ΒΡΟΧΗ της Ξανθής Μουράτη

Η βροχή έπεφτε όλο το απόγευμα. Ξαπλωμένη στο κρεββάτι ακούω τις στάλες να πέφτουν ρυθμικά πάνω στη στέ??η και τις βροντες να συνοδεύουν ανα διαστήματα και βρίσκω αυτή την ιδιότυπη μελωδία αφάνταστα καθησυχαστική.

Είναι μία φυσική σταθερά. Μία πυξίδα όταν η ζωή σου έχει πάρει τον κατήφορο με ένα θαρρείς ξέφρενο ρυθμό σα το τρενάκι στο λούνα παρκ κι εσύ κρατιέσαι με δύναμη από το σίδερο για να μην εκτιναχτείς. Με τόση δύναμη που οι κόμποι των δαχτύλων σου ασπρίζουν. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και θεωρούσαμε ότι τα τρενάκια στο λουνα παρκ είναι το πιο τρομακτικό πράγμα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν και πιο τρομακτικά πράγματα που μπορεί να σου συμβούν. Πιο τρομακιτκά και από το θάνατο ακόμα. Πχ η ασφάλεια που σου παρέχει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Η ρουτίνα είναι θανάσιμη παγίδα. Είναι μια κινούμενη άμμος που δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί πιστεύεις ότι πατάς σε στέρεο έδαφος. Και έτσι βυθίζεσαι σταδιακά, μέχρι που νιώθεις να πνίγεσαι αλλά τότε είναι αργα να αντιδράσεις, από φόβο μη χάσεις την απατηλή ασφάλεια και σιγουριά της καθημερινής φυλακής σου.

Αλλά το νερό που πέφτει από τον ουρανό είναι θεραπευτικό και μέσα στο απογευματινό φως του καλοκαιριού, κάνει τον κόσμο να φαίνεται πιο συμπαγής, διαυγής και καθαρός. Ξεπλένει το σώμα και την ψυχή από τις ντροπές και ενοχές που κουβαλάμε, εγκλωβισμένοι μέσα σε συστήματα πεποιθησεων, πρέπει και κανόνων που έβαλαν άλλοι.

Ανοίγω το παράθυρο και βγάζω το κεφάλι έξω. Οι στάλες πέφτουν στο πρόσωπό μου, ξεπλένοντας τη “σκόνη” που συχνά πυκνά σκεπάζει τα μάτια μου.Εισπνέω βαθιά τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και τότε ο εγκέφαλος ξυπνάει και κάπου από το υποσυνείδητο έρχεται η συνειδητοποίηση αυτού που η καρδιά ξέρει ήδη. Ό,τι είμαστε ένα με τη γη. Ό,τι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει τώρα και ό,τι η μεγαλύτερη ασφάλεια βρίσκεται στο χώρο έξω από τα όρια που έχουμε σχεδόν μοιρολατρικά θέσει στον εαυτό μας. Στο αχανές πεδό των άπειρων δυνατοτήτων. Εκεί όπου η καρδιά χαμογελά.

01-07-2016

Μουράτη Ξανθή