Βία, πίσω από κλειστές πόρτες – Πάνω από 30 κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας ετησίως στην Καστοριά

Δεν μετράνε πτυχία, χρήματα, ούτε… ταξικές διαφορές. Η ενδοοικογενειακή βία δεν κάνει διακρίσεις και δυστυχώς… «ζει και βασιλεύει».

Ρεπορτάζ: Μάρκος Πετρόπουλος

Όπως επεσήμανε η κοινωνιολόγος του Κέντρου Συμβουλευτικής Γυναικών Καστοριάς, Δήμητρα Σταύρακα, στο περιθώριο της παρουσίασης του βιβλίου «Το Ζ της Ζωής» της Γωγώς Ατζολετάκη, την περασμένη Κυριακή στην Καστοριά: «Με αφορμή την 25η Νοεμβρίου, διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, διοργανώσαμε τρεις δράσεις ευαισθητοποίησης. Μπορούμε να πούμε ότι πάνω από τριάντα γυναίκες έρχονται κάθε χρόνο συστηματικά τις υπηρεσίες μας. Το 90% αυτών που δέχονται ενδοοικογενειακή βία, είναι Ελληνίδες και έχουν παιδιά. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι δεχόμαστε γυναίκες από όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, ακόμα και γυναίκες με μεταπτυχιακούς τίτλους. Η βία μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε, σε οποιοδήποτε μορφωτικό ή οικονομικό πλαίσιο».

Από την πλευρά του ο ψυχολόγος του Κέντρου Συμβουλευτικής Γυναικών θυμάτων βίας του δήμου Καστοριάς, Βασίλης Κιοσσές, σημείωσε πως: «Η εμπειρία μας δείχνει ότι όσο περνάει ο καιρός και τέτοιες δράσεις σαν τη δική μας και συγχρονισμένες δράσεις με τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, δημιουργούν μια ευνοϊκή συνθήκη στα θύματα ώστε να αναζητήσουν τη βοήθειά μας. Παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι τα ποσοστά είναι πολύ μεγαλύτερα σε σχέση με αυτά που καταφθάνουν, το ταμπού είναι εξαιρετικά ισχυρό κάτι που αποθαρρύνει πάρα πολύ τις ίδιες τις γυναίκες να ζητήσουν βοήθεια. Γι’ αυτό για μας οι δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης είναι ένας πολύ βασικός άξονας να δηλώνουμε κάθε φορά την παρουσία μας, ότι εμείς είμαστε εδώ, ότι αυτό συμβαίνει στην Καστοριά και ναι μια γυναίκα μπορεί να αναζητήσει βοήθεια».

Τέλος, η συγγραφέας Γωγώ Ατζολετάκη, σημείωσε πως «Αυτό που με ώθησε σίγουρα δεν είναι μια βιωματική εμπειρία, απλώς με είχε απασχολήσει ένα διάστημα πάρα πολύ αυτό το θέμα δεδομένου ότι άκουγα κάποιες ιστορίες, από το φιλικό περιβάλλον και το συγγενικό μπορώ να πω, γυναικών που πραγματικά υπέμεναν έναν σταυρό μαρτυρίου και δεν έφευγαν, έμεναν δίπλα σε έναν βίαιο άντρα σύζυγο, για διαφόρους λόγους η καθεμιά. Η μία από ανασφάλεια, η άλλη είχε παιδιά, οικονομική ανέχεια. Πραγματικά είχα μια συμπόνια γι’ αυτές τις γυναίκες που δεν είχαν το κουράγιο, δεν είχαν τη δύναμη να αντιδράσουν και να βγούνε απ’ αυτή τη στενωπό. Δυστυχώς, σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση. Κάνοντας αυτές τις παρουσιάσεις λέω πάντα ότι δεν τις θεωρώ ως παρουσίαση ενός βιβλίου λέω πάντα ότι είναι έναυσμα για να μιλήσουμε γι’ αυτό το τρομακτικό πρόβλημα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και σε άλλες κοινωνίες. Αυτό που με απασχολεί πρώτιστα είναι η ενημέρωση. Δηλαδή να ενημερωθεί ο κόσμος, γιατί ο πιο πολύς κόσμος δεν ξέρει καν ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Είτε γιατί τα στόματα των κακοποιημένων γυναικών δεν ανοίγουν, είτε γιατί ένα κοινωνικό πρόβλημα όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία, αν δεν είναι μέσα στο σπίτι μας, αν δεν είναι στο φιλικό μας περιβάλλον, δεν μας αφορά. Δηλαδή υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει. Θέλω, λοιπόν, με αφορμή «Το Ζ της Ζωής», να ενημερωθεί ο κόσμος σε πρώτο στάδιο και σε δεύτερο, να ευαισθητοποιηθεί. Δηλαδή, να καταλάβει ότι αυτό είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας χτυπήσει κι εμάς την πόρτα. Πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι, ευαισθητοποιημένοι, να βοηθήσουμε τη γυναίκα η οποία βρίσκεται σ’ αυτόν τον Γολγοθά, σ΄ αυτό το μαρτύριο, να μην την κατακεραυνώνουμε, να της προσφέρουμε χέρι βοηθείας με κάθε τρόπο. Πιστεύω ότι η γυναίκα δικαιούται κάθε σεβασμό γιατί είναι η μήτρα και η αρχή της ζωής».