Το τωρινό αντάμωμα όλων μας θα ξαναφέρει την ελπίδα

Ο ήλιος πρόβαλλε δειλά, δειλά στην νερένια πολιτεία ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής. Φαίνονται στην άκρη του σκοτεινού τούνελ που διασχίζουμε οι πρώτες αχτίδες ελπίδας.

Του Αλέξανδρου Μακρίδη

Δεν είναι ,όμως,ένας ήλιος καθάριος . Είναι τυλιγμένος στην αχλύ της υγρασίας των προηγούμενων ημερών. Δεν είναι ο ήλιος που φέρνει ο Μαΐστρος, ο βορειοδυτικός άνεμος που” σαρώνει” κάθε υγρό κατάλοιπο της ” φουρτούνας ” που περνάμε. Αφήνει πίσω της κατάλοιπα πολλά. Άνθρώπινες φωνές που δεν θα ξανακούσουμε. Καρδιές που δεν θα πάλλουν ξανά. Χαμόγελα που δεν θα ματαντικρύσουμε. Φίλοι και συγγενείς που δεν θα τους ματαδούμε…
Με αυτόν τον ήλιο θα βαδίσουμε.. Και τα πόδια μας στην αρχή θα είναι βαριά κουβαλώνοντας αυτό το βάρος της απώλειας.
Λίγα βήματα αρχικά. Μειδιάματα αχνά.
Κινήσεις απόμακρες. Σκέψεις και συναισθήματα σαν το μίτο της Αριάνδης, ανάκατα…
Μα θα σταθούμε και πρέπει. Και από το αργό και γεμάτο τρέμουλο βήμα της νέας εποχής θα αποκτήσουμε σταδιακά τη σταθερότητα των ανθρώπων που αγωνίζονται να στήσουν από το μηδέν τη ζωή τους…
Όλοι μαζί να ανοίξουμε τον χορό της ζωής με τα χέρια ενωμένα και τις καρδιές μας αλληλέγγυες. Δεν είναι εύκολο.
Μα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γιατί αυτός ο αγώνας να ” ξαναστήσουμε” τη ζωή μας, μας θέλει όλους. Όχι άλλες απώλειες τιμώντας αυτούς που έγιναν ασπίδα για να ζήσουμε εμείς.
Είναι της Ζωοδόχου Πηγής σήμερα. Της Ζωής που ξεπροβάλλει. Οι μνήμες μου έντονες. Γυρίζουν πίσω στα παιδικά μου χρόνια στο χωριό μου το Γριζάνο. Τότε που μικροί με χαμόγελα και χαρές μέσα στην ομορφιά της φύσης ανεβαίναμε τους καταπράσινους λόφους για να φτάσουνε μετά από πορεία αρκετή στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Αντάμωνε στη χάρη της όλο το χωριό…
Το τωρινό αντάμωμα όλων μας θα ξαναφέρει την ελπίδα και τα αχνά χαμόγελα τη ζωή που στερηθήκαμε…