Το χωριό μου χαμογελάει αυτές τις μέρες του river party (της Ντίνας Αγράμπελης)

Το χωριό μου χαμογελάει αυτές τις μέρες του river party και καμιά φορά ξεκαρδίζεται κιόλας.

της Ντίνας Αγράμπελης

Είναι πόλη ευτυχισμένο. Η ομορφιά είναι στον δρόμους, περπατάει με σακίδια στην πλάτη, μιλάει δυνατά, γελάει και κατηφορίζει τον δρόμο που πάει προς το ποτάμι.

Νεαρά κορίτσια κ αγόρια,γέμισε νιάτα το Νεστόριο. Τις νύχτες τραγουδάνε, τις μέρες κολυμπάνε, ο ήλιος λούζει τα σώματά τους, τα γέλια φωτίζουν τα μούτρα τους, γνωρίζονται και αναγνωρίζονται, χτίζουν φιλίες και σχέσεις. Όμορφα- όμορφα κυλάνε οι μέρες και οι νύχτες φωνάζουν δυνατά.

Τις μουσικές, τα βραδιά τις παίρνει το νερό και τις ταξιδεύει, νομίζω πως φτάνουν μέχρι το μπαλκόνι μου και τότε κάτι σαν γλυκό κρασί κατοικεί στην καρδιά μου και ξαναγίνομαι είκοσι χρόνων, όχι είκοσι δεκαέξι, δώδεκα ίσως.

Τότε που το κολύμπι με τις φίλες μου (στο πάντα γκρεμισμένο φράγμα, στην σημερινή περιοχή του river party) ήτανε σαν μια μικρή απόδραση στην χώρα του απαγορευμένου και του Πήτερ Παν, μιας και όσο πιο πολύ φοβόμασταν την μαμά μας, άλλο τόσο μας γοήτευε αυτή η περιπέτεια..

Και του χρόνου χωριό μου, με ησυχάζει η σκέψη πως εσύ θα είσαι για πάντα το χωριό μου, όσο και να γεράσει το River Party, όσο και να γεράσουμε και εμείς..