Μητροπολίτης Συμεών: Μετά από το «Μένουμε Σπίτι» είναι ευκαιρία να «ξαναγίνουμε σπίτι»

Οι αγωνίες και οι ανησυχίες των νέων, οι εξ αποστάσεως σχέσεις εργασίας, εκπαίδευσης και προσωπικής ζωής, που διαφαίνονται στον ορίζοντα, είναι μία μεγάλη πρόκληση «για την ορθόδοξη πνευματικότητα».

Οι αγωνίες και οι ανησυχίες των νέων, οι εξ αποστάσεως σχέσεις εργασίας, εκπαίδευσης και προσωπικής ζωής, που διαφαίνονται στον ορίζοντα, είναι μία μεγάλη πρόκληση «για την ορθόδοξη πνευματικότητα», αναφέρει ο μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών στη συνέντευξή του στη «Βραδυνή της Κυριακής». Επίσης, επισημαίνει ότι «τα μέτρα για τις εκκλησίες δημιούργησαν ερωτηματικά», και υπογραμμίζει ότι η αυστηρή αντιμετώπιση εκκλησιαστικών προσώπων απετέλεσε «μια υπερβολή, η οποία κλόνισε τις σχέσεις εμπιστοσύνης».

Ο 43χρονος μητροπολίτης Φθιώτιδος Συμεών είναι ηλικιακά ο «βενιαμίν» της Ιεραρχίας της Εκκλησίας. Είναι ένας από τους τρεις, τέσσερις «σαραντάρηδες» μητροπολίτες που, στο πλήρωμα του χρόνου, θα αφήσουν τη σφραγίδα τους. Οι οιωνοί που συνοδεύουν τον κ. Συμεών είναι θετικοί, καλοί. Δεν βρίσκεται εύκολα νέος επίσκοπος με τόσο «προοδευτικές» απόψεις, τόσο κοντά στη σύγχρονη εποχή. Όταν, μάλιστα, εγκαταβίωσε για 9 έτη (2002-2011) στη Μονή Αγίων Αναργύρων Μελισσοτόπου στην Καστοριά!

Ο υπογράφων τον πρωτογνώρισε μέσα σε πολυκατάστημα της πλ. Συντάγματος να ενημερώνεται για τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, νέος πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών! Έχει εύκολο το χαμόγελο, τη χαρά. Και αυτή επιχειρεί να μεταδώσει. Γι’ αυτό και τη σημερινή του συνέντευξη επιλέγει –πιστεύω σκόπιμα- να κλείσει με τη φράση: «Η εκκλησιαστική ζωή είναι η πιο χαρούμενη, όμορφη και δημιουργική ζωή»…

Σεβασμιώτατε, κάπου είπατε, ότι το «Μένουμε Σπίτι» είναι μια ευκαιρία να «Ξαναγίνουμε Σπίτι»…

«Αυτό ήταν η μεγάλη ευκαιρία, γιατί όχι και ευλογία, αυτής της καταστάσεως. Όταν οι σύγχρονοι άνθρωποι συνεχώς παραπονούνται ότι δεν έχουν χρόνο να βρεθούν ως οικογένεια όλοι μαζί, οι σύζυγοι μεταξύ τους, οι γονείς με τα παιδιά και τα αδέλφια μεταξύ τους, σε σημείο τα σπίτια μας να ομοιάζουν με ξενώνες εστίασης και διανυκτέρευσης, νομίζω ότι η προσέγγιση του ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ με τις πνευματικές προδιαγραφές που όμορφα θέτει η διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ήταν μία ευκαιρία πράγματι να ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ. Να συζητήσουμε μέσα στην οικογένεια, να προσευχηθούμε μαζί, να φάμε όλοι μαζί, να κάνουμε σχέδια, να αναθερμάνουμε τις καρδιές μας και να αναζωπυρώσουμε την αγάπη. Με πιο απλά λόγια, να ξαναβάλουμε τον Χριστό μας μέσα στην οικογενειακή μας ζωή και να ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ».

