Σκατοευαισθησίες

Κάθε τέλος μια νέα αρχή, κάθε αρχή και δύσκολη και τι ‘χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα. Μισώ τις αλλαγές, κυρίως εκείνες για τις οποίες ήμουν παντελώς ανέτοιμη. Εκείνες που μου τις φόρεσαν κατακαλόκαιρο και τις πέρασα κασκόλ στο σβέρκο να τις σέρνω μες το χειμώνα.

Της Μαριλένας Μπουμπάρη

Μισώ εκείνες τις αλλαγές που δε με ωφελούν μα μόνο στο λαρύγγι μου κάθονται, βαριές, στέρεες και ασήκωτες, λυσσομανούν στο στομάχι και ούτε το μαλόξ δε σώζει την καούρα.

Καούρα. Που μοιάζει με πρεμούρα. Μα μη μου αρχίζεις πάλι τα δεινά τα λόγια. Λάθος αλάρμ. Στρίψε δεξιά, όχι όχι αριστερά. Μα που έχεις το μυαλό σου μωρή ξεμυαλισμένη;

Αλλαγές που μοιάζουν με ομαδικές αυτοκτονίες. Δικαιολογημένη αποδοκιμασία. Ποιοι είναι οι παραβάτες; Εγώ ξανά. Που δεν κατάλαβα και έγινα ένα με τον όχλο. Που δέχτηκα τις επιθέσεις του και άφησα παθιασμένες εμπλοκές -πόλεμος άμα θες!- να με βγάλουν ηττημένη σε περβάζια που καμία δουλειά δεν είχα.

Περήφανη. Σε παράθυρα ξένης ζωής που λίγο λίγο γίνεται κτήμα μου. Η και όχι. Τι σημασία έχει αλήθεια;

Κινδυνεύω. Στον κόσμο τον δικό μου δεν ξέρω πως αλλιώς να λογαριάσω ότι μ’ αγαπούν. Τρόμος που με κατατρέχει και μετά πάει, χάνεται ξανά.

Σήμερα είμαι καλύτερη από χθες. Αύριο θα ‘μαι λίγο χειρότερη από σήμερα. Αυτό σου το υπογράφω.

Κρέμασα τα ρούχα ανάποδα στην καρέκλα. Τα άφησα να κοιτούν το πάτωμα και να ξεπλένουν πόθους. Έτσι για αλλαγή.

Μισώ τις αλλαγές, όσο μισώ το ξίδι. Ακούω βουβές στάλες να μου αρρωσταίνουν το λαρύγγι. Αναγουλιάζω. Και φτύνω. Όξινες στάλες μαζί με αποκαΐδια μιας άλλης δανεικής ζωής.

Δε θυμάμαι αλήθεια πότε έγινα τόσο περίεργη. Θα αφήσω τις σκατοευαισθησίες για άλλοτε. Τρία κομμάτια σοκολάτας ίον υγείας, τσάι πράσινο ή λεμόνι. Θα τα στριμώξω στον ουρανίσκο και θα ζουλάω κύβους ζάχαρης επάνω στο μαονί τραπέζι. Αναρχία στη ζάχαρη. Και στο κατεστημένο (!). Έτσι για αλλαγή . Μα από κάπου πρέπει να αρχίσω να μαθαίνω περί συμβιβασμών, υποθέτω…