Είναι φορές που η ψυχή λες και ψάχνει για αποκούμπι

Είναι φορές που η ψυχή λες και ψάχνει για αποκούμπι. Δε μπορεί, θα το ΄χεις νοιώσει! Στιγμές που η απόλυτη σιωπή ψιθυρίζει συναισθήματα άτακτα και σκόρπια. Στιγμές που οι κραυγές ξεγλιστρούν από τις χορδές και άηχες σκάνε πάνω σε τοίχους και τζάμια. Στιγμές που τα μάτια θολά σφραγίζουν δάκρυα μη τυχόν και αυλακώσουν το πρόσωπο.

Της Αλεξάνδρας Πετρίδου

Μοιάζει να έχει στήσει ξέφρενο χορό, προσπαθώντας να πετάξει από πάνω της τα κουρέλια που προσπαθούν να της φορέσουν. Δεν της ταιριάζουν μικρότητες της ψυχής. Έχει μεγαλώσει μιλώντας την για μεγαλεία και  ευγένεια.  Δεν θέλει τον πρώτο ρόλο στη σκηνή, τα φτιασιδώματα. Τον εξώστη προτιμά. Θέλει ανεπηρέαστη να κοιτάει από ψηλά. Μόνο έτσι μπορεί να βλέπει! Καθαρά! Μακριά από τους ήχους, τα φώτα και τα χειροκροτήματα.

Αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεχτικά θα την βρεις εκεί έξω να γυρνά. Φοράει ένα βλέμμα καθαρό και τα μάτια της λάμπουν. Σαν μικρού παιδιού! Χαμογελάει καλόκαρδα με μια καμπύλη που δεν χωρά σκιές και έχει χέρια ορθάνοιχτα και απλωμένα. Μυρίζει λεβάντα και γιασεμί και παίζει κρυφτό στις αυλές της γειτονιάς.

Δεν έχει ηλικία, δεν τη μετρά. Μετρά αγκαλιές, χαμόγελα, βόλτες. Γελάει πάντα δυνατά, κοκκινίζει σε κάθε κοπλιμέντο, βουρκώνει μπροστά στην αθωότητα και την καλοσύνη. Ταξιδεύει, δραπετεύει, διαβάζει, ονειρεύεται, αγαπάει . Να την ακούς, να την λογαριάζεις και να την ακολουθείς. Όπου πας να πηγαίνεις με την ψυχή σου. Ό,τι ζεις να το ζεις με την ψυχή σου. Χωρίς εκπτώσεις. Κι όταν την νοιώσεις ανήσυχη και κουρασμένη, δώσε της λίγο χώρο να αναπνεύσει. Αν είσαι εκεί κοντά της γρήγορα θα αναθαρρέψει.  Φτάνει να της ακούς.  Κι εκείνη θα σε οδηγήσει στα πιο όμορφα μονοπάτια. Στα ψηλά, εκεί που η θέα σου κόβει την ανάσα!