Ωστόσο, πολύς κόσμος, σεβασμιώτατε, έχει ανάγκη το… «μαγικό» ελιξήριο ζωής. Είτε είναι μία εικόνα αγίου είτε η Θεία Κοινωνία. Μήπως τώρα, που όλα δείχνουν να καταλαγιάζουν, πρέπει και η Εκκλησία μας να περάσει το μήνυμα στους πιστούς –αν μου επιτρέπετε να παραφράσω μια ωραία σας κουβέντα που άκουσα- ότι το «μαγικό» είναι ο Χριστός και όχι τα κτίρια ή τα σκεύη;

«Ο Χριστός είναι τα πάντα. Ο Χριστός είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτή είναι και θα είναι η μοναδική πρόταση και πρόσκληση που απευθύνει η Εκκλησία μας στον άνθρωπο τόσο σε κατάσταση έντασης και ταραχής όσο και σε κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης. “Γεύσασθε και ίδετε ότι Χριστός Κύριος, μακάριος ανήρ ος ελπίζει επ’ αυτόν”. Αν η Εκκλησία δεν προσφέρει τον Χριστό στους ανθρώπους, τότε είναι κάτι άλλο, και όχι Εκκλησία. 

Αν υπάρξει η σωστή προεργασία θα βλέπατε θετικά μια… επικαιροποίηση του τρόπου μετάληψης; Ήδη εκτάκτως και πάντα προσωρινά, ορθόδοξοι ιεράρχες στο εξωτερικό, προχώρησαν σε τροποποιήσεις, όπως ο άγιος Αμερικής…

«Προσωπικά δεν διαβλέπω την σκοπιμότητα ή αναγκαιότητα μιας τέτοιας τροποποιήσεως ούτε καν ως προσωρινό ή έκτακτο μέτρο. Από εκεί και πέρα, τόσο σοβαρά θέματα φρονώ ταπεινά ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται συνοδικά, συλλογικά και ενιαία, και φυσικά όχι υπό το βάρος της οποιασδήποτε μορφής πίεσης από πρόσωπα ή σχήματα που βλασφημούν τα μυστήρια της Εκκλησίας μας και που στο κάτω κάτω δεν κινούνται από πόθο Χριστού, αλλά από πολεμική διάθεση κατά του Χριστού και της Εκκλησίας. Από εκεί και πέρα, το τι έπραξαν μεμονωμένοι ιεράρχες στη Μόσχα ή στη Ρουμανία και κατόπιν το υιοθέτησαν σπουδαίοι ιεράρχες και αλλού, δεν θα το κρίνει ο νεότατος Φθιώτιδος Συμεών, που τιμά και σέβεται ειδικά όλους τους πρεσβυτέρους από αυτόν ιεράρχες». 

Μέσα στα μέτρα που εξετάζονται διεθνώς για την ιχνηλάτηση του κορωνοϊού είναι και η δημιουργία ηλεκτρονικής «υγειονομικής ταυτότητας» μέσω των smartphones. Τι σκέψεις κάνετε;

«Ελπίζω η δοκιμασία που περάσαμε με τον κορωνοϊό να κάνει σοφότερη την ανθρωπότητα, και ειδικά την επιστημονική και ιδίως την παγκόσμια οικονομική κοινότητα. Δεν νομίζω ότι η προκορωναϊκή κοινωνία να έπασχε από έλλειψη τεχνικών μέσων ή επιστημονικών εργαλείων και αυτό να οδήγησε το παγκόσμιο σύστημα να προσκυνήσει τον COVID-19. Συνεπώς, αυτό που έχει ανάγκη η ανθρωπότητα είναι να ξαναβρούμε το χαμένο μέτρο, αν θέλουμε να περιφρουρήσουμε τη Ζωή, την Υγεία, την Αξιοπρέπεια, την Ελευθερία, το Περιβάλλον. Αν ψάξουμε λύσεις που βασίζονται πάλι στην έπαρση και στην υπέρβαση του μέτρου, τότε να είμαστε έτοιμοι για ακόμη χειρότερες κρίσεις».

