Τι θέλει ο τόπος;

Εγώ, και να με συγχωρείτε, τα βλέπω κωλυόμενα. Μπορεί η κρίση του κορωνοϊού να παίρνει τάιμ άουτ και να βγάζει στους δρόμους τους ανθρώπους της Καστοριάς, να ξεμυτίσουν τα βλέμματα από την κλεισούρα, αλλά όταν γεμίσει το μέσα μας ήλιο θα απογευματιάσει και θα ‘ρθει η μάχη της συντήρησης.

Η κοινωνία μας παραμένει βυθισμένη σε ένα βάλτο, οικονομικό και ψυχολογικό. Τιμή και δόξα σε αυτούς που άντεξαν και σε αυτούς που ζωντάνεψαν αραχνιασμένες βιτρίνες, ξεροχώραφα και ραπτομηχανές και τέλος πάντων, έφεραν μια κάποια ελπίδα στην πόλη και τα χωριά.

Η παύση της ζωής φόρτωσε πόνο. Στις τσέπες και στις ψυχές. Αγριεύει τον άνθρωπο η στασιμότητα, αλλά κυρίως η ανέχεια. Και εδώ είναι το διακύβευμα. Τι μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας, τι μπορεί να φέρει ανάταση.

Λίγες μέρες πριν ο Ζήσης Τζηκαλάγιας αποκάλυψε πως ζήτησε από τον πρωθυπουργό να πάρει μια ταξιαρχία από το Κιλκίς και να τη φέρει εδώ. Ο βουλευτής το χαρακτήρισε ως τη μόνη άμεση λύση αυτή τη στιγμή για να κρατηθεί ζωντανή η Καστοριά.

Δεν θα μπω στην εισήγηση, αυτή καθ’ αυτή. Σε άλλους η καυτή πατάτα, αν και όπως διαβάζω το Κιλκίς δεν δείχνει διατεθειμένο για «δωρεές» και παραχωρήσεις…

Στέκομαι στο χαρακτηρισμό της πρότασης ως μόνη λύση. Νομίζω, και μπορεί να κάνω λάθος, ότι η συντήρηση φαντάρων δεν είναι λύση. Ευπρόσδεκτοι και χρήσιμοι για να δώσουν ρεύμα, ζωντάνια. Μπορούν, όμως, να καλύψουν την τρύπα των πολλών που έφυγαν απογοητευμένοι από τον τόπο, γιατί δεν έμεινε τίποτα να τους κρατά;

Στον τόπο μας το μέλλον βρίσκεται στο εύφορο χώμα, στον τουρισμό και στη γούνα που δεν λύνεται τίποτα αν πεθάνει. Αν ένας τόπος παύει να υπόσχεται ευημερία και συνδέεται όλο και περισσότερο με τη φθορά είναι σαν να μας προαναγγέλλει το τέλος του.

Μάρκος Πετρόπουλος