Χριστίνα Λαπόρδα: Επικίνδυνα παιχνίδια με την Παιδεία

Τι θα λέγατε στους Ολυμπιακούς Αγώνες να μην υπάρχει βαθμολογία; Και άρα να μη δίνονται μετάλλια; Δεν αρκεί η συμμετοχή άλλωστε; Και μήπως πρέπει να απαγορευτούν οι κάθε είδους διαγωνισμοί; Φοβάμαι ότι η ψυχολογική πίεση που ασκείται στους συμμετέχοντες είναι μεγάλη!

Της Χριστίνας Λαπόρδα

Η παιδεία στη χώρα μας έχει πολλά και χρόνια προβλήματα. Προφανώς λοιπόν, είναι ανέφικτο να περιμένει κανείς μας ότι θα μπορούσαν όλα να λυθούν εν μιά νυκτί. Το να διαλύει όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ό,τι έχει απομείνει καταργώντας τους βαθμούς και στο Γυμνάσιο, αυτό είναι απλά επικίνδυνο!

Πιλοτικά, για φέτος, μαθαίνουμε ότι σε κάποια Γυμνάσια πέραν του βαθμού (που διατηρείται προσωρινά), θα υπάρχει και η «περιγραφική αξιολόγηση» των μαθητών («σχεδόν καλός», «καλός», «πολύ καλός», «άριστος») και η αλφαβητική αξιολόγηση, δηλαδή Α, Β, Γ που γνωρίζουμε από το Δημοτικό.

Και πού το κακό; Θα πει κανείς; Τι να τους κάνουμε τους βαθμούς; Λες και μετράνε κάπου; Κάπως έτσι αρχίζει η παράνοια, η απλοποίηση που μηδενίζει τα πάντα και η γενίκευση που ξεφτιλίζει τα πάντα…

Το σχολείο -λέμε τώρα-, έχει διπλό στόχο και σκοπό: να κοινωνικοποιησει το παιδί και βέβαια να του δώσει βασικές γνώσεις και δεξιότητες που, στον σημερινό διαρκώς εξελισσόμενο κόσμο, θα έπρεπε να έχουν μεταβληθεί κατά πολύ σε σχέση με όσα διδασκομασταν εμείς χρόνια πριν.

Επανερχόμαστε όμως στην απουσία βαθμολογίας έως και το Γυμνάσιο. Τι πειράζει; Ας δούμε λοιπόν κάποια δεδομένα:

– Όλοι οι μαθητές περνούν από αυστηρή αξιολόγηση για να ενταχθούν στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ακόμη και ελάχιστα μόρια καθορίζουν την σχολή εισαγωγής.

– η διαδικασία της κατάκτησης της γνώσης απαιτεί χρόνο και κόπο. Αυτό δε διδάσκεται, ούτε εξηγείται. Το καταλαβαίνει ο κάθε μαθητής σε ένα σχολείο που μπορεί και του το μπολιάζει μέρα-μέρα, κι έτσι αποφασίζει πόσο θέλει να κοπιάσει ή όχι.

– είτε μιλήσουμε για την παγκόσμια πραγματικότητα είτε για μια οποιαδήποτε εργασία ακόμη και στη χώρα μας, γνωρίζουμε ότι η αξιολόγηση είναι κομμάτι της καθημερινότητας (οκ, αφαιρέστε μερικούς δημόσιους υπαλλήλους).

Εαν λοιπόν θέλουμε πολίτες με επίγνωση της πραγματικότητας, ναι, πρέπει να τους μάθουμε να δέχονται και να αναγνωρίζουν ότι θα αξιολογούνται.

Το ότι βέβαια ο βαθμός του σχολείου δεν δείχνει και την αξία ή την προσωπικότητα ή οτιδήποτε άλλο πέραν του μαθήματος που αναφέρεται στον έλεγχο, αυτό έπρεπε να το γνωρίζουμε όλοι εδώ και χρόνια. Το να μπερδεύουμε την αξία του ανθρώπου με τη γνώση της φυσικής ή των αρχαίων είναι δικό μας λάθος και όχι της αξιολόγησης που, ναι, είναι κομμάτι της ζωής και πρέπει να παραμείνει ως οδηγός βελτίωσης (για όσους τους αφορά), ή ως αξιολόγηση γνώσεων απλά.

Όλα τα άλλα δήθεν φιλοσοφικά για ψυχολογία του παιδιού και τα λοιπά, είναι το περιτύλιγμα του τίποτε. Οι μαθητές που σταδιακά έρχονται σε επαφή με την αξιολόγηση την θέλουν, την καταλαβαίνουν και μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν για να βελτιωθούν. Αντίθετα, τα παιδιά που δεν έχουν μάθει να αξιολογούνται δε μπορούν να μετρήσουν την προσπάθειά τους, με αποτέλεσμα να έχουν λάθος εικόνα για τον εαυτό τους (κάποια θετικοτερη και κάποια αρνητικοτερη από την πραγματική).

Ως γονέας κι εκπαιδευτικός, ειλικρινά σας λέω, θα δω το τέλος της αξιολόγησης των παιδιών σαν έναν ικανό λόγω για μετανάστευση. Χωρίς παιδεία και χωρίς «αξία» δεν υπάρχει καμία ελπίδα…