλλους. Κι έτσι ξεκινάει μια αλυσίδα έχοντας πολλές φορές ένα κοινό όνειρο. Και αυτό το όνειρο μόνο δύναμη, πείσμα και ελπίδα μπορεί να σου δώσει μέχρι την πραγμάτωση του.

Να πιστεύεις στα όνειρα. Ίσως εκεί κρύβεται τελικά η ουσία και η πραγματικότητα και όχι μέσα σε σκέψεις καθημερινές, θολωμένες και κατασταλτικές.

 

Φωτογραφία: Natalie CollinsUnsplash

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here