Σε μέρες αλγεινές

Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ολόκληρος ο πλανήτης θα μπορούσε να συγχρονιστεί και να συμπορεύεται για τόσες μέρες μαζί.   Αυτό το μαζί που άλλοτε έμοιαζε μακρινό και άπιαστο, είναι αυτό που σήμερα έχει καταργήσει εθνικά σύνορα, πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις και μας ενώνει μ΄ έναν τρόπο πρωτόγνωρο.

Της Μαρία Πολίτη

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ανησυχούμε και καρδιοχτυπάμε για ανθρώπους που ούτε καν φανταζόμασταν την ύπαρξή τους.  Προφανώς γιατί μας ενώνει η κοινή μας μοίρα. Το Εγώ ντύνεται το Εσύ και το Εμείς φαντάζει περισσότερο από ποτέ ανθρώπινο και ουσιαστικό.

Και κάπως έτσι ο κόσμος μας έγινε τόσο μικρός  που χωρά στην παλάμη μας κι η παλάμη ακουμπά στην καρδιά μας για να νιώθει τον παλμό σε κάθε Ελλάδα, σε κάθε Ιταλία, σε κάθε Ισπανία ή Αμερική, σε κάθε γωνιά που ο θάνατος περισσεύει.

Μα δεν είναι μόνο ο θάνατος αυτός καθεαυτός. Αυτό που είναι πιο τρομακτικό είναι η μοναξιά που συνοδεύει το θάνατο. Μπορεί πολλές φορές να λέμε ότι μόνος καθένας πορεύεται στη ζωή και στο θάνατο εννοώντας ότι κανείς δεν μας καταλαβαίνει, κουβαλώντας μια έννοια μοναχικότητας, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα, νομίζω δίνει σάρκα και οστά στον θάνατο που κάποιοι βιώνουν εντελώς μόνοι τους. Η πορεία προς την ίαση δεν έχει πάντα αίσιο τέλος. Είναι φρικτό να μην έχεις κάποιον δίπλα σου να σου σφίξει το χέρι, να σου χαρίσει ένα χαμόγελο ή έστω να σου ψιθυρίσει στο αυτί δυο λόγια παρηγοριάς. Είναι φρικτό να αποχαιρετάς την οικογένειά σου μέσα από μια κάμερα. Τώρα βέβαια θα μου πείτε πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή. Δεν θα διαφωνήσω. Όμως το γυαλί είναι γυαλί. Όσο κι αν η αγάπη στο βλέμμα μπορεί να τη διαπεράσει, τα δάκρυα, όμως, δεν θα αγγίξουν ποτέ τα πρόσωπα των αγαπημένων μας για να μπλεχτούν με τα δικά τους σ΄αυτό το τελευταίο αντίο.

Η αλήθεια είναι ότι σ΄αυτές τις μέρες της απομόνωσης έχουμε να δώσουμε πολλές μάχες. Μια από τις πιο δύσκολες είναι αυτή με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο χρόνος που μας προσφέρεται, αν και περιτυλιγμένος με φόβο και απελπισία, μπορεί να είναι ένα θείο δώρο. Είναι μια σπουδαία ευκαιρία να αρχίσουμε να γυρνάμε τον χρόνο προς τα μέσα μας. Τόσα χρόνια κυνηγούσαμε το έξω και ξεχνούσαμε το μέσα. Κυνηγούσαμε το αποτέλεσμα και ξεχνούσαμε να πούμε ΄΄φτάνει΄΄.

Μέσα σ΄αυτή τη νεόφερτη δυστυχία θα έρθουμε ενώπιος ενωπίω όχι μόνο με το είδωλό του καθρέφτη μας αλλά και με ότι αυτό περιστοιχίζεται. Πρόσωπα, σχέσεις, αποφάσεις, αναθεωρήσεις, κοσμοθεωρίες, αντιλήψεις, και ότι άλλο καίει την ψυχή του καθένα. Καιρός να στρέψουμε το βλέμμα εντός.

Μάλλον ήρθε η ώρα να μάθουμε την απόσταση. Όχι μόνο αυτή των δύο μέτρων που πρέπει να κρατάμε από τους συνανθρώπους μας για να παραμένουμε ασφαλείς, αλλά αυτή που πρέπει να πάρουμε από τον εαυτό μας και τα πράγματα. Είναι αυτή η απόσταση που μας βάζει να σκεφτούμε περισσότερο και να κατεβάσουμε ταχύτητα στο αργό. Οι γρήγοροι ρυθμοί με εξάρσεις άγχους και κλεφτές ματιές στους δείκτες του ρολογιού., δεν έχουν θέση στο σήμερα.

Δεν είμαστε το επίκεντρο του κόσμου. Ο κόσμος θα συνεχίσει και χωρίς εμάς. Η φύση δεν μας χρειάζεται. Για δες πως ηρέμησε τις μέρες αυτή η πλάση. Τα ποτάμια και οι θάλασσες καθάρισαν, η ατμόσφαιρα γέμισε οξυγόνο, τα ζώα βρήκαν την ησυχία τους, το νέφος υποχώρησε.

Αν αυτή η πανδημία αφήσει και κάτι καλό πίσω της ίσως να αυτή η άλλη ματιά στα πράγματα.

Αν τα μάτια καθαρίσουν και καταφέρουμε να βγούμε από το κλειδωμένο μας εγώ μπορεί και η ζωή μας να αρχίζει ν΄αλλάζει, όταν τελειώσουν οι μέρες της πολιορκίας.

Αν μαζί με την ελεημοσύνη μας μοιραστούμε κι ένα κομμάτι από την καρδιά μας, ίσως ο κόσμος να μοιάζει λίγο πιο ανθρώπινος.

Αν πούμε μια καλημέρα και την εννοούμε πραγματικά, ίσως η γειτονιά μας γίνει λίγο πιο φωτεινή.

Αν το χάδι που δίνουμε στα παιδιά μας καταφέρει να φτάσει από το χέρι στην ψυχή τους, ίσως τότε οι καρδιές των παιδιών ν΄ανθίσουν.

Αν αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στις μανάδες και τους πατεράδες μας, ίσως η λέξη σεβασμός αποκτήσει και πάλι το νόημά της.

Αν σπείρουμε φροντίδα θα θερίσουμε αγάπη.

Αν μείνουμε μαζί θ΄αντέξουμε.

 «Αγαπητέ φίλε, εάν εσύ ζήσεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσένα δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο θα λες καλημέρα κι από ΄μένα. Κι όταν πίνεις κρασί, θα πίνεις και για μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο να περνάει μέσα από τα φύλλα κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα. Να ζείτε και για τους άλλους». Μ. Γλέζος.

Όταν τελειώσουν οι μέρες της καραντίνας να θυμηθούμε να συνεχίσουμε να ζούμε για όλους μας.