Ο φόβος, ως διαχεόμενο συναίσθημα, μεταδόθηκε και επιβλήθηκε σε περίπου 4,5 δισ. ανθρώπους που κλείστηκαν ταυτοχρόνως στα σπίτια τους. Σας… φοβίζει;

«Δεν με εκπλήσσει αυτό το γεγονός, όταν μάλιστα οι άνθρωποι παγκοσμίως βομβαρδίστηκαν από τον κόσμο της ενημέρωσης και της επικοινωνίας από ατελείωτες “μαύρες” πληροφορίες, οι οποίες φόβισαν και τρομοκράτησαν τους ανθρώπους, και μάλιστα της σύγχρονης εποχής του άκρατου δικαιωματοκεντρισμού και της άνευ ορίων υποτιθέμενης ελευθερίας. Μην θεωρήσουμε, όμως, ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει κάθε μέρα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ανθρωπότητα θα κλειστεί ξανά τόσο εύκολα μέσα στο σπίτι. Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι εμείς οι χριστιανοί να αποδιώξουμε το φόβο από την ανθρωπότητα. Να θυμόμαστε ότι “η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον”. Αυτή είναι η δική μας μαρτυρία μέσα στον σύγχρονο φοβισμένο κόσμο».

Η πανδημία, σεβασμιώτατε, προκάλεσε και ένα κύμα φυγής –κυρίως νέων ανθρώπων- από τον υλισμό και υπερκαταναλωτισμό. Οι διάφοροι δάσκαλοι γιόγκα και ψευτο-γκουρού έκαναν «χρυσές δουλειές» τις ημέρες του εγκλεισμού, με διαδικτυακές συνεδρίες! Μήπως η Εκκλησία μας πρέπει να ενισχύσει και να επανασυστήσει τον ορθόδοξο μοναχισμό;

«Η μετακορωναϊκή κοινωνία είναι μία πρόκληση για την Εκκλησία μας. Τα ερωτήματα που έχουν γεννηθεί, οι αγωνίες και οι ανησυχίες ιδίως των νέων, οι εξ αποστάσεως σχέσεις εργασίας, εκπαίδευσης και προσωπικής ζωής, που διαφαίνονται στον ορίζοντα, είναι μία μεγάλη ευκαιρία για την ορθόδοξη πνευματικότητα να δώσει τις απαντήσεις με όρους πραγματικής ζωής και όχι μίας φυγής σε εικονικούς κόσμους ή φαντασιακούς παραδείσους. Ο ορθόδοξος μοναχισμός, η ενοριακή και εκκλησιαστική ζωή και η θεολογία της Εκκλησίας μας αποτελούν την κατεξοχήν απάντηση στην ακοινωνησία και στα αδιέξοδα των μετακορωναϊκών σχέσεων».

«Η επιλεκτική, αυστηρή και μονομερής αντιμετώπιση από πλευράς των διοικητικών Αρχών μεμονωμένων περιπτώσεων, από εκκλησιαστικά πρόσωπα, συνιστά μία υπερβολή, η οποία κλονίζει τις σχέσεις εμπιστοσύνης που θα πρέπει να οικοδομούνται μεταξύ Διοικήσεως και διοικουμένων. Η αρχή της ισότητας επιβάλλει ίση μεταχείριση όλων. Νομίζω ότι από αυτήν την εμπειρία, και η κρατική Διοίκηση θα πρέπει να γίνει σοφότερη. Όλοι μας να διδαχθούμε». 

