Τελευταία Τετάρτη του Οκτώβρη σχεδόν απόγευμα πια, τελειώνω τη δουλειά και ετοιμάζομαι να γυρίσω σπίτι. Το φθινόπωρο, παρόλο το καλοκαιριάτικο πρόσωπο που μας έδειξε ως τώρα, έχει κάνει αισθητή την παρουσία του.

Της Μαρίας Πολίτη

Η φύση ντύθηκε με τα πιο ζεστά της χρώματα προκαλώντας μας σ ένα αμφιθυμικό ταξίδι μεταξύ αναπόλησης και υποταγής χωρίς καμιά διάθεση υποκρισίας. Φύλλα κίτρινα, κόκκινα, καφέ και πορτοκαλί έχουν στρώσει το πολύχρωμο χαλί τους προετοιμάζοντας την έλευση του χειμώνα. Ένα ανάλαφρο αεράκι δίνει ζωή στα κλαδιά των δέντρων απ΄ όπου ακούγονται θροίσματα και απαλοί τριγμοί.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Βάζω την αγαπημένη μου μουσική και βολεύομαι καλύτερα στο κάθισμα. Τώρα τελευταία έχω κολήσει  με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Προσπαθώ να χωνέψω την ξαφνική του απώλεια. Μπορεί να μην ήταν φίλος ή γνωστός μου αλλά η φωνή του «καθόταν» μέσα μου όπως ακριβώς το φθινόπωρο, μελαγχολικά και νοσταλγικά.

Ξεκινάω, λοιπόν, προσπαθώντας να αποφορτίσω το μυαλό μου από την ένταση της ημέρας. Χρόνια τώρα όλα τα προβλήματα και οι έγνοιες στοιβάζονται εκεί πεισματικά και αρνούνται να απελευθερώσουν λίγο χώρο για αισιοδοξία και θετικές σκέψεις. Μάλλον χρειάζομαι ένα γερό format, σκέφτομαι και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.

Και τότε συμβαίνει κάτι αναπάντεχα ωραίο. Καθώς οδηγώ βρίσκομαι στη δίνη του πιο όμορφου φθινοπωρινού χορού. Φύλλα κίτρινα, κόκκινα, καφέ και πορτοκαλί έχουν βαλθεί να στροβιλίζονται στο ρυθμό του αέρα. Αρνούνται να πέσουν στο έδαφος πριν εξαντλήσουν κάθε χορευτική τους ικανότητα. Ίσως είναι η τελευταία επίδειξη δύναμης πριν την τελική πτώση. Κόβω ταχύτητα και για τα επόμενα μέτρα, λουσμένη από φύλλα και χρώματα, μένω με το στόμα ανοιχτό να θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης.

Είναι, μάλλον, η στιγμή που ο εγκέφαλος οξυγονώνεται και ένα χαμόγελο ευτυχίας χαράζεται στα χείλη μου. Εντελώς ξαφνικά η ανάσα μου αποκτά υπόσταση. «Σ΄ευχαριστώ Θεέ μου», ψιθυρίζω και το χαμόγελο μετουσιώνεται σε πραγματική χαρά φτάνοντας βαθιά στην καρδιά ποτίζοντας κάθε αρτηρία με καθαρό οξυγόνο. Είναι αυτή η στιγμή που κύματα αγαλίασης τραντάζουν απαλά το μέσα σου τροφοδοτώντας με ζωή μέχρι και το τελευταίο κύτταρο του κορμιού σου. Ερήμην μας συντελούνται μικρές ή μεγάλες «συνωμοσίες» με σκοπό να μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τη ματιά μας απέναντι σ΄αυτόν τον κόσμο το μικρό, το μέγα.

Άθελά μου συνειδητοποιώ πόσο αγνώμων έχω σταθεί στη ζωή μου. Πόσο έχω κουλουριάσει σώμα και ψυχή υπό το βάρος των υποχρεώσεων της καθημερινότητας. Πόσο έχω κλειστεί στο δικό μου κουτάκι, γκρινιάζοντας για πολλά χωρίς όμως να ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Σηκώνω το κεφάλι. Τώρα οι λέξεις ξεφεύγουν από τον ψίθυρο και αποκτούν τον δικό τους ήχο. «Θεέ μου σ΄ ευχαριστώ γι΄αυτή τη στιγμή». Το ξαναλέω δυνατά για να επιβεβαιώσω ότι το ακούω. Είχα διαβάσει κάπου ότι μια απλή σκέψη γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον ουρανό είναι η πιο τέλεια προσευχή. «Μα είναι δυνατόν, αναρωτιέμαι, τόσο απλά και μικρά πράγματα να σπάνε μέσα σου κομμάτι-κομμάτι το φράγμα του βαθύ εγώ σου;». Μα πόσο λάθος , τέλος πάντων, έχω «κάτσει» απέναντι στη ζωή; Μήπως περισσότερο γκρινιάζω για όσα δεν έχω αντί να χαίρομαι με όσα έχω; Κι έχω, πράγματι, πολλά. Έχω πολλά για τα οποία πρέπει να νιώθω ευγνωμοσύνη και να λέω πού και πού κανένα ευχαριστώ.

  • Ευχαριστώ που έχω την υγεία μου, ενώ άλλοι παλεύουν με νύχια και με δόντια για να την αποκτήσουν.
  • Ευχαριστώ που έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν και αγαπώ.
  • Ευχαριστώ για τους φίλους που στάθηκαν δίπλα μου, όταν η ζωή έβρεχε ζόρια.
  • Ευχαριστώ για το ζεστό μου σπίτι και το καθημερινό μου φαγητό. Άλλοι κοιμούνται στα παγκάκια και ζητιανεύουν για ένα πιάτο φαϊ.
  • Ευχαριστώ για τα δυο μου χέρια και τα δυο μου πόδια, που μου επιτρέπουν να φροντίζω την οικογένειά μου.
  • Ευχαριστώ για τη μουσική που ακούω και τους πίνακες ζωγραφικής που μπορώ να θαυμάσω.
  • Ευχαριστώ για τον ήλιο και το ζεστό άγγιγμά του.
  • Ευχαριστώ για τον ουρανό, τη θάλασσα, τις μέρες και τις νύχτες που έχω την τύχη να ζω.
  • Ευχαριστώ για τα βιβλία που έχω διαβάσει και τα εκατοντάδες ταξίδια που έχω κάνει, έστω κι αν δεν ετοίμασα ποτέ βαλίτσες.
  • Ευχαριστώ για τη χαρά και τον πόνο που έρχονται στη ζωή μου. Οι δοκιμασίες είναι κομμάτι της σοφίας του Θεού για να γινόμαστε πιο δυνατοί.
  • Ευχαριστώ για τα δυο μου μάτια, που ανοίγουν κάθε πρωί και βλέπω μπροστά μου όσους και όσα αγαπάω. Κι αν σταθώ ξανά τυχερή θα γίνω μάρτυρας ενός ακόμη φθινοπωρινού χορού, όπου τα φύλλα θα εναλάσσουν τα χρώματά τους μ΄αυτό το καθάριο γαλάζιο του ουρανού που έχει απαλαγεί από κάθε απειλητικό σύννεφο.

Ο δρόμος συνεχίζει. Λίγο έμεινε για να φτάσω στο σπίτι. Η φωνή του Λαυρέντη μου κρατάει συντροφιά για λίγο ακόμα.

«…….μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ, παίρνω ανάσα και χρώμα, σε τροχιά άλλη πετώ……..»

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here