Ας μιλήσουμε για έρωτα, ταξίδια και μουσική

“Μια κακή μέρα διαρκεί μόνο εικοσιτέσσερις ώρες”, διάβασα κάπου πρόσφατα. Αμέσως συλλογίστηκα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια.

Της Μαρίας Πολίτη

Αν ήταν έτσι γιατί οι άνθρωποι να πονούν για μέρες, για μήνες, για χρόνια; Τι είναι αυτό που φωλιάζει μέσα μας και δεν μας αφήνει να χαρούμε απλά τη ζωή;

 Έγνοιες, θα μου πείτε, προβλήματα άλλοτε σοβαρά, άλλοτε λιγότερο σοβαρά μα που μας στερούν αυτή τη γλύκα της ζωής. Και σα να μην έφταναν όσα ο καθένας πρέπει να αντιπαλέψει, ήρθε και ο κορωνοϊός και επειδή ενός κακού μύρια  έπονται, έρχονται και οι κάθε είδους μεταλλάξεις να μας ταράξουν την ήδη εύθραυστη ισορροπία. Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι. Πάλι μια αφορμή να διχαστούμε και να αναλωθούμε σε ξερολισμούς. Άλλος φοβάται τον ιό, άλλος το εμβόλιο. Εγώ πάντως θα ’θελα να μη φοβάμαι τίποτα. Ένα εμβόλιο κατά του φόβου, ας πούμε. Άκρως επικίνδυνο και ασύμφορο, όπως καταλαβαίνετε.

 Κάπως έτσι τραβάει η ζωή τους πολλούς τελευταίους μήνες. Ακροβατεί μεταξύ φόβου και ελπίδας, μεταξύ απαγόρευσης και προσμονής. Μάθαμε να φοβόμαστε παραπάνω, να ελπίζουμε λιγότερα, να αρκούμαστε στο ελάχιστο.

Είναι όμως καλοκαίρι. Εποχή της εξωστρέφειας, της ανεμελιάς και του έρωτα. Είναι καιρός να συναρμολογήσουμε το μέσα μας και να το συντονίσουμε στη συχνότητα του ήλιου. Δεν γνωρίζω καλύτερο μαχητή απ΄ αυτόν. Χρόνια τώρα αλέθει την ασχήμια του κόσμου  και βαφτίζει στο φως τα σκοτάδια. Μόνο αυτός καταπίνει αμάσητους τους καημούς και απλώνει τις ακτίνες του σαν φτερούγες αγγέλου πάνω από το πονεμένο κορμί μας. Μα πιότερο ξέρει να καίει την ψυχή. Κι είναι η φλόγα του τόσο δυνατή που φτάνει στο άβατο της περιφρουρημένης μας ύπαρξης. Διαλύει αντιστάσεις και δήθεν βεβαιότητες, παίρνει το μηδέν και το θρυμματίζει στο άπειρο. Και τότε συμβαίνει το θαύμα. Ξαναγεννιέται η ζωή.  Μια μυστηριακή θεία δύναμη μας σπρώχνει ξανά στο φως.  Χρέος μας είναι να την παραδώσουμε αλώβητη στο αύριο. Αυτή η νέα ζωή  δεν έχει ανάγκη από μεμψίμοιρες πεποιθήσεις  και ούτε επιθυμεί να κατασπαράζεται από ανθρωποφαγικές διαθέσεις.  Η ζωή χρειάζεται μόνο ψυχή, αγάπη και ήλιο. Ψυχή για ν’ αντέχει, αγάπη για να πορεύεται και ήλιο για να ξαναγεννιέται.

Όσο κι αν όλα γύρω μας μοιάζουν ανεξάντλητα, στην πραγματικότητα δεν είναι.

Πόσες φορές θα δεις την ανατολή ή τη δύση του ήλιου;

Πόσες φορές θα ξεκαρδιστείς στα γέλια μέχρι θανάτου;

Πόσες φορές θα παραδοθείς στη δίνη του αληθινού έρωτα;

Πόσες φορές θα θυμηθείς την πιο ευτυχισμένη στιγμή των παιδικών σου χρόνων ή εκείνη τη μοναδική στιγμή που αισθάνθηκες στην κορυφή του κόσμου;

Πόσες φορές θα πονέσεις για τους ανθρώπους που έχασες ή γι΄αυτούς που πέθαναν μέσα σου;

Η ζωή δεν είναι ανεξάντλητη,  έχει όμως το χάρισμα να ξαναγεννιέται από τα πιο βαθιά της σκοτάδια. Οι ώρες του φόβου και των στείρων αντιπαραθέσεων είναι ώρες κιόλας νεκρές.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για έρωτα, για ταξίδια, για μουσική.

Ας μιλήσουμε μόνο για ό,τι γιατρεύει την ψυχή.