«Τα μέτρα για την Εκκλησία μάς στενοχώρησαν και δημιούργησαν… ερωτηματικά» 

Τρεις μήνες μετά την επιβολή των περιοριστικών μέτρων λόγω κορωνοϊού, ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις σας, ειδικά για όσα συνέβησαν σχετικά με τις εκκλησίες;

«Είναι αλήθεια ότι τα μέτρα τα οποία επιβλήθηκαν ήταν πρωτόγνωρα. Και μάλιστα, θα έλεγα όλα τα μέτρα ανεξαιρέτως, διότι δεν είχαμε μόνο μέτρα σχετικά με την εκκλησιαστική μας ζωή, αλλά είχαμε και μέτρα σχετικά με το κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημίων, καταστημάτων, επιχειρήσεων, την αναστολή κάθε είδους, σχεδόν, εκδηλώσεως, και γενικότερα μέτρα μίας καθολικής απαγόρευσης, τέτοια που δεν συναντά κανείς ούτε σε καιρό πολέμου. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε να είναι πραγματικά νηφάλια και κατά προσέγγιση αντικειμενική, αν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε ποιο θα ήταν το υγειονομικό, και όχι μόνο, αποτέλεσμα στην περίπτωση που δεν θα είχαν ληφθεί αυτά τα μέτρα. Αυτό δεν μπορούμε με βεβαιότητα να το απαντήσουμε, ή, τουλάχιστον, όχι αυτήν την ώρα. Είναι βέβαιο, όμως, ότι τα μέτρα για τις εκκλησίες μας, που ελήφθησαν από την Πολιτεία, μας ταλαιπώρησαν, μας στενοχώρησαν, μας δυσκόλεψαν, δημιούργησαν μέσα μας ερωτηματικά».

Διακρίνατε υπερβολές ένθεν κακείθεν;

«Σε εποχές κρίσεων και δοκιμασιών, όπου υπάρχει εκ των πραγμάτων μεγάλη ένταση, ιδιαίτερα για όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης, οι υπερβολές δεν είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να μας παραξενεύει. Σημασία έχει να μπορεί κανείς να αναπροσαρμόζει τις επιλογές και αποφάσεις του και να μην είναι απόλυτος και αδιάλλακτος. Νομίζω ότι η επιλεκτική, αυστηρή και μονομερής αντιμετώπιση από πλευράς των διοικητικών Αρχών μεμονωμένων περιπτώσεων, από εκκλησιαστικά πρόσωπα, μη πλήρους συμμορφώσεως με τις ΚΥΑ, συνιστά μία υπερβολή, η οποία κλονίζει τις σχέσεις εμπιστοσύνης που θα πρέπει να οικοδομούνται μεταξύ Διοικήσεως και διοικουμένων. Η αρχή της ισότητας επιβάλλει ίση μεταχείριση όλων. Νομίζω ότι από αυτήν την εμπειρία, και η κρατική Διοίκηση θα πρέπει να γίνει σοφότερη. Όλοι μας να διδαχθούμε.

«Η ζωντανή και παραδοσιακή εκκλησιαστική ζωή που τολμά να διεισδύει στη σύγχρονη πραγματικότητα είναι η βάση της ποιμαντικής μας προσπάθειας». 

Έχετε επισκεφτεί και την πιο απομακρυσμένη ενορία της Μητροπόλεώς σας. Ποιες είναι οι βασικές προτεραιότητές σας για τη μετα–κορωνοϊό περίοδο;

«Με τη χάρη του Θεού διακονώ σε μία ευλογημένη επαρχία με πάρα πολλές σημαντικές δυνατότητες, αλλά και με πολλές σημαντικές δυσκολίες. Προτεραιότητά μου είναι να εργαστούμε όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια, Κλήρος και λαός, προκειμένου, με τη Χάρη του Θεού, ταπεινά και σεμνά, να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας χάρισε ο Θεός και η εργασία των αγίων προκατόχων μου και να αμβλύνουμε και, γιατί όχι, να υπερβούμε τις δυσκολίες που έχουμε και αυτές που θα βρούμε στο μέλλον μπροστά μας. Η ζωντανή και παραδοσιακή εκκλησιαστική ζωή που τολμά να διεισδύει στη σύγχρονη πραγματικότητα είναι η βάση της ποιμαντικής μας προσπάθειας. Πολύ απλά και συγχρόνως πολύ όμορφα. Η εκκλησιαστική ζωή είναι η πιο χαρούμενη, όμορφη και δημιουργική ζωή!».

Πηγή: vradini.gr