Τα τέρατα μέσα μας και δίπλα μας

Και έρχεται μια μέρα που η σταθερότητα και η ασφάλεια αίφνης καταργούνται. Τα σίγουρα βήματα ξαφνικά χάνουν το δρόμο τους. Η ζωή αλλάζει ρότα. Τα πάντα στέκουν στο χώρο του προσεχούς, του αβέβαιου. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Έτσι συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου, αλλά η φράση αυτή έμοιαζε τότε απόκοσμη στα παιδικά μου αυτιά.

Της Μαρίας Πολίτη

Τώρα, όμως, πώς να αντιπαλέψεις με τόσα τέρατα; Αυτά που ζουν μέσα μας, αλλά κι αυτά που συναντάμε καθημερινά στη γειτονιά μας ή και στη δουλειά μας.

Κάθε μέρα ξεφυτρώνει και κάτι καινούργιο. Μια άσχημη είδηση, μια αναπάντεχη αρρώστια, η κακοποίηση ενός παιδιού, ένας ξαφνικός θάνατος ακόμα και η ερήμωση και η εγκατάλειψη του τόπου που ζούμε. Κάθε μέρα γεννιέται κι ένα νέο τέρας, που πρέπει να πολεμήσουμε. Κάθε τέρας παίρνει τη μορφή ενός νέου Δούρειου Ίππου, που λες και βάλθηκε να μας οδηγήσει στην καταστροφή της δικής μας Τροίας.  Έρχονται στιγμές που η ζωή χάνει το φως της. Είναι, τότε , που νομίζεις ότι ανοίγεται μπροστά σου μια άβυσσος. Ο κόσμος μοιάζει να  χάνει τη στέγη του, τα δέντρα τις ρίζες τους. Μα ποιο δέντρο μπορεί να ανθίσει, όταν κάποιο παιδί ετοιμάζεται να πεθάνει;

Δε μπορεί, λέω, η ζωή θα ‘χασε το δρόμο της. Η τάξη των πραγμάτων έχει σπάσει, όπως έχει σπάσει μέσα μας κάθε ελπίδα για το δίκαιο και το σωστό. Μα πως μπορεί η ζωή να υπογράφει τέτοιες ανίερες συμφωνίες πίσω από την πλάτη μας;

Ο κόσμος έχει αποδιαρθρωθεί, η λογική δεν φτάνει πια να εξηγήσει τη νέα ροή των πραγμάτων. Τα τέρατα ολοένα πολλαπλασιάζονται. Κι εσύ, φτωχέ μου άνθρωπε, ψάξε να βρεις τον τρόπο για να τα βγάλεις πέρα μαζί τους.

Μόνο, σε παρακαλώ, μην επιτρέψεις να σε κυριεύσει ο φόβος. Όπου απλώνεται ο φόβος, ο κόσμος συρρικνώνεται σε ασφυκτικά πλαίσια. Είναι σαν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας, πολλαπλασιάζεται με απίστευτη ταχύτητα. Ο φόβος σε φυλακίζει και σε κρατάει δέσμιο στα στενά όρια του μυαλού σου. Θέλεις να ξεφύγεις αλλά δε μπορείς. Η ορμή της φυγής μπλοκάρει γιατί ο φόβος δεν είναι τίποτε άλλο απ΄αυτόν τον ανταγωνισμό μεταξύ παράλυσης και φυγής. Αν σε παρασύρει στο λαβύρινθό του, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Ακόμη και οι ειδικοί μοιάζουν ανήμποροι να τα βγάλουν πέρα μαζί του. Αέναη η προσπάθειά τους να βρουν το αντίδοτο, ώστε να τον πολεμήσουν και να τον θέσουν πια εκτός των ορίων αυτού του κόσμου.

Είναι Παρασκευή βράδυ. Σε λίγο θα αρχίσουν οι «Χαιρετισμοί» στην εκκλησία. Εκεί στεγάζεται αεροστεγώς κάθε θλίψη, κάθε απελπισία που τρέφει την πίστη να συναντήσει τη δική της ανάσταση.  Ίσως εκεί υπάρχει το αντίδοτο ενάντια στο φόβο και την αδικία. Ίσως η προσευχή να είναι το πιο δυνατό μας όπλο. Σιωπηρή, απλή στο μεγαλείο της, άκρως εσωτερική χωρίς μεγαλοστομίες και φανφαρόζικες λέξεις. Ίσως αυτή να μπορεί να ανοίξει ένα μονοπάτι στην ελπίδα.

Κάνεις την προσευχή σου. Σκύβεις το κεφάλι. Παλεύεις με τις λέξεις. Προσπαθείς να κρατήσεις τη σκέψη σου καθαρή. Τέτοιες στιγμές είσαι εσύ και ο Θεός. Τα λόγια των Πατέρων Αγίων πρέπει να διαβαστούν σωστά. Μα ο νους σου ξεφεύγει, κουρασμένος από τις έγνοιες και τις υποχρεώσεις. Πώς να συγκεντρωθείς, όταν νιώθεις τον κόσμο να καταρρέει γύρω σου;

Για να προσευχηθείς με συγκέντρωση οφείλεις να σεβαστείς την κάθε λέξη. Οφείλεις να σεβαστείς την ιερότητα της στιγμής, ώστε η ψυχή σου να καθαρίσει για να αφεθεί ατόφια στη δέηση. Τότε παραμερίζεις όλους τους δαίμονες και αφήνεσαι στη δίνη της ικεσίας.

Δύσκολα πράγματα. Ο νους σου σκορπίζεται από ‘δω και από ‘κει , οι λέξεις στέκουν πλέον απογυμνωμένες από ομορφιά και νόημα. Και είναι αυτός ο βαθύς, ο ειλικρινής και αληθινός αναστεναγμός που γεφυρώνει τις λέξεις με την ψυχή, προσδίδοντάς τους τη σωστή σημασία και στη σωστή τους διάσταση.

Με έναν αναστεναγμό γκρεμίζεται ο κόσμος και χτίζεται ξανά απ΄την αρχή.