Ανόητοι, στην άγνοιά μας

Στις 22 Αυγούστου του 2009 βίωσα μια εμπειρία πραγματικά πρωτόγνωρη που με σημάδεψε για πάντα.

Εκείνο το καλοκαιρινό Σάββατο, βρισκόμουν με φίλους σε μια εξοχική κατοικία λίγο έξω από την Αθήνα. Κατά το μεσημέρι οι καπνοί μιας πυρκαγιάς δεκάδες χιλιόμετρα μακριά που είχε ξεκινήσει να καίει από την προηγούμενη μέρα, ξεπρόβαλαν πίσω από το βουνό στο βάθος του ορίζοντα. Θυμάμαι ανοίξαμε την τηλεόραση και παραγγείλαμε πίτσες… Χαζεύαμε τη  φωτιά -τους καπνούς δηλαδή- με live μετάδοση από τα δελτία.

Κατά το απόγευμα, ο άνθρωπος που φυλούσε το σπίτι εξέπεμπε ένταση, μιλούσε τακτικά στα τηλέφωνα. Λίγο αργότερα μας ζήτησε διακριτικά να συμμαζευτούμε και να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, αν χρειαστεί. Χαζογελούσαμε, θυμάμαι, αν είναι δυνατόν να φτάσει η φωτιά εδώ… Μόλις άρχισε να σουρουπώνει ξεπρόβαλαν οι φλόγες στο βουνό, ακόμη ήταν χιλιόμετρα μακριά.

Ο αστυνόμος αλαφιασμένος ζήτησε επιτακτικά να φύγουμε. Μπήκαμε για ελάχιστα λεπτά, ίσως για δευτερόλεπτα, στο σπίτι βοηθώντας να μαζέψει ο οικοδεσπότης δύο τρία πράγματα συναισθηματικής αξίας.

Βγήκαμε και πάλι στον κήπο κι έβρεχε φωτιά. Γλυτώσαμε τρέχοντας ανάμεσα σε λαμπαδιασμένα δέντρα, βροχή από καύτρες και φλεγόμενα κουκουνάρια, που έπεφταν, δίπλα και πάνω μας, στα αυτοκίνητά μας.

Ανόητοι στην άγνοιά μας, επαρμένοι, αλλά γλυτώσαμε… Για την ιστορία το σπίτι πήρε αλλά σώθηκε: «Σιγά ρε μη καούμε μες την Αθήνα», λέγαμε, «μαλακίες για να μας τρομάζουν»…

Σήμερα στην εποχή του κορωνοϊού, βλέπω γύρω μου ανθρώπους με τη δική μας λάθος αντίληψη της πραγματικότητας εκείνης της μέρας….

Θεατές μιας φωτιάς που νομίζουν πως δεν υπάρχει, χαβαλέδες, παντογνώστες, μισαλλόδοξοι…

Αλλά και ακούσιοι υβριστές νεκρών. Όλων, αλλά και των δικών μας εδώ στην Καστοριά. Τους νεκρούς του κορωνοϊού, της «διπλανής πόρτας». Αυτών που έφυγαν πνιγμένοι με τα πνευμόνια σαπισμένα, αυτών που δεν πρόλαβε ούτε το ασθενοφόρο να τους πάρει. Υβριστές και των ζωντανών που τους αφήνει κουσούρια στο πέρασμα, όπως τις τρύπες στους πνεύμονες της καλής μου φίλης Ν.

Και αργήσαμε, θεωρώ, να φτάσουμε στην πόρτα του εισαγγελέα για να μαζευτούν οι επικίνδυνες και φαιδρές ασυναρτησίες, οι αναρτήσεις με θεωρίες συνωμοσίας και αυτές που παροτρύνουν τον κόσμο να μην εφαρμόζει τα μέτρα.

Η άγνοια δεν είναι αθωότητα, είναι αμαρτία*. Για εμάς και, κυρίως, για όλους όσους πληρώνουν την απορρέουσα ανοησία.

ΥΓ.: Το Νοσοκομείο μας δεν έχει ακόμη Πνευμονολόγο, και αυτό, ναι, πρέπει να μας εξοργίζει.

Μάρκος Πετρόπουλος

* Robert Browning, Βρετανός ποιητής

Φωτογραφία: Janine Robinson, Unsplash